7 สิงหาคม 2548 12:59 น.
คนมันชอบโม้นะ
เมื่อเช้าวันจันทร์ที่ 20 พฤศจิกายน 2547 เวลา 10.00 น. หลังจากที่ผมได้กลับมาจาก
การประลองยุทธเพื่อค้นหา King of Cronous ในวันเสาร์และอาทิตย์นั้น ผมได้กลับมาบ้านหลังน้อยของ
ผม เหนื่อยแสนเหนื่อย ช่วงนี้กิจกรรมเยอะจัด ม่ายรู้ Gm ทำไปได้ไง ไม่เหนื่อยกันบ้างเหรอ ที่อื่นไม่เห็น
จะมีแบบนี้บ้างเลย เห็นจัดทีก็หายไปนานเลย โอ้พระเจ้าโครนอส มันยอดมาก... จากนั้นผมได้ฟุบลงไป
ที่นอนโดยไม่ได้เช็คจดหมายที่กองอยู่บนโต๊ะที่แม่บ้านจัดมาวางไว้ให้ เมื่อเช้า... แสงอาทิตย์สาดส่อง
มาทางหน้าต่าง ส่องมายังม่ายตาของผม อ่า.... ตื่นก็ได้ (วะ) ยามเช้าในหมู่บ้านโครนอสเป็นเช้าอันสด
ใสผมมองที่หน้าต่างพบ คุณSyheril เจ้าของโรงแรม ยืนถือเครื่องดื่มอยู่หน้าร้าน มองไปแถวน้ำพุ ก็เห็น
คุณ Rolling เริ่มที่จะจัดร้านแล้ว เช้านี้สดใสเสียจริง ขณะกำลังอารมณ์ดีอยู่นั้น ตาก็เหลือบไปมองยัง
โต๊ะ เห็นจดหมายอยู่หลายฉบับเลยเชียว จึงเดินมาเปิดดูก็ อืม...ค่าโทรศัพท์ ค่าบัตรเครดิต(มีได้ไง
หว่า) เอ่....ฉบับสุดท้ายนี้ กระดาษมันคุ้นๆ นะ อ่า... ที่แท้ของน้องออม แฟนสุดที่รักของเรานี้เอง อา...
ไม่ได้เจอกันหลายกิจกรรมเลยตั้งแต่สมัยที่ยังเก็บเลเวลที่ถนนวัดกันอยู่ ครั้งแรกที่เจอเธอ เธอกำลัง
โดน Night Clawler ไล่กระซวกไส้อยู่ ความสดใสบวกกับ ท่ายิงธนูของเธอยังทำให้ผมฝันหาเสมอมา
กว่าจะจีบได้ต้องตามไปรับไปส่ง ซีทิส - ถนนวัดอยู่นาน อาจเป็นเพราะ ช่วงนี้ ผมมาทำกิจกรรมที่ เมือง
โครนอส นานไปหน่อย เธออาจจะคิดถึงส่งจดหมายกำลังใจ มาให้แน่นอน ว่าแล้วผมก็เปิดอ่านอย่างรวด
เร็ว เนื้อความในจดหมายมีอยู่ว่า
ถึง ........ คนไม่มีหัวใจ
นี่ออมนะ ทำไมไม่ติดต่อกันมาเลยล่ะ กิจกรรมที่โครนอส มันสนุกมากใช่มั้ย . /. คงมีความสุขกว่าอยู่
กับออมเลยล่ะสิ เค้าโกรธแล้วนะ ถ้าไม่ติดต่อมาก็อย่าเจอกันเลยล่ะกัน ออม
จ้าก.!!
เสียงร้องดังปาน โดนเก้าอี้ทับขา ดังขึ้น ทุกคนแถวนั้นมองไปที่โรงแรมในสายตาเดียวกัน
พระเจ้า โครนอส มันแย่มาก...... น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินออกมา โธ่...น้องออม เราแค่ไม่อยู่แค่ 5
กิจกรรมนี้น้อยจายสะแล้ว ช่ายแล้ว..! ลองกระทงนี้กลับ ซีทิส สักหน่อยดิกว่า กลับไปทำคะแนนจะได้
ให้ออมกลับมารักเราอีก ฮ่าฮ่าฮ่า ว่าแล้วรีบเดินออกไปหา Ettn ขอเปิกจ่ายCroออกมา ซื้อวาปร์
สักหน่อย แต่ ปรากฏว่าCro หมดครับท่าน ซวยอย่างนี้นะ พระเจ้าโครนอสจ้า ช่วยผู้น้อยด้วย... พระเอก
เราคุกเข่าลงด้วยความสิ้นหวัง ขณะที่กำลังคอตกอยู่นี้ มีเสียงจากสวรรค์พูดขึ้นว่า
เจ้าไม่มีCroรึ ?
พระเอกเราหันไปตามเสียงทันที มองไปเห็น คนยืนหันหน้ามาแต่ทว่าแสงแดดยามเช้าได้ ทำให้เค้ามอง
ไม่เห็นใบหน้า ใส่ชุดเกาะสวยงานอย่างมาก มีผ้าคลุมปลิวไหวตามสายลม (มันจะมีลมได้ไงหว่า นี้มันใน
เกมส์นะ...)
ข้า ถามเจ้าว่า เจ้าไม่มี Cro รึ พระเอกเรา ตอบแบบกระท่อนกระแท่นว่า ครับ
เอาล่ะในเมื่อเจ้าตอบเราตรงๆ เราก็จะช่วยเจ้า แต่จะช่วยเฉยๆ คงไม่ดี เอาอย่างนี้ นับแต่
นี้ 4 วัน เมื่อพระอาทิตย์เริ่มวันที่5 ซึ่งเป็นวันศุกร์ ที่ 26 พฤศจิกายน 2547 ตั้งแต่เวลา 9.00 เจ้าจะต้อง
นำ สร้อยคอ 1 เส้น แหวน 2 วง จี้อีก 3 อัน มาให้ข้า และเจข้าจะได้ Cro ในราคาที่มากมายกว่ามูลค่า
ของมากนัก
จริงรึครับ พระเอกของเราถามเพื่อความแน่จัย
ฮ่าฮ่าฮ่า เราไม่อยู่ในฐานะที่จะโกหกใครได้หรอก บุคคลปริศนาพูดขึ้น
งั้นผมจะรีบนำมามอบให้นะครับ วันศุกร์นี้วันเดียวรึครับ"
ใช่สิก็วันนั้นมันวันลองกระทงไม่ใช่รึ ม่ายอยากมีCro ไปหาแฟนรึไง
เอ่ ท่านรู้ได้อย่างไร
ฮ่าฮ่าฮ่า ข้ารู้ข้าเห็น แล้วกัน งั้นข้าไปล่ะ ว่าแล้วเค้าก็ยกแขนขึ้น ตัวของเค้าเริ่มหายไปเรื่องๆ
ท่านๆ ท่านคือใครเหรอ พระเอกเราถาม อย่างสงสัย
ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าก็คือคนที่เจ้าบ่นว่าไม่เหนื่อยนั้นไงล่ะ แล้ววันศุกร์...เจอกัน จากนั้นร่างนั้นก็หายไป
พระเอกเรา ก็ตั้งมั่น ที่จะ รีบกิจกรรมเพื่อคนรักเสียที่ เค้าต้องใช้ สร้อย 1 เส้น แหวน 2 วง จี้อีก 3 อันเพื่อ
นำมาแลก Cro เพื่อกลับไปหาคนรัก พยายามเข้านะ ทาเคเฮ้ย พระเอกของเรา
29 กันยายน 2547 18:18 น.
คนมันชอบโม้นะ
แต่ว่าผมพอนึกได้ว่าเธอไม่ค่อยสบาย เธอเป็นไมเกรน
ผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอไม่สบายใจ ทำให้เธอคิดมาก
ผมเลยบอกว่าขอผมเข้าไปเยี่ยมได้ไหม พ่อบอกว่าเข้าไปได้เลย
ตอนนี้เธอกำลังหลับอยู่
ผมเดินเข้าไปเห็นเธอนอนหลับเหมือนกับว่าไม่มีอะไร
เหมือนตอนที่เรานอนเล่นด้วยกันแล้วเธอก้อหลับไปไม่มีผิด
ผมชอบมองหน้าเธอตอนกำลังนอน ดูเธอน่ารักดี ผมจับมือเธอ
มือเธอเย็นพอสมควร ผมนึกว่าเป็นเพราะแอร์ที่เปิด
ค่อนข้างหนาว แต่ผมสังเกตว่าเธอหน้าขาวผิดปกติ
ผมมองเห็นไดอารี่บนโต๊ะข้างเตียงที่เธอเคยเขียนเป็น
ประจำ ผมเลยหยิบขึ้นมาอ่าน เธอเขียนว่า วันนี้วันที่?/ ?/ 254? (
ขอโทษนะคับที่บอกไม่ได้ )
? วันนี้ฟางทำให้พี่ปอยโกรธ แต่ทำไมพี่ปอยไม่ยอมฟังฟางบ้าง
ฟางไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นอย่างนั้น ฟางขอโทษนะพี่ปอย
มันไม่ได้เป็นอย่างที่พี่ปอยคิด
ฟางแค่จะเช็ดเสื้อให้เค้าเพราะฟางไปชนเค้าทำให้น้ำหก ใส่เสื้อเค้า
ฟางรู้ว่าฟางผิด พี่ปอยอย่าโกรธฟางนะ
ฟางไม่ได้ตังใจจะตบหน้าพี่ปอยด้วยนะ ฟางขอโทษ
และฟางก้อไม่ได้โกรธพี่ด้วย ฟางรักพี่ปอยเสมอนะ แลฟางจะรักตลอดไป ?
พอผมอ่านจบ น้ำตามันไหลออกมาได้ยังไงไม่รู้
ผมมีความรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังจะเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป
ผมลองเอามือแตะที่ จมูกเธอ เลยทำให้ผมได้รู้ว่าเธอไม่หายใจแล้ว
ผมก้มหน้าลงไปซบที่ตัวเธอ
เธอจากผมไปแล้ว ผมร้องไห้โฮ เธอจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ
ผมรู้สึกผิดที่ทำให้เธอตาย ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะผม
ตอนนี้เราคงคุยโทรศัพท์กันและหลับคาโทรศัพท์ด้วยกัน
ผมแค้นตัวเองที่ไม่ได้แม้แต่ขอโทษเธอด้วยซ้ำ
เธอกลับเป็นคนขอโทษผมเอง ตอนนี้ผมได้แต่มองหน้าเธอ
ผู้หญิงที่รักผมมาตั้งแต่ ป.1 แต่ผมกลับลืมเธอไปตั้ง 6 ปี
เมื่อเราได้กลับมาพบกัน อีกครั้ง และเราสองคนได้รักกัน
ตัวผมกลับทำให้เธอต้องตาย ผมนั่งมองเธอ
นึกถึงเรื่องที่มันเกิดตั้งแต่ผมอยู่ ป.6
นั่งนึกถึงวันที่ได้เจอเธออีกครั้ง ตอนที่เราได้เป็นแฟนกัน
วันเกิดของผมและเธอ
ทำไมมันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน
เราเคยสัญญากันไว้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ตลอดเวลาที่ผ่านมา
ผมไม่เคยคิดที่จะเลิกกับเธอด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าเราจะทะเลาะกันบ้าง
งอนกันบ้าง แต่วันนี้ ไม่มีคนชื่อฟางอีกแล้ว ไม่มีใครคอย
ทะเลาะกับผม ไม่มีใครคอยเป็นห่วงผม ไม่มีคนนอนหลับคาโทรศัพท์กับผมอีก
คงรู้แล้วนะว่าทำไมผมเรียกฟางว่า
เธอ เพราะว่าทุกครั้งนึกถึงฟาง ทุกครั้งที่ผมพิมพ์ชื่อฟาง
24 กันยายน 2547 09:47 น.
คนมันชอบโม้นะ
รู้สึกตัวอีกทีก้อเช้าแล้ว
ผมตื่นขึ้นมา อ้าว! ? ผมมานอนตักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ผมถามเธอว่า
? นี่พี่นอนตักฟางทั้งคืนเลยเหรอ ?
เธอตอบว่าใช่เธอยังไม่ได้นอนเลย เธอบอกว่าเธอนั่งมองผมทั้งคืน
ผมอึ้งเล็กน้อย แต่ก้อแหย่เล่นถามเธอว่า
? โม้ป่าว?. ? เธอทำหน้างอนแล้วก้อลุกไปเลย
ส่วนผมก้อไปอาบน้ำเพราะคิดว่าเดี๋ยวเธอก้อหายโกรธ
( ขออธิบายนิดนึงนะ เธอเป็นคนที่ไม่ค่อยสบายบ่อย
ผมเลยคิดว่าผมจะเป็นคนที่ดูแลเธอไปตลอดชีวิต )
เวลาก้อผ่านไปเร็วจัง เธอจบ ม.3 แล้ว ซึ่งเธอก้อเรียนต่อ ม.4ที่เดิม
ส่วนผมก้อขึ้น ปี 3
และแล้ววันที่ไม่อยากจะให้เกิด มันก้อเกิดขึ้น
วันนั้นเรานัดไปดูหนังด้วยกัน ก่อนหนังเข้าผมเป็นคนไปซื้อตั๋วหนัง
และของกิน ส่วนเธอบอกว่าเธอจะไปดูเสื้อผ้า วันนั้นผมไปกับเพื่อนด้วย
ซึ่งมันก้อพาแฟนไปด้วย เธอกลับมา
พร้อมเสื้อ 2 ตัว เธอซื้อมาฝากผมด้วย ( ดีใจจัง ) แต่เมื่อผมเดินมา
สิ่งที่ผมเห็นคือ เธอกำลังคุยกับผู้ชายอยู่ แล้ว
เธอก็ทำเหมือนเช็ดหน้าให้ เท่านั้นแหละ
ผมเดินตรงเข้าไปผลักผู้ชายคนนั้นล้ม แล้วเข้าไปชกเค้า
โดยที่ผมไม่ฟังเสียงเธอและเพื่อน ๆ เธอกับเพื่อน ๆ เข้ามาห้ามผม
ผมพยายามสะบัดออก แต่เพื่อนมันล็อคตั้ง 3 คน ดิ้นไม่หลุดแล้ว
เรื่องอาจจะยาวไปนิดนะครับ แต่ผมอยากจะเล่าให้ทุก ๆคนฟังเท่านั้นเอง
ขอบคุณที่อ่านนะ
เธอถามว่าทำไมทำอย่างนี้ ทำไมไม่ถามเธอก่อน ผมไม่ตอบ
ผมได้แต่มองหน้าเธอ แล้วผมก้อพูดไปว่า
? เธอนี่ร้ายไม่ใช่เล่นแฮะ ขอแค่ทำดีกับเธอจะเป็นใครก้อได้ใช่มั๊ย ?
เธอน้ำตาไหล แล้วเธอก้อตบหน้าผม
ผมรู้ตัวว่าพูดแรงเกินไปนิด ผมเลยขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะกลัวเพื่อน ๆ
จะเบื่อในการกระทำของผม
พอกลับถึงบ้าน ผมคิดได้ว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไปขอโทษเธอ
ผมทำอะไรลงไปเนี่ย งี่เง่าจิง ๆ แต่?? หารู้ไม่ว่า
นั่นเป็นวันสุดท้ายที่ผมได้พูดกับเธอ มีโทรศัพท์จากพ่อของเธอ
บอกให้ผมรีบไป
ที่โรงพยาบาล ผมถามว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อของเธอบอกว่าเธอไม่สบาย
ให้ผมรีบมา เพราะเธอบอกว่า
อยากเจอผม ผมรีบไปโรงพยาบาลทันที เมื่อไปถึง?
ผมถามพ่อของเธอว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อเธอไม่ตอบ
12 กันยายน 2547 15:20 น.
คนมันชอบโม้นะ
ภาพที่ผมเห็น
ตอนนี้ยังอยู่ในความทรงจำของผมตลอดเวลา เป็นเด็กผู้หญิง
ใส่แค่ชุดชั้นในสีขาว ( คุณโยะซง กับ คุณกุงเกงใน )
ผูกโบว์สีขาวที่หัว เธอเข้ามากอดผม แล้วบอกผมว่า
? ตอนนั้นที่พี่ปอยช่วยฟางไว้ พี่ปอยเท่ห์มากเลยนะ ? (
ตอนนั้นผมจำทุกอย่างเกี่ยวกับเธอได้หมดแล้ว )
ผมบอกไปว่า ? ก้อช่วยเพราะอยากช่วยเท่านั้นแหละ ? ขอย้อนนิดนึงนะคับ
เหตุการณ์ตอนนั้นมีอยู่ว่า
ฟางโดนเด็ก ป.5 รังแก เพราะตอนนั้นฟางตัวเล็ก ผอม ติดขี้เหร่นิด ๆ
แต่ทำไมตอนโตน่ารักไม่รู้นะ
ผมเข้าไปช่วย ฟางเลยเห็นผมเป็นฮีโร่มายบาซิน (ไม่ใช่)
เป็นฮีโร่ตั้งแต่นั้นมา จนถึงทุกวันนี้ ( ไม่ได้เวอร์นะ )
ผมถามเธอว่า ? ไหนล่ะของขวัญ ? ( คำถามอาจจะโง่ไปนิด
แต่ก็แฝงไปด้วยเลศนัย ) เธอยิ้มแล้วบอกว่า
? ตัวฟางไง ฟางเป็นของขวัญให้พี่ปอย ? ผมอาย ไม่รู้จะทำอะไรต่อ
ผมเดินไปนั่งที่เตียง เธอก้อเดินมา
นั่งด้วย ผมแอบมองเธอตอนที่เธอเดินมา ( ไม่รู้จะต้องแอบมองทำไม )
วันนี้เธอดูน่ารักมาก ขาวจั๊วะ
น่าเจี๊ยะซะนี่กะไร ผมจะข้ามตอนนี้ไปดีมั๊ยน้า? แทนที่ผมจะเป็นคนเริ่ม
แต่ที่ไหนได้ล่ะ เธอเข้ามากอดผมทางด้านหลัง เธอบอกว่า ?
อยากอยู่อย่างนี้ตลอดไปจัง ? ตัวเธอช่างนิ่มเหลือเกิน
ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะเนี่ย และแล้ว..สัญชาตญาณของผู้ชายก็แสดงออกมา
ผมจับมือเธอออก แล้วผมก็จูบเธอ เธอบอกกับผมว่า
? ฟางรักพี่ปอยนะ ฟางจะเป็นของพี่คนเดียว ? อายจังที่จะเล่าต่อ
แต่ก้อนะ? ในใจผมคิดว่า
ผมไม่อยากจะมีอะไรกับเธอตอนนี้เลย เพราะเธอยังเด็กอยู่
แต่มือผมมันไม่ยอมทำตามอย่างที่ใจคิด
มันไปแล้ว มันไปปลดตะขอคุณโยะซงซะแล้ว หน้าอกเธอขาวเนียน
ซึ่งไม่น่าจะเป็นของเด็ก ม.3 เลย
ประมาณว่า หน้ามัธยม นมมหาลัย ( คงพอจะรู้นะว่าไม่เล็ก )
แต่พอผมเห็นหน้าอกของเธอแล้ว
ผมคิดขึ้นได้ว่า เรากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย เราทำอย่างนี้ไม่ได้นะ
ผมเลยบอกกับเธอว่า
? พี่ทำไม่ได้หรอก ฟางยังเด็กอยู่ ?
ผมเอาผ้าห่มมาคลุมให้เธอแล้วผมก็ลุกไปนั่งที่โซฟาห้องรับแขกเปิดเพลงเพราะ
ๆ ฟัง ซักพักเธอเดินมานั่งกับผม เธอใส่เสื้อตัวใหญ่ ๆ ตัวเดียว
ดูแล้วก้อน่ารักไปอีกแบบ
( คงนึกออกนะคับ ) เธอนั่งซบไหล่ผม แล้วเธอก้อยิ้มให้
ผมอยากหยุดเวลาไว้ให้นานที่สุด
ตัวเธอมีกลิ่นหอมคงจะหอมจากยาสระผม
มันทำให้ผมเคลิ้มและหลับไปเมื่อไหร่ก้อไม่รู้
11 กันยายน 2547 20:40 น.
คนมันชอบโม้นะ
จิงเหรอ ? ทั้ง ๆ ที่ใจคิดว่าโชคดีชิบ..เลยเรา แล้ววันนั้น
ผมก้อพาเธอไปส่งที่บ้านเพื่อน ขากลับเรานั่งคุยกัน
( จับมือด้วย ) ไปตลอดทาง เมื่อถึงหน้าบ้านเพื่อนเธอ
ผมเดินเข้าไปส่งเธอในบ้าน บอกให้พี่แท็กซี่รอแป๊ปนึง
เธอถามผมว่า ( หลาย ๆ คนอาจคิดว่า ทำไมผมถึงไม่พิมพ์ชื่อฟางไปเลย
เมื่อใกล้จบพวกคุณก้อจะรู้เอง )
? พี่ปอยกลับไหวมั๊ย ถ้าไม่ไหวนอนค้างที่นี่ได้นะ
มีแค่ฟางกับเพื่อนอีก 2 คนเอง ? ผมตอบไปว่า
? ไม่เป็นไร พี่กลับได้ ? แต่ในใจคอยเชียร์ว่าชวนอีกครั้งเหอะ
เธอตอบว่า ? ตามใจ กลับดีดีนะ ?
แล้วเธอก้อหอมแก้มผมผมแทบเดินตัวลอยออกจากบ้าน
ได้เป็นแฟนกับเด็กผู้หญิงที่ตรงสเป็ก
แถมเค้าหอมแก้มเราอีก โอ้ย?..ดีจัง
และแล้วเวลาก้อผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมคบกับเธอมา 1 ปี แล้ว
แล้วผมก้อเลิกกับแฟนไปแล้ว
เนื่องจากเธอบอกว่า ? ผมดีเกินไป ? ตอนนี้ฟางอยู่ ม.3 แล้ว ผมก้อขึ้น
ปี 2 ปีนี้เธออายุครบ 15 ปีพอดี
เธอเกิดเดือนเดียวกับผม ซึ่งเราจะฉลองวันเกิดในวันเดียวกัน
และแล้ววันนั้นก้อมาถึง
วันฉลองวันเกิดของเราสองคน เนื่องจากเป็นเทศกาลมีวันหยุดหลายวัน
ครอบครัวของเธอจึงพากันไปเที่ยวที่
ต่างจังหวัด แต่เธอไม่ไป เพราะบอกพ่อว่าจะฉลองวันเกิดกับพวกเพื่อน ๆ (
-_- )? ตอนแรกผมก้อคิดว่าคงมีเพื่อนเธอมาฉลองด้วยแต่ที่ไหนได้
พอผมไปถึงบ้านเธอ กลับมีแต่เธอคนเดียว ผมคิดว่า คงมีแต่เรื่องดี ๆ
เกิดขึ้นนะ
ผมบอกเธอว่าผมจะซื้อเค้กไปเอง จะได้ไม่ต้องเตรียมอะไรมาก
เธอเลยซื้อกับข้าวเล็ก ๆ น้อย ๆ มาเตรียมไว้
เราฉลองกัน คุยกัน ดูหนังด้วยกัน เป็นหนังที่เราทั้งสองคนชอบ
เวลาหนึ่งปีช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน เราชอบไป
ไหนมาไหนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน พูดได้เลยว่าชีวิตของผมประมาณ 80 %
มีเพียงเรียน เล่นกับเพื่อนและอยู่กับ
ฟาง ตอนนี้เราสองคนรักกันมาก ประมาณว่าขาดกันไม่ได้เลยแหละ
และแล้วเวลาก้อล่วงเลยมาจนดึก
ผมบอกเธอว่าผมจะนอนที่โซฟาห้องรับแขก
แต่เธอบอกว่าให้ผมไปนอนที่ห้องเธอ ส่วนตัวเธอจะไปนอน
ที่ห้องของน้อง เมื่อผมอาบน้ำเสร็จ เตรียมตัวเข้านอน
เวลาที่ผมรอคอยก้อมาถึง มีเสียงเคาะประตู
( ผมล็อคประตูไว้ ) เธอบอกว่า ขอเข้าไปหน่อยได้มั๊ย
ผมบอกว่าไม่ได้เพราะว่ายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ( ลองใจดู )
เธอบอกว่าจะเอาของขวัญมาให้ ผมเลยเอาผ้าห่มคลุมตัวแล้วเดินไปเปิดประตู
ชีวิตผมอาจจะเหมือนใน
หนังบ้าง เป็นเพราะอะไรก้อไม่รู้ ภาพที่ผมเห็น
หน้าส่วนตัว
839
