28 สิงหาคม 2548 21:24 น.
คนมันชอบโม้นะ
วันเสาร์ที่ 8 ธันวาคม 2544 ... ผมไปรับเธอที่ ... วันเสาร์ที่ 8 ธันวาคม 2544ิ วันนี้ ที่ผมรอคอยมานาน((รอมาวันเดียวเอง)) ผมต้องไปรับเธอตอน 10.30 ที่เรียนพิเศษผมไปตั้งแต่ไก่โห่ .. เลย ไปนั่งรอเธอที่หน้าเรียนพิเศษ ตั้งแต่ 9.00 น. เลย เธอออกมาแล้ว .... เธอใส่เอี้ยมยีนส์เสื้อสีแดง ปล่อยผม เธอน่ารักจังเลย ... ผมหลงเธอจริงๆด้วย เธอเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล๊กๆ ที่ผมต้องคอยดูแล ... เมื่อเธอออกมาเจอผม เธออาย ไปหลบหลังเพื่อนของเธอ เธอเจอผมในชุดนักเรียนมาตลอด ... " ไปได้แล้ว เดี๋ยวไปดูหนังไม่ทันนะ " ผมพูดออกมา เธอไม่พูดอะไร เดินออกมาจากหลังเพื่อนพร้อมกับฉุดมือผมให้รีบเดิน ((เธออายเพื่อนด้วยน่ะ)) ^_^ ผมพาเธอขึ้นรถเมล์ เพื่อไปที่ๆดูหนัง " พี่เบนซ์ดูปอบนะ " เธอพูดออกมาดังนั้น ผมกับเธอก้อเลยไปซื้อตั๋วด้วยกัน ระหว่างที่รอหนังเข้า .... ผมกับเธอนั่งคุยกัน เธอเล่าเรื่องแฟนเก่าของเธอ เธอบอกว่าแฟนเก่าของเธอชอบหวงเธอ และชอบโกรธเธอบ่อย ... แต่นิสัยเรื่องผู้หญิงดี หน้าตาดี ((คือดีไปหมดแหละยกเว้นที่กล่าวมา)) ผมฟังก้อรู้สึกโล่ง เพาะผมไม่เคยแสดงออกว่าโกรธเธอเลย หรือหวงเธอ ((แต่ผมก้อพูดให้เธอฟังเสมอๆ)) เธอเล่าต่อว่าต อนเธอเลิกกับแฟนเก่านั้น เธอเป็นคนเลิกเอง เธอรับนิสัยของผู้ชายคนนั้นไม่ได้ ((คือชอบหวงและน้อยใจเก่งมั้ง))((หวงในที่นี้คือหวงมากกกกกกก แบบห้ามยุ่งกะชายอื่น)) เธอรับไม่ได้ ... จึงเลิกไป เธอเล่าว่าเคยไปดูหนังกับแฟนเก่าบ้าง ไปนู่นบ้าง ไปนี่บ้าง ผมรับได้นะ เพราะตัวผมก้อเคยมีแฟนมาก่อน มันคงเป็นเรื่องธรรมดามั้ง แต่ผมก้อไม่ได้เล่าเรื่องแฟนเก่าของผมให้เธอฟัง ... ผมหยิบโทรศัทพ์มาดูเวลา ... หนังเข้าแล้วครับ ผมลุกขึ้นมาพร้อมกับดึงมือเธอขึ้น และก้อพาเข้าโรงหนัง วันนั้นมีคนดูไม่มากครับ เพราะผมไปเร็วล่ะมั้ง ที่ๆผมนั่งนั้น เธอเป็นคนเลือกที่นั่ง เธอเลือกซ้ายสุด ... ก่อนที่หนังจะมา .. ((มันต้องมีโคดนาใช่ม่ะครับ)) ผมกะเธอก้อคุยกันนิดๆหน่อยๆ .. และแล้ว.. เธอเข้ามาซบผม.. " รักพี่เบนซ์มากๆนะ " " ไม่เลิกกันนะ " เธอพูด 2 ประโยคนี้ขึ้นมา ผม .. ใจปลิวไปเลยครับ เธอน่ารักมากๆ หน้าเราอยู่ใกล้กันมากๆ จนเกือบจะหอมแก้มก้อได้ ผมก้อรักเธอมากเหมือนกัน .. " พี่เบนซ์ก้อรักปูเหมือนกัน ไม่เลิกกับปูหรอก " ." ปูนั้นแหละ จะเลิกกับพี่รึป่าว " ผมถามไปอย่างนั้น " กล้าสัญญากับพี่ไหมล่ะ ?" ผมถามต่อไป "กล้าสิ " เธอตอบกลับมา " ไม่เลิกกันนะ สัญญาแล้วด้วยนะ " เธอพูดอย่างนั้น ผม ... สบายใจ ... ผมโล่งใจ .. เพราะตั้งแต่นี้ไป เธอจะอยู่กับผมตลอดไปแล้ว เธอเป็นของผมคนเดียว ..
20 สิงหาคม 2548 22:24 น.
คนมันชอบโม้นะ
"ปู ๆ ... ((หืม)) ข อ พี่ ก อ ด ปู ไ ด้ ป่ ะ . . . น ะ น ะ น ะ " ผมพูดช้าๆ ผมชอบเธอ ก้อเลยอยากกอดเธอ แปลกรึเปล่า ? " ไม่เอา ไม่ให้กอด ... " เธอตอบอย่างนั้น ... แต่ไม่นาน "ปูกอดพี่เบนซ์แทนได้ป่ะ " เธอพูดจบก็โผตัวเองมากอดผม ให้ตายสิ .... เกิดมาไม่เคยกอดสาวที่ไหนเลย และก้อไม่เคยให้ใครมากอด ผมรู้สึกเลยได้ว่า ผม "เขิน" "พอยัง" เธอถามออกมา ... " " พอแล้ว เดี๋ยวมีคนเห็น " ผมรีบตอบเพราะกลัวคนมาเห็นเข้าจะไม่ดี .. ((แถวนั้นมันแถวบ้านผมแหละ สนามบอลก้อใกล้บ้านผม)) *เธอผละตัวออกจากผม เธออาย หลังหน้าไปทางอื่น ผมตัดสินใจถามเธอ " ปู เป็นแฟนกับพี่นะ " เธอเงียบไปสักพัก ก่อนที่จะหันมาตอบ " เป็นแฟนก้อได้ น่าจะดีกว่าเป็นเด็กล่ะมั้ง " ผมกับเธอเป็นแฟนกันแล้ว ผมดีใจมากๆที่ตัวเองสามารถทำให้คนที่ ผม"รัก"คนนั้น "รัก"ผมได้ ประมาณ 5 โมงเย็นแล้ว ... ผมก้อเลยต้องทำตัวเป็นแฟนที่ดีซะหน่อย ไปส่งเธอไงล่ะ .... ผมกะเธอค่อยเดินออกจากสนามบอลไปเรื่อยๆ จนไปถึงป้ายรถเมล์ที่อยู่หน้าหมู่บ้าน "ไปส่งถึงหน้าหมู่บ้านเลยนะ พี่เบนซ์ " เธอขอร้อง " ไม่เอา ส่งแค่นี้แหละ จะกลับไปเล่นบอล " ผมตอบแบบเล่นๆกะเธอ " ไม่ ! จะให้ไปส่งถึงหน้าหมู่บ้านอ่ะ " เธองอแงเหมือนเด็กเลย เธอน่ารัก .. เพราะเช่นนั้นผมถึงไปส่งเธอ... ึถึงหน้าหมู่บ้านเธอ ุรถมาแล้ว .... ผมให้เธอขึ้นรถก่อน เธอจูงมือผมไปนั่งเบาะหลังสุดด้านซ้าย ((ในรถมีคนน้อยมากๆ)) เรานั่งคุยกันในรถ มีเรื่องมากมายคุยกัน ผมสนุกที่ได้อยู่กับเธอ ก่อนที่เธอจะลงจากรถ " พี่เบนซ์ วันเสาร์นี้ไปดูหนังกัน " ผมรับปากทันทีว่าจะไปดูหนังกับเธอ ..... วันนี้ ผมมีความสุขมากๆเลยนะ ใจผมพองโต ผมอยากเจอเธออีก อยากอยู่กับเธออีก .. อยากให้เธออดอีก ... ผมเชื่อว่าทุกๆคนที่อ่านเรื่องนี้ คงมีเรื่องประมาณนี้เคยเกิดขึ้นกับตัวเองบางแหละ ^-^ ผมก้อรู้สึกเหมือนที่คุณรู้สึก จุดหมายครั้งต่อไป คือดูหนังในวันเสาร์ที่จะถึง ... อังคารที่ 4 ผ่านไป .. พุธที่ 5 ผ่านไป ทุกๆวันธรรมดา เราจะเจอกันตอนเช้ากับตอนเที่ยงเสมอ ((ส่วนตอนเย็นเธอจะอยู่กะเพื่อนรอพ่อมารับ ส่วนผมไปเล่นบอล )) พฤหัสบดีที่ 6 ธันวาคม 2544 พอถึงคาบเรียนที่ 7 ผมต้องไปรับเธอหน้าห้องสวัสดิการ เพื่อที่จะเข้า คาบอาจารย์ที่ปรึกษาด้วยกัน วันนี้ผมนำ "ที่ตัดเล็บมาด้วย" ((เล็บเธอยาวมากกกก)) และตั้งใจต้องตัดเล็บเธอให้ได้ .. เมื่อผมไปรับเธอเสร็จจึงพากันไปเข้า คาบอาจารย์ที่ปรึกษา ผมคว้ากรรไกรตัดเล็บออกมา บอกว่าว่า " ถ้าปูไม่ตัดเล็บ พี่โกรธจิงๆนะ " "ไม่ตัด" ผมตอบกลับมา พร้อมกับคว้ากรรไกรตัดเล็บของผมไป T-T ((ไม่ตัดไม่ว่าเฟ้ย แต่ทำไมต้องเอากรรไกรตัดเล็บกรูไปด้วยล่ะฟ่ะ )) เธอโกรธผมนะ น่ารักดี ((นานๆจะเห็นเธอโกรธผม )) ผมตามง้ออยู่สักพัก " จ้า ไม่ตัดไม่เป็นไรจ้า ไม่โกรธพี่นะ นะ" เธอไม่สนใจเดินหลังหันให้ผม สักพักโทรศัทพ์เธอก้อดังขึ้น " ฮัลโหล ค่ะๆ ปูเองค่ะ อ้าว หรอค่ะ ? ได้ค่ะ " เธอหันกลับมา " ไม่รู่ล่ะ ยังไงวันนี้ ไม่ให้ไปเล่นบอลแล้ว ไปส่งปูด้วย " ผมงงไปสักครู่ จึงถามไปว่า " พ่อไม่มารับล่ะสิ " ้ำเย็นวันนั้น ผมก้อไปส่งเธออีกเช่นเคยครับ ...
16 สิงหาคม 2548 17:37 น.
คนมันชอบโม้นะ
ผม .... ไม่กล้ารับโทรศัทพ์ *ผมกลัวสิ่งที่อยู่ข้างหน้า *ผมกลัวที่จะได้ยินเสียงเธอ *ผมกลัวว่าเธอ ...จะเห็นผมเป็นแค่พี่ แต่ .... แน่นอนครับ ถ้ามัวแต่กลัวก้อไม่มีอะไรดีขึ้นผมตัดสินใจรับโทรศัทพ์ทันที ... "ฮัลโหล " เสียงของผมสั่นๆ ผมจำได้ ... "พี่เบนซ์หรอ อยู่ไหนอ่ะ" " อยู่สนามกอฟล์จ้าาา" "ไปกะใครหรอ " "ไปกับพ่อกะพี่จ้าา" "หรอ" เธอเงียบไปซักพัก ... แล้วพูดช้าๆ เสียงไหวๆ " อย่าไปหม้อใครนะ" ผมได้ยิน .... โห ! ปลื้มสุดขีด ... "สนามกอฟล์จะมีใครให้หม้อฟะ มีแต่ป้าแก่ๆ มาตีกอฟล์เนี่ย" ผมตอบกลับทันควันพร้อมเสียงหัวเราะ "จะไปรู้หรอ ไม่เคยไปนี่ " เธอตอบแนวกะแทกกลับมา เรา 2 คนคุยกันสักพัก เธอก้อโพล่งถามขึ้นมาว่า " พี่เบนซ์เลิกกับแฟนไปแล้วหรอ ? " "อืม ... เลิกไปได้นานแล้วแหละ " ผมตอบอย่างเร็วและหหนักแน่นเพื่อย่ำให้เธอแน่ใจ "อืม.. เชื่อก้อได้" เธอขานตอบแบบไม่ค่อยเชื่อซักเท่าไหร่ ผมก้อเลยยิงคำถามเธอกลับ โดยไม่ทันคิดว่าเธอจะรู้สึกยังไง "ปู ปูเพิ่งกับเลิกแฟนมาเหมือนกันหรอ" พอสิ้นเสียงผม ผมเพิ่งคิดได้ว่า "ไม่ควรถามเลย" ผมตั้งใจจะกล่าวคำว่า " ขอโทษ" แต่ ... เธอกลับตอบกลับมาว่า " เลิกไปแล้วเหมือนกันแหละ" ผมจึงยิงคำถามต่อ " ใครขอเลิกกับใครอ่ะ" "ปู เลิกเองแหละ แม่ ง น่ารำคาญ งี่เง่า เอ๊ย ช่างมันเถอะ" เธอพูดแบบเสียง ที่ไม่อยากนึกถึงมัน ผมก้อ ผู้ ช า ย คนนึง อยากได้คนที่ผมเป็นห่วงและรู้สึก "ชอบ" เป็น "แฟน" ผมจึงพูดออกมาเชิงแซวๆ " อย่างพี่ พอเป็นแฟนปูได้ไหมน้าา" ผมถาม ใจผมเต้นรัวๆๆๆ มากกกก หัวใจเริ่มจะพองโต และอยากได้คำตอบที่ดี ที่ฟังแล้วสบายใจ ยังไม่ทันได้ยินคำตอบของเธอเลย " เบนซ์ ๆๆ ขึ้น tee off ได้แล้ว "((คนเล่นกอฟล์จะรู้ว่าคืออะไร)) พี่ผมเรียกผมดังมาก เธอน่าจะได้ยิน ผมเสียดายไม่ได้ค้นใจเธอเลย ^_^ "พี่เรียกแล้ว พี่ต้องวางก่อนนะ แล้วเดี๋ยวพี่โทรไปใหม่นะ แค่นี้นะ" ผมพูดอย่างนั้นไป เธอตอบ " อืม แล้วโทรมานะ " **หลังจากนั้น ผมกะเธอก้อเลยสนิทกันมากขึ้น ผมโทรหาเธอบ่อยขึ้น ส่ง messages หาเธอบ่อยขึ้น เจอกันมากขึ้น จนกระทั่ง วันจันทร์ที่ 3 ธันวาคม * ตกเย็น ผมชวนปูไปสนามบอลกับผมกันแค่ 2 คน .. เธอตอบว่า "ไป" .. ผมก้อเดินไปเรื่อยๆกับเธอ ยอกล้อกัน คุยกัน เราสองคนไปนั่งตรงหินอ่อนที่เดียวกับที่มาครั้งที่แล้ว แต่ ... วันนี้ = ครั้งนี้ เรา 2 คนนั่งข้างๆกัน *เรา 2 คนจับมือกัน .. ((ครั้งแรก)) *เราแลกโทรศัทพ์กันดู *เราเล่นกัน และวันนี้ เธอก้อ ก อ ด ผมด้วย ((อิจฉาผมล่ะสิ))
15 สิงหาคม 2548 19:42 น.
คนมันชอบโม้นะ
ผมได้ยินก้อรู้สึก ... ดีใจนิดๆ แต่ผมเห็นหน้าของเธอดูเศร้าไปทันที T-T .. หลังจากนั้นเธอก้อลุกจากโต๊ะทานข้าว ไปเก็บจาน ผมรู้สึกเป็นห่วง .... จึงเดินตามไป " ปู เป็นไรอ่ะ ซึมไปเลย" ผมถามอย่างนั้น "ป่าว ไม่มีไรหรอก ... ไปก่อนนะ พี่เบนซ์ " เธอพูดพร้อมหยิบกระเป๋าถือของเธอที่เพื่อนหยิบมาให้ ผม .... รู้สึกผิด ไม่น่าถามเธอเลย T-T พอทานข้าวเสร็จ .. ผมก้อรีบไปเข้าแถว รด. เพื่อเตรียมขึ้นรถไปศูนย์ฝึกย่อย ((วันนั้นเรียน รด. ไง)) ้เวลาที่ผมเรียน รด. อยู่นั้นก้อ อดเป็นห่วงเธอไม่ได้.. ก้อเลยตัดสินใจโทรไปหา พอเธอรับโทรศัทพ์ " ฮัลโหล " ผมก้อ " หวัดดี เป็นไงบ้าง อยู่ที่ไหนเนี่ย " ผมพยายามพูดให้รู้สึกสนุก + สบายใจ "อยู่ห้าง xxx ((บอกไม่ได้)) อยู่กะเพื่อนน่ะ พี่เบนซ์อยู่ไหนอ่ะ " เสียงของเธอยิ้มแย้มแจ่มใสขึ้นนะ " อยู่ศูนย์ฝึก รด. สิ จะให้อยู่บ้านไง " ผมตอบแนวสนุกๆกะเธอ *ผมรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะที่เธอ แจ่มใสขึ้น *ผมรู้สึกดีๆกะเธอ *เป็นห่วงเธอเวลาเธอซึมไปตนต้องโทรไปหา แล้วนี่รึป่าว ที่เขาเรียกว่า "รัก" ตอนนั้นผมยังหาคำตอบไม่ได้แม้มันจะเกิดขึ้นเพียง 2 วัน ทำให้ผมนึกถึงบทความบทหนึ่ง((ใน webborad นี้แหละ))ว่า "เราใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที รักคนๆหนึ่ง แต่ใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อลืมคนๆหนึ่ง" ใช่รึป่าวนะ ไม่แน่ใจ .......... วันอาทิตย์ที่ 18 พ.ย.2544 วันนี้ผมไปตีกอฟล์ที่สนามกอฟล์แห่งหนึ่ง ((มันมีเหตุผลต้องเล่นน่ะ)) ผมคิดถึงเธอ ... ก้อเลยตัดสินใจอยู่นานว่าโทรไปดีไหม ... "เอาวะ โทรก้อโทร" ผมคว้าโทรศัทพ์ของผมพร้อมกับนึกในใจว่า "เอาจิงอ่ะ ไม่กล้าวะ " แต่แล้วโทรศัทพ์ของผมก้อดังขึ้น " ปี๊ป ปี๊ป ปี๊ป ปี๊ป " มี messages มา เป็นของเพื่อนผม จึงเกิดไอเดียว่า "ส่ง messages" ไปหาเธอดีกว่า ((ทั้งผมและเธอใช่ Nokia เหมือนกัน )) ผมตัดสินใจส่ง messages ไปด้วยข้อความที่ออกมาจากใจของผม " P'BENZ MISS NONG PoO JUNG A: " ซึ่งเธอก้อส่งกลับมา " PoO kor miss p'benz .. " ผมโคตรดีใจเลยที่เธอส่งกลับมา ยังไม่ทันไร เสียงโทรศัทพ์ของผมก้อดังขึ้น เธอโทรมาครับ ... ผมเห็นชื่อเธอในโทรศัทพ์ของผม ผม ....
9 สิงหาคม 2548 18:42 น.
คนมันชอบโม้นะ
เมื่อเทอมที่แล้ว .... ((เทอมที่ผ่านมานั้นแหละ)) ผมเรียนอยู่ ม.5 ((ตอนนี้กะลังขึ้น ม.6)) โรงเรียนผมมีโครงการแปลกๆ คือ มีอาจารย์ที่ปรึกษา((ไม่ใช่อาจารย์ประจำชั้นนะ)) ทุกๆวันพฤหัส คาบ 7 เป็นคาบเรียนสุดท้าย ต้องไปพบอาจารย์ที่ปรึกษา ((ซึ่งอาจารย์ 1 ท่านจะมีลูกๆประมาณ 20 คน)) วันพฤหัสบดีที่ 15 พ.ย.2544 ... คาบเรียนที่ 7 ผมก้อไปหาอาจารย์ที่ปรึกษาตามปกติ ... ระหว่างที่อาจารย์ให้กรอกใบประวัติไร ก้อไม่รู้ ((เห็นให้กรอกจังเลย เบื่อชิบ)) ก้อมี ญ คนนึงนั่งอยู่ข้างๆผม เธอ น่ารัก ... มาก ((จิงๆนะ)) ้"พี่ค่ะ มีปากกาให้ยืมไหมค่ะ" น้องเขาพูดพร้อมเอานิ้วมาดึงแขนเสื้อผม "มีคับ "ผมพูดพร้อมกับค้นเป้ outdoor ของผมแล้วหยิบปากกาให้เธอ ่สักพัก อาจารย์ก้อ เรียกชื่อขาน "xxx" ญ ที่นั่งข้างๆผมก้อขานรับ "ค่ะ" เธอชื่อ xxx ... ((บอกไม่ได้)) สักพักโทรศัทพ์ของผมก้อดังขึ้น .... ผมรับ.. แล้วคุยอย่างช้าๆกะเพื่อนที่โทรตามให้มาเล่นบอล พอผมวางโทรศัทพ์ เธอก้อถาม " พี่ใช่โทรศัทพ์ด้วยหรอ หน้าอย่างพี่ไม่น่าใช่นะ ^-^ เธอหัวเราะ" พร้อมกับเธอหยิบโทรศัทพ์ของผมไป save เบอร์ของเธอ แล้วพูดว่า "คืนนี้โทรมาคุยกับปูนะ ซัก 1 ทุ่มล่ะกัน" เธอชื่อ ปู ... ผมก้อ ((เอาวะๆโทรก้อโทร)) ก้อเลยรับปากไป สักพักเพื่อนของเธอก้อมา "ปูๆไปเร็วๆเข้าเด๋วนานพวกนั้นไม่รอนะ" เธอลุกขึ้นพร้อมพูดว่า " อย่าลืมโทรมานะ " พร้อมกับโบกมือลากะผม ผมรู้สึก "ชอบ"เธอนะ เธอน่ารักดี ^-^ พอเลิกเรียนผมก้อไปเล่นบอลที่ๆนึง ผมวางโทรศัทพ์ไว้ที่โต๊ะ พอมาดูปรากดว่า "1 miss call" พอดูเป็นเธอนั้นเอง เมื่อถึงบ้านเวลา 1 ทุ่ม ผมก้อเลยโทรไปคุย หลังจากนั้นเราก้อเริ่มรู้จักกัน เช้าวันศุกร์ที่ 16 พ.ย. 2544 ((วันนี้ต้องเรียน รด.ตอนบ่าย)) ผมบังเอิญไปเจอปูที่โรงอาหารตอนพักกลางวัน ... ปูเข้ามาสะกิดผมพร้อมกับเพื่อนๆของเขา "พี่เบนซ์ ทานข้าวยังอ่ะ" " ยังไม่ได้ทานเลย" ผมตอบไปเช่นนั้น เธอได้ยินดังนั้นจึงชวนผมว่า "ทานข้าวด้วยกันไหม นั่งโต๊ะเดียวกัน พี่เบนซ์เรียกเพื่อนมานั่งด้วยนะ" พอได้ยินคำชวน ผมรู้สึก "กลัว" ไม่กล้าเผชิญหน้า ไม่กล้านั่งโต๊ะเดียวกะเธอ และไม่พร้อมเลย *ตั้งใจจะปติเสด แต่แล้วเพื่อนผมที่ยืนอยู่ข้างๆ "ไปคับ นั่งโต๊ะไหนล่ะเดี๋ยวจะพาพี่เบนซ์ ไม่ต้องห่วงน้อง ไปแน่ " ซ ว ย แล้วกรู กรูจะทำอะไรแปลกไหมๆเนี่ย นายเพื่อนเฮงซวย.. ((เอาวะเป็นไงเป็นกัน)) ผมซื้อข้าวเสร็จจึงเดินไปกะเพื่อน ((2คน)) สู่โต๊ะทานข้าวเธอ ผมนั่งตรงกันข้ามกับเธอ ทานข้าวไปสักพัก ไม่มีเสียงพูดอะไรเลย ... จนกระทั่ง "พี่เบนซ์มีแฟนรึยังล่ะ" เพื่อนของเธอถามผม ผมตกใจมาก ไม่รู้จะตอบไง ((ผมเคยมีคนนึงแต่ตอนนี้เลิกไปแล้ว)) ลุกลี้ลุกลนทำอะไรไม่ถูก นิ่ง .. มือเย็น "อย่างอ้ายเบนซ์เนี่ยนะจะมีแฟน" เพื่อนผมช่วยตอบ.. พี่เบนซ์มีแฟนรึยังล่ะ" เพื่อนของเธอถามผม ผมตกใจมาก ไม่รู้จะตอบไง ((ผมเคยมีคนนึงแต่ตอนนี้เลิกไปแล้ว)) ลุกลี้ลุกลนทำอะไรไม่ถูก นิ่ง .. มือเย็น "อย่างอ้ายเบนซ์เนี่ยนะจะมีแฟน" เพื่อนผมช่วยตอบ.. ผมรู้สึกโล่งใจมากกก ที่มีเพื่อนแสนดี ช่วยตอบแทน "ปู ก้อเพิ่งเลิกกับแฟนไปไม่ใช่หรอ ? คบกะพี่เบนซ์ดิ " เพื่อนของเธอโพล่งออกมาอย่างเร็ว ....
หน้าส่วนตัว
704
