9 มกราคม 2550 12:51 น.
คนมัน..ว่าง
มนต์แห่งรักสวยนักแต่หนักจิต
มนต์ลิขิตให้พริ้งเพริดบรรเจิดใส
มนต์แห่งรักเร่าร้อนดุจเปลวไฟ
มนต์เผาไหม้กายาพาร้อนรน
ในเมืองมนต์เหมือนมีมารมาผลาญพล่า
พร่ำวาจารักเพียงเธอเพ้อสับสน
ในห้วงรักเสน่หาคราต้องมนต์
หากวังวนห้วงรักนี้มีน้ำตา
วังรักวนในห้วงมนต์มหรรณพ
ได้พานพบรักร้อยเล่ห์เสน่หา
รักล้นทรวงลวงหลอกยอกอุรา
หลงไขว่คว้ามาชมขมฤทัย
หากมนต์รักมากล้นจนเกินรับ
ควรสะดับคิดให้ดีมีที่ไหน
เธอรักฉันมากจน..ล้นหัวใจ
มนต์มารใจ..สาสมตรมชีวี...
28 ธันวาคม 2549 19:34 น.
คนมัน..ว่าง
ตาร้อนผ่าวแต่หนาวในใจนัก
เห็นคนรักพร่ำกอดพรอดรักหวาน
ทำหัวร่อต่อกระซิกระริกราน
ทำตาหวานฉ่ำชื่นระรื่นใจ
นั่งอิงแอบแนบชิดสนิทเนื้อ
แก้มแดงเรื่อขวยเขินเกินทนไหว
เค้าสวมสร้อยสวมแหวนแทนหัวใจ
หน้าสวยใสยิ้มระรื่นชื่นกมล
หันมาดูตัวเราให้เศร้าจิต
มีสักนิดไหมว่าใครจะมาสน
อยากจะมีคนรักเค้าซักคน
ช่างมืดมนหม่นหมองคนมองเมิน
ถ้าจะมีใครซักคนมาสนรัก
จะฟูมฟักรักเรานี้ไม่มีเขิน
จะออดอ้อนเอาใจให้เพลิดเพลิน
จะขอเดินร่วมทางไม่ร้างไกล...
19 ธันวาคม 2549 12:16 น.
คนมัน..ว่าง
@ จากหัวใจใครคนหนึ่งซึ่งไร้ค่า
เสียน้ำตามามากมายตั้งหลายหน
เพราะความรักที่ได้มามันวกวน
มันสับสนจนแทบบ้าน้ำตานอง
แม้มองดาวยังร้าวในดวงจิต
มองแล้วคิดว่าทำไมใจจึงหมอง
รักนั้นร้ายแต่ใครใครเฝ้าหมายปอง
แม้เป็นรองไม่คลายภักดิ์รักหลายใจ
เฝ้าห่วงหาอาทรตอนที่รัก
แต่เขาจักไม่อาวรณ์ร้อนไฉน
รักและห่วงตัวเขาเฝ้าเอาใจ
แต่เขาไม่ใคร่รับรู้..ดูดำดี
ผ่านวันแล้ววันเล่าเฝ้าคิดถึง
ยังคนึงในใจไม่หน่ายหนี
ในความรักครั้งก่อนเก่าเราเคยมี
โอ้คนดีมีสุขทุกข์อย่างไร
ดีอย่างนี้หัวใจไม่วายช้ำ
เป็นเวรกรรมรักมาในคราไหน
ถึงแม้ว่าเรารักเขาสุดหัวใจ
ก็ยังไม่สมหวังหลั่งน้ำตา
ถึงวันนี้คนดี..ที่ใครเห็น
จึงมาเป็นคนเริงรื่นชื่นหรรษา
ทุกข์สุขใดพานพบประสบมา
เป็นเหมือนยากันโรคโศกหัวใจ@
16 ธันวาคม 2549 22:15 น.
คนมัน..ว่าง
บันทึกรักของใครในใจนี้
เขียนไว้ที่กลางใจใครกันหนอ
เขียนไว้ว่าจะรักเจ้านวลละออ
จะไม่ขอมีใครให้สาบาน
บันทึกรักเล่มนี้พี่ขอให้
บันทึกใจสองเราไว้เล่าขาน
เขียนความสุขสดใสในวันวาน
เป็นตำนานความรักและภักดี
บันทึกรักเล่มนี้ที่เก็บไว้
อ่านคราใดน้ำตาหยดหมดศักดิ์ศรี
บันทึกเพิ่มความชอกช้ำในชีวี
เปลี่ยนวจีเป็นบทกลอนไว้สอนใจ...
ร้องไห้อีกแล้วนะเรา
เชอะ..คนเจ้าน้ำตา
เหงา...เศร้าขึ้นมา
น้ำตาก็ร่วงริน...
ทำไม..ไม่ยิ้มรับกับความเหงา
ความเศร้าทิ้งหมดสิ้น
หัวเราะให้ใครๆได้ยิน
น้ำตาที่ร่วงริน...
เก็บซ่อนไว้ภายใน..
15 ธันวาคม 2549 13:51 น.
คนมัน..ว่าง
เลิกเสแสร้งกันดีกว่า
ไม่รักก็บอกมา..ได้ไหม
ไม่ต้องทำเป็นใส่ใจ
เหมือนคนมีอะไรผูกพัน
ถ้าไม่รักก็รีบบอก
อย่าหลอกอะไรอย่างนั้น
ทำให้เสียความรู้สึกทำไมกัน
รู้รึเปล่ามัน..น่าเวทนา
ฉันเองก็ไม่อยากคิด
จะผิดอะไรหนักหนา
คบกันไปก็เสียเวลา
เลิกเลยดีกว่า..สบายใจ..
หน้าส่วนตัว
1112
