22 กันยายน 2546 23:36 น.
คนธรรมดา
ขอรวบรวม สิ่งที่ดี มีบนโลก
ขอให้โบก อำลา สิ่งเพ้อฝัน
อยู่กับสิ่ง ที่ ดี ไปทุกวัน
ขอให้ท่าน สุขีพลัน ทุกท่านเอย
25 กุมภาพันธ์ 2545 06:28 น.
คนธรรมดา
อยากเขียนกลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
ให้ตราตรึงจับจิต พิสมัย
ให้คนเข้ามาอ่าน แล้วผ่านไป
ยังจำจดในหัวใจ ไม่ลืมเลือน
แต่ดูเหมือนประสบการณ์ ยังน้อยนิด
ขอมวลมิตรพี่น้อง ทั้งผองเพื่อน
มาช่วยให้ข้อคิด ติดตรึงเตือน
วันลอยเลื่อนเคลื่อนไป ไม่ทันการณ์
ได้โปรดสง สารชาย คนนี้เถิด
ตั้งแต่เกิดชีวิต น่าสงสาร
ไม่เคยพบเคยมี ประสบการณ์
ในวันวาน อยู่เปล่าเปลี่ยว อย่างเดียวดาย
คงไม่สายที่จะมี ใครเคียงคู่
หากว่าผู้ ใดสนใจ เป็นสหาย
กับผู้ชายคนนี้ มีแค่กาย
ไม่ต้องอาย เชิญเข้ามา อย่ารอรี
23 กุมภาพันธ์ 2545 15:50 น.
คนธรรมดา
เดินเข้าไปในทางอย่างวิถี
ชอบชั่วดีแสวงหาชะตาฉัน
มันจะผิดจะถูกก็ช่างมัน
ผ่านคืนวันประสบการณ์นานหลายปี
จนวันที่รู้สึกตัวมืดมัวหม่น
กลายเป็นคนหมดค่าหมดราศี
เพราะมัวแต่ประกอบชั่วรู้ตัวดี
วัน เดือน ปี ไม่รีรอไม่ง้อใคร
คิดกลับใจแก้ไขในสิ่งผิด
เปลี่ยนชีวิตสร้างทางฝันไม่หวั่นไหว
เพราะหากปล่อยเวลาผ่านพ้นไป
จะหมดในโอกาสพลาดเสียดาย
ยังไม่สายที่จะอยู่พอสู้ต่อ
เหนื่อยและท้อจะต่อสู้จะขวนขวาย
ทำทุกสิ่งล้างความผิดลบละอาย
กำลังกายมีอยู่รอ ขอ กำลังใจ
18 กุมภาพันธ์ 2545 17:02 น.
คนธรรมดา
นับคืนวันผันเปลี่ยนที่เวียนผ่าน
จำจากบ้านเข้ากรุงมาศึกษา
หวังจะได้คว้าไขว่ ปริญญา
เพื่อนำมาประดับบารมี
อีกเป็นที่เชิดชูวงศ์ตระกูล
ช่วยเพิ่มพูนความเป็นคนให้ผ่องศรี
แม้นต้องจำจากบ้านเป็นแรมปี
เป็นสิ่งที่ต้องทำแม้จำใจ
สี่ปีในเมืองหลวงช่างสุขสันต์
กลับเปลี่ยนผันชีวิตไม่สดใส
แทบจะหมดเรี่ยวแรงกำลังใจ
เหตุไฉนวุฒิการเรียนไม่เปลี่ยนตาม
หรือความงามที่อยู่ให้รู้เห็น
อาจจะเป็นสิ่งลวงล่อต่อคำถาม
ให้หมดสิ้นซึ่งความพยายาม
ไม่งดงามแค่มายาพาล่อใจ
จะโทษใครต่อใครคงไม่ได้
ต้องรับความแพ้พ่ายไว้แก้ไข
เพราะชีวิตคนเราต้องก้าวไป
ขอแค่ใจต่อสู้เดี๋ยวรู้กัน
18 กุมภาพันธ์ 2545 16:33 น.
คนธรรมดา
ความรู้สึกที่สุดแสนมิแม้นเหมือน
ยามได้เยือนถึงถิ่นเคยศึกษา
อีกทั้งเคยได้อยู่กินร่วมชีวา
มาอีกคราครั้งนี้ตรงที่เดิม
ได้มาอยู่ในที่ที่เคยอยู่
ได้รับรู้สัมผัสดัดนิสัย
ได้พบเห็นผู้คนเปลี่ยนแปลงไป
ได้อะไรหลายหลายอย่างต่างจากเดิม
มานั่งเขียนบันทึกดึกสงัด
จนจวบจัดฟ้าสางด่างเป็นสี
แลแล้วมันให้ความรู้สึกดี
แต่เป็นสีที่ยากจะหาดู
อีกทั้งยังได้ยินเสียงไก่ขัน
ประจวบกันกับเสียงนกวิหคเหิน
มันให้ความรู้สึกที่ยากเกิน
จะดำเนินเป็นถ้อยคำพรรณนา
คงไม่มีที่ใดจะสุขเหมือน
ติดตาเตือนหวนคิดถึงแสวงหา
ยากจะหาถ้อยคำจำนรรจา
สุขทุกครายามได้อยู่คู่ บ้านเรา
หน้าส่วนตัว
1229
