15 ธันวาคม 2548 07:55 น.
คนทะเล
เมื่อลมเพี้ยน....เปลี่ยนร่าง....สู่ทางรัก
ฝากสมัคร...เป็นมิตร...สนิทสหาย
มิเคียงคู่.....ตู่เป็น..เช่นพี่ชาย
พ่อลมร้าย...ฝากใจ.....ไว้กับตน
พอสดับ....มิรับไว้...ให้เป็นมิตร
กลัวใจคิด...เกินพี่ชาย....ท้ายหมองหม่น
ไม่ขอพบ...จบกันไป..ในวังวน
แม้รักล้น....ขอจากลา...อย่าพบกัน
คนทะเล...ไม่ประจักษ์...ความรักพี่
รักคงมี....มาให้...แค่ในฝัน
หลงตีความ...เป็นจริง..ทุกสิ่งอัน
แท้จริงนั้น....ไม่มีวัน...ฝันเป็นจริง
ปากหวานล้ำ...ทำตัวเด่น...เป็นวิสัย
มีน้ำใจ..เอื้อเฟื้อ...เสือผู้หญิง
ความทุกข์เข็ญ...ของใคร...ไม่ประวิง
คนไม่นิ่ง....เจ็บเพราะพี่...มีเท่าไร
หากมัวหลง....เล่ห์ร้าย...คงตายแน่
รักเกิดแผล..ปวดแสบ..แทบตักษัย
ขอจบรัก....หนีหน้า...ขอลาไกล
จะมีใหม่....อีกร้อยกว่า....ไม่ว่าเลย
เมื่อความรัก....มิเป็น....เช่นหวังไว้
เราควรไกล...กันเสียที....คุณพี่เอ๋ย
จะลืมรอย...ยิ้มละมุน..คนคุ้นเคย
คำเฉลย..."รัก" คราวก่อน.....ไม่ย้อนจำ
14 ธันวาคม 2548 08:30 น.
คนทะเล
เฝ้าคอยวัน...ลมร้าย..หายลังเล
เลิกกล่อมเห่...ทั่วไป...ให้ใครหลง
รอวันรัก...เหมือนฝัน..ลมมั่นคง
พัดส่งส่ง....เหมือนก่อน....มิย้อนทำ
คนทะเล...รอคนดี...ตรงที่เก่า
ที่สองเรา...สุขล้น...จนใจถลำ
บรรยากาศ...เป็นใจ..ให้จดจำ
วันเคยพร่ำ...บอกรักชาย....นายสายลม
ถูกลมลวง...ล้วงใจ...ให้ไกลร่าง
แล้วลมร้าง...พัดไกล...ใจขื่นขม
นวลคำนึง...ถึงบ่อย...รอยระทม
ทุกข์ทับถม...ลมทิ้ง...ไม่จริงจัง
ลมเจ้าเอ๋ย...เคยคิด....สักนิดไหม
ว่ามีใคร...ไถ่ถาม.....ถึงความหลัง
มีเท่าไร...ฤดี...ที่พ่ายพัง
เพราะลมคลั่ง.....พาหทัย..ให้วางวาย
ลมจริงจัง...หวังสบ...พบสักครา
คาดไว้ว่า..สิ่งคาดไว้...ไร้ความหมาย
รอไปเถิด...อดทน...จนวันตาย
ลมลวงร้าย......ลวงใจ...ไม่เปลี่ยนแปลง
13 ธันวาคม 2548 11:01 น.
คนทะเล
นอนสะอื้น....รักขม....ลมลังเล
ยามว้าเหว่...จึงพลิ้ว...ปลิวมาหา
คราลมหลัก....เผลอไผล...ค่อยได้มา
คนรอล้า....รักร้าง....คือรางวัล
ยังรอคอย..ตรงนี้...ณ ที่เก่า
ที่สองเรา...นัดไว้....เหมือนในฝัน
คอยวันลม...พรมใจ...มาให้กัน
ยังรักมั่น....น้ำตารื้น...ยามขื่นใจ
คนทะเล...รอวัน...ลมมั่นคง
จะหยุดพัด...ส่งส่ง...ณ ตรงไหน
ลาลมหลัก..รักฉันบ้าง...เป็นอย่างไร
กล้าหรือไม่...แสนอยากชม...ลมลังเล
คนที่หาด...ขาดลมหลัก....ให้พักทรวง
แต่ติดบ่วง...ลมรัก....ที่หักเห
เขาไม่จริง...แต่เราพร้อม...ยอมทุ่มเท
เลยว้าเหว่....โศกเศร้า...เขาไม่แล
ลมลังเล...เทใจ..ให้ลมหลัก
หลอกให้รัก..แล้วพัดไกล..ไม่แยแส
เพียงไม่นาน..หวานไว้...ใยปรวนแปร
ลมคงแค่...หลอกล่อ...พอให้เย็น
อกคนช้ำ...กล้ำกลืน...ในคืนหนาว
ทะเลร้าว....เจ็บนี้...มีใครเห็น
อกสะท้าน..เพราะดื้อ...คือประเด็น
มิอาจเร้น...โทษตัวเอง...ข่มเหงตน
หากเป็นกรรม..ตามสนอง...ต้องหนาวจิต
หักใจคิด..ลาลมไป.......แม้ใจหม่น
ลมไม่จริง...สักครั้ง....จนกังวล
ถึงรักล้น....ลาตรงนี้......ที่ทะเล
หน้าส่วนตัว
920
