17 พฤศจิกายน 2550 08:28 น.
คนดง
กุญแจใจ ดอกนี้ ที่ฉันถือ
รอคอยมือ คนคนหนึ่ง เอาไปไข
ไขเปิดห้อง ปิดกั้น กันหัวใจ
ถูกขังไว้ รอใคร มาเปิดจอง
แต่ตัวฉัน นั้นกังวน จนใจอยู่
ว่าประตู จะเปิดอ้า ให้เห็นห้อง
กลัวจะเปิด ไม่ออก มิกล้าลอง
กลัวจะต้อง แตกดับ อับชีพชนม์
กุญแจใจ ฉันมี เพียงหนึ่งดอก
เปิดไม่ออก ห้องไม่รับ คงหลีกพ้น
หนีไกลตา หล้าฟ้า หลบคน
ใจคงป่น สลายร่วง ปนธุลี
ใครหนอใคร ใจปราณี จะอ้ารับ
จะช่วยปรับ กุญแจ ดอกนี้นี่
รับไปลอง ไขใจ ผู้อารีย์
เปิดฤดี ห้องรัก ให้หน่อยเอย
15 พฤศจิกายน 2550 23:05 น.
คนดง
ค่ำคืนนี้ มีแต่ ปีติสุข
ม่านชมพู ฟูลุก สว่างจ้า
น้ำคำคน มนต์คำ แห่งวาจา
ดั่งธารา ไหลโลม เป็นธารใจ
ให้เอิบอิ่ม พริ้มพราว วาวหวามจิต
ให้ประดิษย์ ร้อยถ้อย ระรินไหล
ให้หมดมืด สว่าง กระจ่างใน
ให้สายใย สานรัด รอยแผลเดิม..
............................................................
มองฟ้าบน บนฟ้า ดาราเย้า
มองเมฆเบา เบาเมฆ แค่เงาเสริม
มองจันทร์เสี้ยว เสี้ยวจันทร์ รัศมีเติม
มองรอยเยิ้ม เยิ้มรอย คอยคนรอง
ฉันฝันถึง ถึงฝัน ในวันพรุ่ง
ฉันใจมุ่ง มุ่งใจ ถึงวันสอง
ฉันฝากฝัง ฝังฝาก วันสีทอง
ฉันคิดพ้อง พ้องคิด ได้พบเธอ
14 พฤศจิกายน 2550 13:58 น.
คนดง
นาฬิกาใจ เรือนนี้ มิหยุดพัก
เหมือนแรงผลัก ให้เดิน ไปข้างหน้า
เดินเที่ยงแท้ แน่ยิ่ง ตรงเวลา
เหมือนดังว่า ใจคง ตรงเช่นกัน
รอจะมอบ เรือนใจ ให้ใครเขา
ฉันจำเฝ้า ใจเรือนนี้ แม้ในฝัน
หวังว่าคง ได้มอบ ตอบแทนพลัน
ที่ตัวฉัน พลันเจอ เจ้าของใจ
อยากจะผูก นาฬิกา ไว้ในจิต
สองใจพิศ พินิจครอง ตะกองไว้
ก้าวสองเดิน ติดตา นาฬิกาใจ
สู่แดนใด ใจหวัง ตั้งปนิธาน
นาฬิกา ใจเรือนนี้ ยังดีอยู่
รอพธู ผู้หวัง สร้างแรงสาน
ร้อยสายรัด มัดผูก สองใจกานต์
สร้างตะหง่าน เกินฟ้า นาฬิกา....ใจ
12 พฤศจิกายน 2550 21:23 น.
คนดง
สองมือแซะ แกะถ้อย เป็นรอยรัก
วางสลัก ปักแผ่นผา สง่ายิ่ง
ประกาศก้อง ร้องร่ำ ว่ารักจริง
รักกว่ายิ่ง สิ่งใด ในโลกา
วารเพลา พาเวียน เปลี่ยนหมุนรอบ
พระพายชอบ ชอนไช ไล้ภูผา
โบกสบัด พัดรอย ร่วงโรยรา
เงาสีฝ้า ฝุ่นมัว สลัวดำ
กระทั้นแทก แตกปริ ที่รอยสัก
เป็นรอยรัก หักบิ่น แตกสิ้นซ้ำ
เป็นลางบอก หลอกให้ ว่าใช้กรรม
รักเลิศล้ำ ค่าเพียง วจีลวง
หากรักแน่ แท้มั่น ไม่ต้องบอก
ไม่ต้องกรอก สาบานยิ่ง ว่าใหญ่หลวง
ไม่ต้องป่าว ประกาศ ก้องทั้งปวง
เพียงสองดวง ใจช่วยผูก ปลูกรักเอย
12 พฤศจิกายน 2550 21:16 น.
คนดง
ใยลาจาก พรากหนี พี่พ้องเพื่อน
ใยจะเลือน ลืมมิตร หนึ่งชิดใกล้
ใยจะร้าง ห่างลา ขจรไกล
ใยใจหมาย ไหว้จาก จรลี
โปรดยับยั้ง ฟังแจ้ง แถลงตอบ
โปรดอย่าหอบ หิ้วห่าง ร้างหลบหนี
โปรดสกิด ใจผุด หยุดวจี
ว่าชาตินี้ ขอลา ลับตาไป
ด้วยเหตุเคือง เรื่องขุ่น อันใดเล่า
หรือด้วยเศร้า โศกซม ซานหาไหน
หรือด้วยแรง แห่งวาจา เฉือนเชือดใจ
เจ้าจึงได้ ใจสะเทือน ทุกข์ระทม
หากเจ้าไป เพื่อให้ ใจสงบ
เพียงเพื่อพบ ทบทวนทุกข์ ที่ถาถม
หากขจัด พัดผ่าน ผันระทม
รื่นอารมณ์ วันใด ให้กลับมา
หน้าส่วนตัว
1816
