29 มกราคม 2549 21:46 น.
คนคุก
อีกวันหนึ่งที่อยู่แบบเหงาหงอย
เฝ้ารอคอยใครอยู่รู้บ้างไหม
ตั้งแต่ครั้งที่เธอจากฉันไป
เจ้าหัวใจไฝ่ฝันคิดถึงเธอ
จากกันแล้วขออย่าจากกันลับ
ขอให้กลับคืนถิ่นอย่าเที่ยวเผลอ
แวะซ้ายเลี่ยวขวาอย่าละเมอ
คนนี้เพ้อถึงเธอทุกนาที
28 มกราคม 2549 19:42 น.
คนคุก
ขอรวมใจรวมจิตที่เจ็บช้ำ
ผ่านถ้อยคำเป็นสือส่งไปหา
อ้อนวอนฟ้ากราบดินช่วยรักษา
สิ่งบูชาปกป้องให้ปลอดภัย
ขอให้เธอมีสุขสมดังหมาย
ทุกข์ทั้งหลายอย่าได้เข้ามาใกล้
คนคนนี้จะดูแลมิห่างไกล
ถนอมใจรักษากายให้กับเธอ
27 มกราคม 2549 17:27 น.
คนคุก
ขออภัยหลายหลายเรื่องที่ทำผิด
ที่ได้คิดหรือไม่อย่าไปสน
ขอแค่รู้ต่อแต่นี้คนหนึ่งคน
จะรอจนตัวเธอกลับมามอง
บางเรื่องยิ้มบางเรื่องโศกขอให้ผ่าน
ให้มองข้ามเรื่องอดีตขอเราสอง
ร่วมกันสร้างชีวิตใหม่ที่หมายปอง
ร่มปกป้องกายใจกันและกัน
26 มกราคม 2549 18:56 น.
คนคุก
หากวันวันนี้เธอยอมร่วมสร้างฝัน
ร่วมแบ่งปันความสุขทุกข์โศกเศร้า
ยามก้าวเดินมีเธอคอยเป็นเงา
โอ้ความเหงาคงหมดไปจากกาย
ต่อแต่นี้ขอสัญญาด้วยใจรัก
ผูกสมัครรักเธอไม่จางหาย
ขอคิดถึงเธอคนนี้จนวันตาย
แม้ชีพวายยังไม่สิ้นคำรักเธอ
10 มกราคม 2549 20:15 น.
คนคุก
นิทานก่อนนอน
This is a little story about four people name
Everybody, Somebody, Anybody, and Nobody.
There was an important job to be done and Everybody
was sure that Somebody would do it.
Anybody could have done it, but Nobody did it.
Somebody got angry about that because
it was Everybody's job
Everybody thought that Anybody could do it,
but Nobody realized that Everybody wouldn't do it.
It ended up that Every body blamed somebody
when Nobody did what Anybody could have done.
เรื่องนี้เป็นเรื่องราวขงคน 4 คน ที่มีนามว่า
"ทุกคน" "บางคน" "ใครซักคน" และ "ไม่มีใคร"
มีงานสำคัญงานหนึ่งที่ต้องทำให้สำเร็จ
"ทุกคน" แน่ใจว่า "บางคน" จะทำ
"ใครซักคน" ควรจะทำใหเสร็จ แต่ "ไม่มีใคร" ทำ
"บางคน" โมโหเพราะเป็นงานของ "ทุกคน"
"ทุกคน" คิดว่า "ใครซักคน" ควรจะทำ
แต่ "ไม่มีใคร" ระลึกได้ว่า "ทุกคน" ไม่ได้ทำ
เรื่องนี้จบลงด้วยการที่ "ทุกคน" กล่าวโทษ "บางคน"
ในขณะที่ "ไม่มีใคร" ทำในสิ่งที่ "ใครซักคน"
ควรจะทำให้สำเร็จ
"ใครซักคน" ควรจะทำให้เสร็จ แต่ "ไม่มีใคร" ทำ
"บางคน" โมโหเพราะเป็นงานของ "ทุกคน"
หน้าส่วนตัว
2519
