8 สิงหาคม 2552 17:54 น.
คนกุลา
.
ความคิดถึงซึ้งใจใครคนหนึ่ง
คนที่ซึ่งคนึงหาว่าสุดหวง
ยามเธอห่างร้างแสนแดนโลกลวง
ระวังบ่วงห่วงว่าคอยท่าเตือน
เคยหนุนตักพักว่างต่างเขนย
ลมรำเพยพัดพาคราไร้เพื่อน
หลบมาเถิดทุกข์ปร่าอย่าแชเชือน
คืนยังเรือนรักฝันตักนั้นคอย
เสลูบผมพรมคำที่พร่ำบอก
อย่าหลงออกนอกทางทุกสั่งถ้อย
หลับตาพริ้มยิ้มย้ำซุกสำออย
ฝันคิดลอยเลยนานเคยผ่านตา
บ้านเรือนริมหลังโล่งใกล้โค้งน้ำ
เสียงงามขำพร่ำวอนสอนภาษา
เพียรย้ำสั่งหวังลูกปลูกฝังมา
ทุกวาจาจดจำยังย้ำจินต์
หลายเพลาคราจากไกลฟากอก
เหมือนดาวตกยามสางก็ร้างสิ้น
ตั้งแต่นี้ต่อไปฤๅได้ยิน
ใครคอยรินหัวใจให้เมตตา
จากวันนั้นถึงวันนี้กี่ปีแล้ว
เพียงน้ำแก้วข้าววางหว่างกลางผ้า
หน้าโฏฐิเก่าเก็บงำก่อนนำมา
หวังกานดาท่ารับกับอวยทาน
คิดถึงเอยเคยคิดสักนิดไหม
คิดถึงใครทุกเวลาคราแสนหวาน
คนที่รักหนักหนามานมนาน
คนสร้างฐานชีวินก่อนดิ้นรน
คิดถึงเอยคิดถึงมากสู่ฟากฟ้า
กลางดาราทะเลแห่งเวหน
ส่งคิดถึงตรึงใจใครบางคน
ยังเวียนวนว่ายฟ้ามาปลอบใจ
.........
ในวสันต์
คนกุลา
5 สิงหาคม 2552 21:49 น.
คนกุลา
..............
พระอาทิตย์ทรงกลดจรดเหลี่ยมเขา
ไม้ทอดเงาเหงาร่างอย่างเงียบเฉย
ทุกทางเท้าราวห่วงก่อนล่วงเลย
สงครามเอยรุกลามจนคล้ามใจ
ตั้งบังเกอร์เสมอหลังบังกระสุน
แค้นคุกรุ่นเคยงามก็หวามไหว
เสียงระเบิดเกิดตามลามทั่วไป
โชติเปลวไฟไหม้ขวัญอันลางเลือน
รั้วกั้นกางทางผ่านทุกย่านถิ่น
น้ำตารินเลือดพร่างทุกทางเถื่อน
การรบราฆ่าฟันผ่านปีเดือน
มาย้ำเตือนความตายได้ทุกคราว
เสียงนกร้องก้องไพรคล้ายมาบอก
ฤๅลวงหลอกหลอนความยามทุกข์ร้าว
กลบนัยตาพร่าแดงสบแสงดาว
ยังหม่นพราวหนาวใจในคืนวัน
ควันไฟลอยอ้อยอิ่งทิ้งทิวไม้
ละอองไออวลเอื้อมิเหลือฝัน
ไหลเบาบางจางเจือเรื่อหมอกควัน
เสียดายครั้นเคยมีที่แสนงาม
ก่อนตะวันทรงกลดจะหมดแสง
สีเลือดแดงแรงทาฟ้าไหวหวาม
ยังเวียนวนจนใจต้องไหวตาม
อยู่ท่ามความโหดร้ายนับรายวัน
.
...........
ในวสันต์
คนกุลา
3 สิงหาคม 2552 15:57 น.
คนกุลา
..............
สบสายตาหน้าต่างว่างและเงียบ
ใจเย็นเฉียบเปรียบได้คล้ายหน่วงร้าว
สาดตะวันผันส่องสอดช่องยาว
เม็ดฝุ่นพราวราวแต่งลำแสงลอย
สาดแดดผ่องส่องคราฟ้าวันใหม่
ทักบางใจจมว่างกลางห้องน้อย
ส่งแสงมาคราใดสบใจคอย
ที่หม่นหงอยเหงาล้ำรุกย้ำเตือน
ท่ามวันคืนยืนยาวนานร้าวลึก
ในดื่นดึกดวงดาวก็ร้าวเหมือน
ปลอบบางใจไหวพรากจากแชเชือน
คิดถึงเรือนคนดีที่ใฝ่ปอง
ไม่อยากก่อรอเกิดจนเพริศแพร้ว
กลัวดวงแก้วแห่งศรัทธาจะพร่าหมอง
หวังคำเตือนติงมาน้ำตานอง
หากรักต้องหมองร้างคราวห่างไกล
ยิ้มแสนเหงาเงาแสงทะแยงลอด
คนเคยพรอดครานี้อยู่ที่ไหน
เก็บเพลาถ้าว่างเพื่อบางใคร
หากดวงใจจากจำแสนช้ำเกิน
เก็บหัวใจให้ใครก็ไม่รู้
เพียงพิศดูฤดีใดไยขัดเขิน
จิตใจช่วยอวยประคองยามมองเพลิน
สาดแสงเดินดุ่มขวางแต่ทางใด
ทบรอยเท้าก้าวย่ำทุกย้ำจิต
ทุกคราวคิดคนึงรักหนักหน่วงไหม
ขอโทษเถิดหากทางที่ย่างไป
มิตั้งใจลวงรักสักนิดเดียว
ยามสาวเท้าก้าวย่างอย่างเงียบเงียบ
พอจะเปรียบเลียบป่าน่าหวาดเสียว
ยามเดินดงหลงไพรในทางเทียว
กลางป่าเปลี่ยวเที่ยวท่องผิดช่องทาง
ยิ้มเหงารับกับแสงทะแยงลอด
ที่ทาบทอดลอดมาฝ่าระหว่าง
ไล่ความมืดชืดหนาวราวอำพราง
ให้ห้องว่างพร่างใสในบัดดล
.
...........
ในวสันต์
คนกุลา
หน้าส่วนตัว
1507
