24 มิถุนายน 2552 16:48 น.
คนกุลา
ตั้ง นโม สามจบ
นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมา สัมพุทธัสสะ
นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมา สัมพุทธัสสะ
นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมา สัมพุทธัสสะ
คำบูชาครู
บรรจงกราบลงตรงแทบเท้า
หวังโน้มน้าวให้ผ่องแผ้วดั่งแก้วใส
เปิดกมลดลสรรพเสียงเพราะเพียงใด
เบิกหัวใจเบิกฟ้าเบิกบาดาล
ทุกถ้อยคำย้ำเสียงสำเนียงเสนาะ
คำไพเราะมาร้อยเรียงเสียงประสาน
ให้สุนทรเบิกกะพริบทิพย์วิมาน
ช่วยขับขานร้อยคำขลังได้ดังใจ
ร่ายนิราศมาบูชามหากวี
สุนทรศรีกวีแก้วแววไสว
กราบลงกลางที่ว่างหว่างดวงใจ
แด่ครูใหญ่ของชาวกลอนแต่ก่อนกาล
ถือเป็นพลีด้วยนิราศมิอาจเอื้อม
ที่ล้ำเหลื่อมงามดังท่านตั้งฐาน
คนกุลากล้าเขียนเพียรเป็นทาน
หวังสร้างงานพลีถวายใต้เท้าครู
...........
ออกจากนครสวรรค์ตะวันสาย
ข้างเบื้องซ้ายยังรายรอบเห็นขอบเขา
สีฟ้าครามงามแสงดุจแรงเงา
ทาบฟ้าเทาเหงาหม่นดั่งคนคอย
บ้านทัพกมลวันนี้ไม่มีทัพ
เคยรบทัพจับศึกจนนึกหงอย
เคยจืดจางห่างใครจนใจลอย
ลาน้องน้อยจากนางจนห่างใจ
บ้านไม้แก้ววันนี้มีไม้หนา
จนเข้ามาหนองกรดบทหนองไหน
คิดถึงกรดจรดมาระยะไกล
จะกรดใครหรือกรดพี่ที่กางพลัน
ผ่านหนองปรือเห็นราวเหลืองเรืองหน้าหลัง
ว่าปรือยังตั้งกอหน่อหนองนั่น
หากพื้นต่ำในหนองถูกต้องกัน
เพราะปรือนั้นในหนองน้ำงามมากมาย
มาหนองเบนปลากะเบนเห็นหรือนี่
มาวันนี้กระเบนเผ่นหนีหาย
เหมือนน้องนางจากพี่ที่ห่างกาย
กลับทิ้งอ้ายให้ชายอื่นมาชื่นเชย
สองข้างทางมีแม่ค้าขายมาลัย
เห็นหวานใจหน้าจิ้มลิ้มคอยยิ้มเผย
หรือว่าแค่ยิ้มหวานแล้วผ่านเลย
แล้วก็เอ่ยชวนคนใหม่ดูไม่ดี
มองทางซ้ายคล้ายเขาเราเคยเห็น
ตั้งแต่เป็นคนทำงานอยู่ย่านนี้
วัดอ่างทองชื่อจังหวัดถัดอีกที
หม่นฤดีไหวว่างผ่านอ่างทอง
บ้านหนองสังข์คิดถึงสังข์ครั้งกระโน้น
คงจะโดนใจพระสังข์ตั้งชื่อหนอง
แต่วันนี้ที่เห็นเป็นครรลอง
มีแต่นองน้ำเติมนาบ่าท่วมเต็ม
ผ่านย่านวัดผาสวรรค์ชื่อชั้นฟ้า
มีขอบผาเขานั้นชูชันเข้ม
แต่หลังผาท่าจะหม่นคนใจเค็ม
ระเบิดเล็มผางามล้ำเพื่อทำทาง
ผ่านเขาหน่อก็เห็นเป็นลูกเขา
ไม้เป็นเงาเหงาคู่อยู่ข้างข้าง
ดังเขาหน่อรอใครไยอำพราง
หรือแกล้งขวางสร้างนรกในอกเรา
พอเลยล่วงเข้าป่ารกสลกบาตร
หรือว่าอาจเขียนเพี้ยนจนเจียนเหงา
เคยอยากถามตามสงสัยในนานเนา
เพื่อจะเอาเป็นความหมายไว้ติดตัว
มองถนนช่วงนี้ไม่มีรถ
จนไปจรดสายตาสุดฟ้าหลัว
พลันม่านฟ้าหน้าฝนก็หม่นมัว
ใจระรัวกลัวนางไม่หวังรอ
พรหมนิมิตหลงจิตจึงคิดข่ม
หวังพรพรหมทั่วเขตุคามถามใครหนอ
พรหมนิมิตขีดเส้นเลี่ยงคงเพียงพอ
งามลออเหลียวหาใครที่ไหนกัน
ถึงย่านนี้เขามีไก่ย่างขาย
เห็นร้านรายวางเคียงเรียงกันนั่น
มาวันนี้ไม่มีไก่ให้เห็นกัน
แม่ค้านั้นยิ่งไม่เห็นหน้าเย็นนวล
ผ่านวัดวาอารามงามสะพรั่ง
เหมือนเยือนวังเวียงใดให้ใจหวน
ได้มาหาคราเจ้าเฝ้าเชิญชวน
ในใจป่วนไหวหวามยามผ่านมา
มองทางขวาเห็นตาลฝืนยืนต้นตั้ง
เยื้องนั้นยังมีกอไผ่บ้านไหนหนา
เห็นตาลยืนโดดเดี่ยวใจในกลางนา
เหมือนปานว่าใจเรายังเหงาจริง
หางนกยูงดอกสีส้มพอชมขวัญ
ล้อตะวันบานให้ใจสดใสยิ่ง
ปางศิลาว่าพอใจให้พักพิง
หลังเราวิ่งเวียนวกจนอกตรม
คลองหอยขมคงอยู่ไกลไปจากนี่
หวังคนดีคงอกใจไม่ไหม้ขม
มองม่านเมฆดั่งเสกข้ามกำแพงลม
ยามพี่ชมเมื่อจากไกลคงไม่เคือง
วัดดอนงามคงงามตามนามตั้ง
เหมือนว่าหลังคาใครสีใสเหลือง
งามทั่วไทยใส่สีขลังมลังเมลือง
เพราะสีเหลืองคือสีแสงแห่งจอมไทย
ชื่อคลองขลุงกลางสายฝนหม่นไปทั่ว
ข้างทางบัวบึงบานก้านไสว
ผ่านทุ่งนาเนินลำธารผ่านเลยไป
เห็นป้ายใหญ่อนุรักษ์แย้แน่พอดู
คลองวังหินคลองนี้คงมีหวัง
เหมือนดั่งดินแดนฝันนั้นคงหรู
ที่ขายของวางรียงรายให้ชมดู
แม่ค้าผู้นั่งขายของมองแสนเพลิน
คลองเจริญเจริญใจใครกันหนอ
คงไม่รอเจริญใดจากใจเขิน
นั่งดูดูไปใจเพลินเพลิน
ทุ่งนาเนินลาดกว้างขวางฟ้าไกล
กลางแขยงคงเป็นที่ปลาแขยงเยอะ
เพราะกินเปรอะคนไม่คิดพิสมัย
มาบัดนี้ปลาแขยงที่แห่งใด
ไม่เหลือให้พอได้เห็นเป็นขวัญตา
คลองสีนวลใครนำมาเป็นชื่อคลอง
เป็นชื่อน้องหรือนวลใจของใครหนา
มากำแพงแหล่งกล้วยไข่แต่ใดมา
วันนี้มาไม่เห็นกล้วยจนขวยใจ
บ้านปากดงคงเป็นชื่อในสมัยก่อน
ที่มาตอนเต็มท่าทุกป่าไหน
พักปากดงก่อนตรงเข้าพงไพร
เพื่อหลับใหลพักผ่อนก่อนเข้าดง
วัดตะเคียนทองต้องชื่อวัด
เคยรู้ชัดมีเรือแข่งแต่งดังหงส์
แข่งขันจ้วงระวางนั่งทุกกง
ใจพะวงหาเจ้าทุกคราวพาย
บ้านปากอ่างแถวทางนี้มีไม้กวาด
ที่มุ่งมาดมัดดอกหญ้าเอามาขาย
หวังไม้กวาดช่วยกวาดปัดขัดใจกาย
ขออย่าได้กวาดพรากจนจากนาง
คลองแม่ลายคล้ายหัวใจละลายแล้ว
ดั่งดวงแก้วละลายฟ้าไม่พร่าง
กลัวหัวใจละลายหลงตรงสายทาง
เห็นคล้ายบ้างแต่หาใครได้ผูกพัน
ผ่านคลองลานละลานตาวันฟ้าหม่น
ท่ามลมฝนทาบเขาครามคล้ายความฝัน
หวังคลองลานช่วยสานใจให้หากัน
เยี่ยมยามจันทร์พราวตาคนมาไกล
วัดปราสาทคล้ายราชวังแต่ครั้งเก่า
คนใจเหงายังใจมั่นแม้วันไหน
ผ่านปราสาทวัดเก่ายิ่งเหงาใจ
สัญญาใครเคยหวังวาดไม่อาจคอย
นครชุมคงไม่มีชุมพี่ดอก
ไม่ต้องบอกคงรู้ดีไม่มีถอย
มานครชุมครั้งนี้มีใครคอย
ขวัญไยหงอยคอยย้อนนครชุม
แวะพักทานอาหารร้านข้างข้าง
มีหมูย่างแกงกับข้าวใจร้าวรุ่ม
ทั้งผัดเผ็ดพะแนงแกงมะรุม
ใจที่กลุ้มค่อยผ่อนคลายได้กลืนคำ
โรงสีข้าวข้าวเปลือกเต็มลานตาก
ข้าวคงมากตากลานเหลืองสีเรืองล้ำ
ดังอาบทองงามงดให้จดจำ
ทองยิ่งย้ำสายตาผู้มาเยือน
มองขอบเขาเงาฝันสูงดั้นเมฆ
ดุจสร้างเสกชั้นฟ้าหาไหนเหมือน
ดังเมฆหลงคงฟ้ายามมาเยือน
เมฆลอยเคลื่อนก่อนฝนจะหล่นพราว
สายฝนหลั่งสั่งฟ้ามาเงียบเงียบ
ใจเย็นเฉียบราวมาจากฟ้าหนาว
ก่อนค่อยพร่างอย่างหนาจากฟ้ายาว
ล้างใจร้าวคราวท้อพอหนาวเลือน
ผ่านมานี้มีบ้านช่องคลองวังเจ้า
ไร้ฝนพราวฟ้าหากใสหาไหนเหมือน
งานก่อสร้างกลางถนนคนคอยเตือน
หากแชเชือนอาจเกิดเหตุก่อเภทภัย
คลองวังเจ้าวันนี้ไม่มีเจ้า
มาคลอเคล้าเจ้านี้มีที่ไหน
ยามผ่านคลองถามหาแม่ยาใจ
ไม่มีใครตอบได้ให้เศร้าจาง
บ้านทุ่งกงแถวนี้คงมีทุ่ง
เห็นมีบุ่งบางไหนในระหว่าง
มุ่งมาตากจากมาระหว่างทาง
บ้านประคางทางนี้มีใครคอย
ผ่านย่านนี้มีภูเขาดุจเงาฝัน
เพิงผาชันสูงใหญ่อยู่ไม่น้อย
ม่านฟ้าฝันชั้นภูเขาเหงาใจลอย
คะนึงกลอยใจมากที่จากมา
ในย่านนี้มีเหมืองที่เลื่องชื่อ
ผาแดงคือชื่อป้ายขวางอยู่ข้างหน้า
ฟ้าคุลุ้มคลั่งหลั่งลมฝนหล่นลงมา
จนบังตามัวหม่นม่านฝนพรำ
ค่อยค่อยไปอย่าใจร้อนนะตอนนี้
ในฤดีแม้นหนาวมากเกินจักย้ำ
อยากจะเอ่ยเผยเอื้อนมาเตือนคำ
อย่าให้น้ำฝนล้างจนหมางเมิน
ฝนตกรั่วไม่ทั่วฟ้าที่มาเห็น
แม้ชุ่มเย็นจนใครใคร่สรรเสริญ
ได้ปักดำทำนาถอนกล้าเพลิน
เฝ้าอัญเชิญหากฝนแล้งทุกแห่งไป
สะพานปิงข้ามฝั่งยังไหลเชี่ยว
กลางกลืนเกลียวขุ่นคล้ำสายน้ำไหล
ในยามใจไหวว่างหว่างฤทัย
ห่างดวงใจเจ้านั้นพี่หวั่นจัง
ทางแยกใหญ่ไปเมืองตากจากที่นี่
คงไม่มีเจ้าตากจากใจหวัง
จากเมืองตากริมฟากปิงดูชิงชัง
นกไร้รังเหงาปานใดใจรู้ดี
ออกจากตากจากนี้ไปลี้เถิน
ยังไม่เพลินเกินจะยั้งพรั่งฟ้านี้
ไม่ได้มองสองฟากทางอย่างเคยมี
ไม่รู้ที่หมายใดในสายตา
สถานีวิจัยในพันธ์สัตว์
อัตคัตพันธ์ใดเพียงไหนหนา
พันธุ์พื้นเมืองเลื่องชื่อระบือมา
พันธุ์นอกมาทับแม่พันธุ์จนหวั่นใจ
เหมือนบ้านเราเขาบอกของนอกสวย
คนร่ำรวยใช้ได้ดีมีมากไหม
ของไทยทำไทยใช้จะขายใคร
แสนจนใจใครจะใช้ของไทยทำ
บ้านน้ำดิบในลิบโลกดุจโตรกทิพย์
ชื่อน้ำดิบกลางไพรสดใสล้ำ
น้ำดิบไหลในระหว่างกลางน้ำคำ
ชื่อดิบด่ำน้ำใสไม่เคยลืม
มาถึงนี้ฝนก็ยังถะถั่งฟ้า
ยังมัวตาหม่นใดใจไม่ปลื้ม
ก็ทุกคราวร้าวใจไม่เคยลืม
วันที่ดื่มด่ำพร่างกลางฝนปรอย
เขาอะไรใหญ่ยิ่งนิ่งตรงหน้า
ในบางตาเมฆคว้างอย่างเหงาหงอย
ฝนเริ่มจางบางตาฟ้าบางปอย
ที่ล่องลอยพร่างเขาเงาตะวัน
สันป่าลานบ้านใครในม่านฟ้า
พอเลยมาถึงบ้านตากในฟากฝัน
คงอีกนานกว่าฟ้าจะพร่างจันทร์
ไม่รู้วันกี่ค่ำยามขึ้นแรม
ยังคงมีทุ่งนาข้าวกล้าเขียว
ข้าวรวงเรียวแซมหน่อพงอ้อแขม
หากบ่ายค่ำย่ำฝันให้จันทร์แจม
ในคุ้งแคมขอบฝันพรรณราย
ห้วยแม่มอญหรือมีมอญย้อนไปหลัง
ผ่านปากจังครั้งไหนยังใจหาย
หรือเหงาปากยากจังนั่งเรียงราย
คงมุ่งหมายนั่งนินทาหาว่าคน
บ้านแม่สลิดหรือว่าปลาสลิดมาก
ไม่เห็นตากปลาที่ใดให้ฉงน
เห็นแต่ขายเครื่องปั้นนั้นมากจน
หากพอค้นพอรู้เค้าเข้าลำปาง
บ้านยางโอ่งน้ำตามดูเขาสลักหิน
คงเคยชินสลักได้กันหลายอย่าง
สลักหินสลักใจในหนทาง
สลักกลางใจหวังยังวุ่นใจ
มองไปรอบขอบฟ้าเวหาหาว
ผ่านย่านราวสามเงาเนาฟ้าไหน
ม่านภูเขาเทาทาขอบฟ้าใด
ม่านเมฆในฟ้ากว้างคว้างกระจาย
เหมือนจิตกรฟ้อนฟ้าดังกระดาษ
หวังใจวาดภาพสีน้ำแห่งความหมาย
ใส่สีแปรงแต่งวาดพอหมาดคลาย
ด้วยมุ่งหมายให้สีกลืนเป็นผืนเดียว
เห็นร้านขายเกวียนโบราณในย่านนี้
คงจะมีคนซื้อหายามมาเที่ยว
คลองไม้แดงอยากให้แกร่งเพียงแรงเดียว
รอจันทร์เกี่ยวกิ่งฟ้ามาหากัน
เข้าเขตุเขาเงาฟ้าดงป่าสวย
และงงงวยดังล่องท่องแดนฝัน
ห้วยแม่วะจะบอกใครให้รู้พลัน
ไม่รู้กันบอกใครเขาไม่ฟัง
ห้วยปู่เจ้าปู่เจ้านี้มีเจ้าไหม
ในหว่างไพรฤๅใจเจ้าอยู่เฝ้าหวัง
ปู่เจ้านี้คงร้างไร้ในเวียงวัง
คงอยู่ยั้งยังเฝ้าเป็นเจ้าดง
ผ่านเลยข้ามท่ามเขาเงาไศล
ทะเลใจทะเลฟ้าน่าไหลหลง
หลงภูเขาหากใจไม่มั่นคง
ใจว่างวงงงงวยด้วยป่างาม
บ้านแม่เตี๊ยะเพลียใจในม่านเขา
หม่นใจเราเหงาใจจนไหวหวาม
ช่างกระไรใจหวงห่วงทุกยาม
อยากเอ่ยความถามว่าหาอนงค์
ท่องมาตามนิยามเขาในเงาฝัน
ฟากตะวันฟากใดให้ไหลหลง
กลางแดดเทาเฉาบางตกทางตรง
หวังว่าคงจากไกลในบางคราว
พอเข้าข้ามตามทุ่งนาบ่านองน้ำ
ดุจจะย้ำว่าคนไทยใยมีข้าว
ในหนองน้ำมีปลาพาเรื่องราว
ไทยคือชาวนาพื้นฐานสร้างบ้านเมือง
ผ่านสบปราบปราบใครก็ไม่รู้
เพียงพิศดูเพียงไหนไม่รู้เรื่อง
บ้านวังยาวคราวใดใจเปล่าเปลือง
อย่าได้เคืองหากพี่กล่าวเจ้าผิดใจ
บ้านแม่กั๊วฟังไม่เคยยามเอ่ยปาก
แม่กั๊วอยากจะคุ้นที่มีที่ไหน
ก็คำไทยแตกต่างกันอย่างไร
เรียกกันไปคนละอย่างแตกต่างกัน
ภาษาไทยในท้องถิ่นเพราะลิ้นแปลก
แต่หากแยกกันห่างจนต่างฝัน
ถึงแตกต่างอย่าแตกแยกเพราะแดกดัน
จนหาวันสามัคคีไม่มีเลย
เข้าเกาะคาเกาะมีอยู่ที่ไหน
หรือเกาะใจเฝ้าพิโรธโปรดเฉลย
เข้าเกาะคามาคล้ายฝันวันล่วงเลย
จนบ่ายเอยเลยคล้อยค่อยจะมา
บ้านนาแก้วเห็นแล้วอยู่แถวนี้
แล้วขวัญพี่อยู่ไหนไม่มาหา
พบขวัญพี่อยู่นี้แล้วแก้วกานดา
ไม่เยือนมาให้พี่ชายได้หมายชม
ขาดเม็ดฝนแดดบนฟ้าก็พร่าแสง
เมื่อแดดแดงจับเมฆาสาดฟ้าห่ม
สลับสีที่พร่างพรายในสายลม
รุ้งสวยสมพาดฟ้ามาเสริมงาม
บ้านสบจางแม่น้ำจางในพร่างฝัน
อย่างจางจันทร์จนใจหวั่นไหวหวาม
แม่น้ำจางพร่างใจในจันทร์งาม
ไม่อยากถามคนงามหนาอย่าจางใจ
ผ่านพระธาตุจอมปิงดุจมิ่งมิตร
ในงามจิตนิมิตหวังกว่าครั้งไหน
ให้พระธาตจอมปิงมุ่นมิ่งใจ
อย่าให้ใครมามุ่งหอมเจ้าจอมจันทร์
ร้านชายสี่ฯที่นี่ก็มีด้วย
แสนงงวยในด้านการจัดการนั่น
ศาลาลอยคอยหาศาลาพลัน
ศาลาฝันคอยใครในเส้นทาง
บ้านฟ่อนยามเจ้าฟ้อนดั่งซ่อนเล็บ
อย่าหยิกเจ็บเล็บใครในระหว่าง
มารอพบสบใจในลำปาง
มารอทางหรือหนีหน้าคนมาเยือน
ห้วยแม่มูนน้ำขุ่นเหมือนปูนไหม้
ห่างออกไปทุ่งพงจรดดงเถื่อน
เป็นทุ่งท่านาน้ำงามพร่าเลือน
ยังคอยเพื่อนคนไหนไม่เห็นมา
ที่กล้วยม่วงห่วงใครบ้างไหมขวัญ
ยามกล้วยมันห่างห่วงดวงใจจ๋า
ห้วยน้ำโจ้โล้น้ำใจไม่เห็นมา
หรือเพียงว่าหรอกให้ฝันแล้วปันใจ
ถ้ำพระสบายไปอีกไกลหรือไม่หนอ
ผ่านบ้านกอกล้วยคู่สวยอยู่ไหม
ก็ทุกทีที่มีกล้วยแสนขวยใจ
คนมาไกลฤๅจะกล้ามาขอกิน
บ้านฮ่องห้าคือห้าร่องของคลองน้ำ
ดูชื่นฉ่ำใจชื้นชื่นถวิล
มองทางไหนในท้องนาน้ำบ่าริน
ไม้ดูดกินน้ำอาหารผ่านกิ่งใบ
เห็นต้นสักปลูกไว้ก็หลายหลาก
บ้านจว้ากชื่อนี้มีที่ไหน
ก็เพียงมีที่เขลางค์ลำปางใน
จึงจำใจจากจว้ากจากคนดี
ถึงป่าตันนาครัวกลัวใจสาว
ไม่อยู่เหย้าเฝ้าเรือนมาเยือนพี่
ไม่รู้ยามตามหาเนตรนารี
พบขวัญพี่ที่แม่ทะคงจะคอย
รอโตโยต้าสีเขียวเลี้ยวมารับ
เกือบเลี้ยวกลับกว่าจะเห็นเย็นไม่น้อย
ดีที่ได้โทรฯถามยามรอคอย
ใจเลื่อนลอยยังเหงาคว้างอยู่ลางเลือน
ที่บ้านหลุกเขามีแกะสลัก
เป็นช้างชักลากซุงแซะแกะจนเหมือน
แกะเป็นจีบกลีบบัวบานคอยเตือน
ให้ผองเพื่อนน้อมถวายได้บุญใจ
ถึงที่พักเรือนแพแม้เคยหวัง
แพค้างหลังคาจากฟากไม้ไผ่
เป็นแพลอยในน้ำจางกลางสวนใคร
ริมร่มไม้ขอบพื้นดุจยืนบัง
มีดาหลาแดงสวยช่วยชวนคิด
ปลูกอยู่ติดกอดอกแก้วเป็นแนวหลัง
ที่ชายน้ำปลูกสัมทับพลับพลึงบัง
แถวพนังดอกพุดลาขาวลาวัลย์
ดอกประยงค์ช่อเหลืองออกเรืองเรื่อ
มาแจมเจือแดงดาหลาสุดฟ้าฝัน
สายลมรินระรวยจูบมวยจันทร์
ท่ามน้ำอันกว้างไม่น้อยแพลอยริม
ดงบัวหลวงม่วงดอกออกชูช่อ
ชมพูพอเพียงบางดอกออกงามพริ้ม
ดั่งบัวผันบัวเผือนลอยสร้อยทับทิม
ดุจดังพิมพ์ใจจันทร์วันมาเยือน
ฟ้าสลัวรัวรางค่อนข้างมืด
ขึงเป็นพืดฟ้าคล้ำคล้ายดำเปื้อน
ยามใจหมองนองน้ำตาพร่าแสงเดือน
แม้นมีเพื่อนร่วมทางพอสร่างคลาย
ในคืนค่ำต้องพักก่อนสักครั้ง
แม้ใจตั้งยังไม่ถึงซึ่งที่หมาย
พักแม่ทะคงจะพักสักเพียงกาย
แต่พักสายใยใจยังไม่มี
ด้วยหัวใจครานี้ไร้ที่พัก
ห่วงแต่รักบังอรสมรศรี
ได้พักกายหากแต่ไร้พักฤดี
ยิ่งมากมีรักแต่เจ้าเต็มเหย้าใจ
...............................
จบภาคหนึ่ง นครสวรรค์ สู่ ลำปาง
คนกุลา
รังนกไฟ
ในกลางวสันต์
.................
20 มิถุนายน 2552 17:56 น.
คนกุลา
.
มาเมืองแกลงเยือนอนุสรณ์สุนทรภู่
ท่านเหมือนครูสอนสั่งแต่ตั้งต้น
โอ้ดีใจหาไหนเหมือนยามเยือนยล
กราบหวังดลให้สุนทรครอบกลอนใจ
บรรจงกราบตรงลงแทบเท้า
หวังโน้มน้าวให้ผ่องแผ้วดั่งแก้วใส
เปิดกมลดลสรรพเสียงเพราะเพียงใด
เบิกหัวใจเบิกฟ้าเบิกบาดาล
ทุกถ้อยคำย้ำเสียงสำเนียงเสนาะ
คำไพเราะมาร้อยเรียงเสียงประสาน
ให้สุนทรเบิกกะพริบทิพย์วิมาน
ช่วยขับขานร้อยคำขลังได้ดังใจ
จะกลอนรักกลอนโศกวิโยคฝัน
นิราศอันร้างนี่เยือนที่ไหน
ถ้อยคำคมพรมพร่างตรงกลางใจ
ศัพท์ใดใดใช้ได้สรรพตรับสำเนียง
สิ้นสุนทรกลอนครูท่านภู่แล้ว
สุนทรแก้วเคยขับไกลไม่ยินเสียง
คนกุลาฝึกกลอนหนอแค่พอเพียง
คงไม่เสี่ยงขืนกล้ามาแข่งแวว
ขอเป็นศิษย์ปลายแถวก็แล้วกัน
กวีวรรณหลากหวานกังวาลแว่ว
ขอเป็นทรายเม็ดน้อยคอยส่องแนว
พอพรายแพรวพราวฝันกลางจันทร์นวล
ด้วยนานนมเนื่องนิยมชมความคิด
ลองถูกผิดฝึกกลอนฝันวันไห้หวล
ค่อยขีดเขียนเรียนฝึกหัดจัดกระบวน
เทียบทบทวนอิงบทกลอน ......สุนทรครู.
...........
คนกุลา
รังนกไฟ
ในกลางวสันต์
.................
18 มิถุนายน 2552 23:03 น.
คนกุลา
..
เมื่อมองผ่านม่านแมกไม้ชายใบหนา
สุริยาสาดฉายส่องครรลองหวัง
มาปลุกเร้าเจ้านกไพรในรวงรัง
ร้าวประดังเริ่มบรรเทาและเบาบาง
ท่ามคืนหนาวสุดร้าวหวังในรังนก
ยามวิตกปวดประทังทั้งปีกหาง
เจ็บเกินกล่าวจะเล่าใครในเส้นทาง
เว้นบางนางที่เคียงคู่คอยดูแล
เฝ้าดูแลอารมณ์คมความคิด
อะไรถูกผูกติดผิดกระแส
อะไรคล้ายหมายเหมือนไม่เชือนแช
ช่วยกันแก้ปรับไขสิ่งใดควร
หากไม่มีนะน้องนางในพร่างหวัง
นกคงยังเศร้าอาลัยจนใจหวน
ติดอารมณ์พรมระบายไร้ทบทวน
อาจจะด่วนเผยคำซ้ำอีกอำลา
สัญญาใจในครั้งนี้คงมีมาก
มิรู้แสนจะลำบากยากเบื้องหน้า
ยามนกบินผ่านเลยล่วงห้วงมายา
ให้ปีกกล้าขาขนแกร่งทานแรงลม
สัญญาใจกลางใบว่างถูกร่างยก
อาจถูกถกจนงามชื่นแอบขื่นขม
ยิ่งหนาวใจในน้ำค้างที่พร่างพรม
ท่ามสายลมหอบห่มฟ้ามาโรยริน
หอมเอยหอมบุปผาดารดาษ
บุปชาติยังอบอวลหวนถวิล
ในกลางใจนกน้ำใสเย็นไหลริน
ฤๅจะสิ้นดิ้นแรงรั้งรังบ้านกลอน
เมื่อมองฝ่าม่านไม้ชายใบหนา
เพื่อนมิตรมาดูใจให้สลอน
เปิดห้วงหวังในรังนกวิหคคอน
ให้หวนย้อนคืนหลังสร้างรังใจ
..............
คนกุลา
รังนกไฟ
ในกลางวสันต์
......................
17 มิถุนายน 2552 14:57 น.
คนกุลา
.
ในฟ้าค่ำดึกดำเงียบยะเยียบฟ้า
เจ็บปวดปร่าหน่วงหนักร้าวกว่าคราวไหน
เลือดจับเลอะเปรอะเกรอะกรังรังนกไพร
ปีกข้างใดก็ฉีกขาดบาดแผลเต็ม
ทั่วทั้งร่างน่าตระหนกฟกช้ำเขียว
หน้าซีดเซียวตาแดงก่ำช้ำเลือดเข้ม
เสลดข้นคาคอปากขากจนเค็ม
ดุจดังเข็มทิ่มแทงฝังไปทั้งตัว
รังหมุนวนโยนไกวเหมือนใครแกล้ง
พลิกตะแคงคว่ำหายคล้ายเวียนหัว
โอ้กอาเจียนเวียนวิงยิ่งขุ่นมัว
หรือขลาดกลัวหากต้องตายเพียงดายเดียว
ปิดตาหลับกับรังก่อนหวังดับ
ภวังค์ลับลาเพลินเดินทางเปลี่ยว
ฝันถึงท้องนภาเคยฝ่าเทียว
เมฆควั่นเกลียวพาดพร่างริมทางดาว
ค่ำคืนนี้ยังมีใครไหนรู้บ้าง
ชีวิตดังเจ้านกไพรในคืนหนาว
ยามเจ็บหนักต้องรักษาคราหม่นพราว
แม้นรวดร้าวเมื่อเจ็บมารักษาตน
นั่งพินิจกลวิธีวิถีนก
ปวงวิหคร่ายตำนานก่อนผ่านพ้น
ชีวิตนกคล้ายบางทีวิถีคน
ย้ำสอนตนฝ่าคืนร้ายได้อย่างไร
ในฟ้าค่ำดึกดำเงียบยะเยียบฟ้า
เจ็บปวดปร่าหน่วงหนักร้าวกว่าคราวไหน
ก่อนภวังค์ลับล่วงสั่งดวงใจ
รอวันใหม่เพื่อกลับฟื้นตื่นอีกครา
........
คนกุลา
รังนกไฟ
กลางวสันต์
.......................
. เพียงสองเดือนเคลื่อนผ่านใช่นานเนิ่น ที่มาเพลินเริงรังวังอักษร สถิตย์ที่กวีลานแห่งบ้านกลอน เพียรเว้าวอนคนดีนี้บางใคร ส่งสื่อสารผ่านภาษามายาภาพ บ้างเอิบอาบอบด้วยมนต์ดนตรีใส พร่ำเสียงเพลงบรรเลงหลงเพื่อส่งใจ ในวันวัยเงียบเหงาและเปล่าดาย เพียรค้นหาภาพคำเสียงเพียงเหมาะสม ร่ำคารมคมความคิดจิตมุ่งหมาย ประดิษฐ์แต่งความจริงส่งหญิงชาย พรรณรายร่ายข้ามท่ามคลื่นไฟ ทั้งหมดล้วนสื่อสารผ่านใยแก้ว ถ่ายทอดแนวผ่านดาวเทียมเหลี่ยมฟ้าไหน เพื่อสื่อสารงานล้วนกระบวนใจ ผัสสะใดส่ง-รับรู้เชื่อมผู้คน ท่ามสัมผัสอาจจะมีวิธีคิด ที่ส่งจิตถึงใจได้ทุกหน ผ่านอารมณ์คารมพรายให้ผองชน ตบแต่งจนบางเวทนาอาจพร่าเลือน เมื่อสัญญามาถามนิยามคิด ให้นิมิตเกิดได้จนคล้ายเหมือน เกิดปิติในใจไม่แชเชือน ที่กลั่นเกลื่อนผ่านการสื่อสารมา หากทุกอย่างที่แผ่วผ่านการรับรู้ เมื่อตรองดูคงเข้าใจในคุณค่า ว่าสิ่งไหนได้ส่งผ่านม่านมายา ให้วิญญามาเรียนรู้อยู่ทุกยาม เมื่อสื่อสารผ่านภาษามายาภาพ ยิ่งเอิบอาบฤดีหนึ่งซึ่งไหวหวาม ไม่อยากให้ฤดีใดต้องไหวตาม บทนิยามแห่งมายาที่ร่าเริง เพียงสองเดือนที่เคลื่อนผ่านหานานเนิ่น หากพอเพลินให้ใจได้หลงเหลิง จากคนจรวอนมาว่านกเพลิง ยังว่ายเวิ้งฟ้ากว้างอย่างดายเดียว ส่วนถ้อยคำพร่ำพจน์ที่รจน์ร่าย อาจมุ่งหมายหลายอย่างบนทางเปลี่ยว แม้นระลึกจะเริงร่างทุกทางเทียว หากสิ่งเดียวที่ยึดนิ่งคือ"จริงใจ" ........ คนกุลา รังนกไฟ ในกลางวสันต์ .....................
หน้าส่วนตัว
3183
