3 กรกฎาคม 2552 09:11 น.
คนกุลา
.
เพราะหนทางต่างมุมต่างภูมิหลัง
จึงมาตั้งใจพิศเฝ้าขีดเขียน
เพราะเรานั้นมั่นหมายได้พากเพียร
ผ่านบทเรียนออนไลน์ได้ผูกพัน
ยามทำงานผ่านไกลโลกไซเบอร์
หลายคนเพ้อบอกนิยามคล้ายความฝัน
แต่บางใครผ่านมาฝ่าคืนวัน
สร้างโลกอันลางเลือนเสมือนจริง
ยิ่งมาได้ร่วมงานการศึกษา
สร้างวิชาทางไกลใหม่อย่างยิ่ง
เปิดเรียนสอนออนไลน์ได้พึ่งพิง
ดังย้ำยิ่งตำนานผ่านสายไฟ
เมื่อสนิทสนมกลมเกลียวเคี่ยวชีวิต
ความถูกผิดเวียนถามนิยามไหน
ทั้งเรียนทั้งทำงานที่ผ่านไป
หากยังไม่เชื่อถือคือแปลกจัง
ชีวิตรักเคยถักทอก็เคยผ่าน
สร้างวิมานสร้างฝันสร้างวันหวัง
ก่อตำนานสานนิยายได้ชอบชัง
หลายคราครั้งยังร่ายผ่านสายโทรฯ
จึงบางคนมองโลกนี้ว่าลี้ลับ
มันซ้อนซับหลอกตาน่าโมโห
มิพบหน้าหาวาดอาจเมโม
ที่มาโชว์ลวงกันพลันมลาย
โลกแบบไหนก็มีที่ลวงหลอก
ที่ช้ำชอกอกหักรักสลาย
ลวงใจพร่าน้ำตารินกินยาตาย
มีมากมายไม่ข้องเกี่ยวเที่ยวปลักปรำ
ยามผิดพลั้งหวังพลาดอาจมีบ้าง
ทุกช่องทางที่สื่อสารผ่านอยากย้ำ
ผ่านทางไหนใจลวงล่อก็ระกำ
มิว่าทำโดยทางไหนก็ไม่ดี
ในใจหวังยังมุ่งมั่นฝันเสมอ
จะบอกเธอโลกออนไลน์ในวิถี
ลับลวงพรางทางไกลใช่ไม่มี
เพียงวจีแยกเอาอย่าเหมารวม
โลกในฝันวันงามนิยามสวย
อย่าเอออวยคำกล่าวเข้ามาสวม
ผ่านทางไหนหากหัวใจไม่กำกวม
หวังรักร่วมทางฝันก็พลันงาม
.
..........
คนกุลา
ในกลางวสันต์
..........................
.JPG)
.
2 กรกฎาคม 2552 08:30 น.
คนกุลา
.
เมื่อพักรบมาพบรักเฝ้าถักทอ
เพื่อเลี้ยงหล่อวันใจดุจไร้หวัง
เหมือนดังนกหลงไฟวันไร้รัง
บินเซซังหลงฟ้าฝ่าตะวัน
มาติดบ่วงดวงใจในปลายฟ้า
ที่ทอทามิตรภาพอาบปลายฝัน
หลงดงรักถักใจในหมอกควัน
กว่าจะรู้ทั้งนั้นล้วนฝันไป
ขอบคุณนะคนดีที่ให้ทราบ
ส่งสื่อภาพร่วมสร้างหว่างฟ้าไหน
ส่งแรงฝันวันปองของนกไพร
กับหัวใจดวงเหงาเป็นเจ้าเรือน
มาที่นี่ไม่มีใครได้รู้จัก
เข้ามาถักห้วงใจให้เป็นเพื่อน
ท่ามคืนวันผันแปรมิแชเชือน
เปลี่ยนจากเพื่อนเป็นรักเฝ้าถักทอ
แม้นผิดหวังหลายครั้งก็ยังคิด
ว่ายอดมิตรงามขำเลือกธรรมหนอ
เมื่อรู้ว่ามีบางใครหมายพนอ
ก็คงพอเถอะนะขวัญจบกันไป
อาจจะคงเจ็บบ้างอย่างผู้แพ้
คงเจ็บแน่แม้รู้ปลงอย่าสงสัย
เมื่อรู้แพ้รู้ชนะรู้อภัย
คราวตัดใจต้องให้ตัดได้จริง
ขอให้ขวัญไปดีทางที่เลือก
ทอถักเชือกมั่นรักหักทุกสิ่ง
ให้แน่วแน่แห่งใจไหวประวิง
เลือกโลกจริงนิยายรักถักตำนาน
ลืมตำนานนกไฟในฟากฟ้า
ลืมพุดลาดอกอิ่มริมฟ้าหวาน
ลืมเรื่องราวดาวใจในวันวาน
ลืมวิมานรังรักในตักใจ
จงให้รักถักฤดีที่สรรแล้ว
ขอให้แก้วถนอมที่ฤดีใฝ่
เพื่อให้รักถักฝันวันต่อไป
เพื่อทอใจมิตรภาพอาบโลกจริง
ไม่ต้องห่วงบางใครที่ไกลโพ้น
ไม่ต้องไปปลอบโยนปล่อยทุกสิ่ง
ในท่ามสายใยใจไหวระวิง
เพียงส่งจริงใจฝันเท่านั้นพอ
.
..........
คนกุลา
ในกลางวสันต์
....................
1 กรกฎาคม 2552 02:23 น.
คนกุลา
.
ม่านเมฆหม่นบนฟ้าเหมือนมาย้ำ
วันฟ้าดำดุจเมฆลอยในปรอยฝน
เมื่อดุ่มเดินเดี่ยวมาหาแหล่งตน
จึงเหมือนคนพเนจรร่อนเร่ทาง
มาเขียนกลอนสอนใจในความเงียบ
ปร่าใจเยียบน้ำตาทุกฟ้าสาง
ค่อยเพิ่มเพาะประทับใจในบางนาง
ใจเคยคว้างเริ่มรู้อู่พักพิง
ทำอย่างไรใจหนอเมื่อก่อรัก
หรือทึกทักหลงไปในทุกสิ่ง
เรานั้นหรือคือผู้ไม่รู้จริง
เธออาจนิ่งไต่ถามตามธรรมเนียม
เมื่อหัวใจมีฝันในวันโน้น
จากใจโอนอ่อนซบสงบเสงี่ยม
จะสร้างฝันวันไหนหาใดเทียม
ที่มิเจียมใจเอื้อล้วนเพื่อเธอ
เมื่อหัวใจยังรักอยากถักฝัน
รู้ไกลกันเพียงใดใจเสนอ
เมื่อรู้น้อยด้อยค่ามาบำเรอ
ใคร่เผยอทาบโฉมพโยมพะยอม
ที่ร่ายร่ำคำกลอนทุกวอนเว้า
ที่เฝ้าเยี่ยมทุกเรือนเพื่อนห่อห้อม
เพียงสิ่งเดียวหวังถวิลเธอยินยอม
หวังเธอพร้อมน้อมรับเข้าทับทรวง
เพราะเพียงเธอให้ค่าว่ามีฉัน
เพียงเท่านั้นนะขวัญที่ฉันห่วง
พร้อมตัดทุกฝันคว้างกลางโลกลวง
หวังพุ่มพวงรับรองสู่ห้องใจ
ม่านเมฆหม่นบนฟ้าเหมือนมาย้ำ
วันฟ้าดำดุจเมฆลอยปรายปรอยใส
ไม่ว่าวันข้างหน้าจะอย่างไร
หวังครองใจเธอคนนั้นในบ้านกลอน
..............
คนกุลา
29 มิถุนายน 2552 22:00 น.
คนกุลา
.
จากดินแดนเกิดกายปลายด้ามขวาน
เส้นทางผ่านร่านทุรนหนทางหนาว
กี่ร้อนฝนด้นสานตำนานยาว
หากสืบสาวทุกนาทีที่ล่วงไป
มีเพียงหนึ่งสัญญาใจในวันจาก
วันจำพรากจากกันสู่ฝันไหน
ทุกวันหวังห่วงหาสัญญาใจ
แม้บางนัยเคยออกนอกเส้นทาง
ยังรู้จำใจหนึ่งซึ่งตามติด
ยังรู้คิดบางน้ำตาที่พร่าพร่าง
ยังรู้จักว่าบางใจในรุ่งราง
ตื่นมากลางคืนค่ำร่ำน้ำตา
ยังจำได้บางฝันของวันโน้น
เสียงอ่อนโยนปลอบปลุกทุกคำว่า
ทั้งแสนรักแสนหวงห่วงทุกครา
กอดขวัญตาตรึกทุกคำที่พร่ำเตือน
เราจากกันวันฟ้าทาสีรุ้ง
วันฉันนุ่งเสื้อผ้าใหม่ยังไม่เปื้อน
เมื่อจากกันหลายปีสีผ้าเลือน
สัญญาเตือนกลับย้ำให้จำใจ
เมื่อจากไกลไปมากจากฟากอก
น้ำตาตกทุกคราคราวพร่าไหล
ยังผูกพันห่วงหาสัญญาใด
กับบางใครที่บอกว่าอย่าลืมคำ
อยู่ที่หวังจะตั้งหน้าหาเงินส่ง
จากแดนดงป่าดอนก่อนจากย้ำ
ผ่านมาทุกวันวัยใจยังจำ
เพียงงามขำจบปอตรีก็ดีใจ
ยังรักษาสัญญาใจในวันจาก
แม้อีกฟากของสัญญาอยู่ฟ้าไหน
มิรู้จะทวงสัญญาจากฟ้าใด
"แม่"อยู่ไหน"ลูก"ยังจำคำสัญญา
...............
กลางวสันต์
คนกุลา
รังนกไฟ
ในฟากฟ้า ทะเลขวัญ
.................................
. เพราะหนทางแสนไกลในทางผ่าน เดินกลับบ้านเหมือนแสนไกลในใจฝัน หลายวันไม่เพลิดเพลินเดินทุกวัน ตำนานนั้นค่อยเกิดก่อวันต่อมา เอาใบโพธิ์สองใบใส่มือน้อย ค่อยค่อยร้อยเรื่องร่ำเก่าคร่ำคร่า คิดตั้งเมืองเฟื้องฟุ้งจรุงตา ร่ายเรียงมาเรื่องหนุ่มสาวชาวบ้านไพร แถมตลกโปกฮาภาษาหนัง เด็กน้อยตั้งเรื่องราวทุกคราวไหน เพียงใบโพธิ์ดั่งโซ่ทองคล้องคำไป หนทางไกลในวันนั้นค่อยผันแปร จากหนทางกลับบ้านครั้นใกล้ค่ำ สองเท้าย่ำออกมาเดินหน้าแม่ อย่าวังแต่รูปหนังตั้งตาแล อย่าเชือนแชระวังหลุมที่ดุ่มเดิน ล้มบางวันขวัญพลาดอาจถลอก คำแม่บอกมินำพาเพราะหลาเหิน เชิดรูปหนังขับกลอนพอผ่อนเพลิน จนเท้าเดินสะดุดล้มทรุดลง จากหนทางกลับบ้านในวันเก่า เก็บงำเงาอดีตหลังยังไหลหลง บนทางถางทางใจทุกไพรพง วจีคงกวีฝันร่ำบันดาล ท่ามทางฝันวันไกลในห้วงนึก รอยระลึกร้อยพร่ำถ้อยคำหวาน และรักแม่แน่ใจในวันวาน ทิวาวารผ่านไปยังใฝ่จำ เมื่อหนทางยังแสนไกลวันวัยผ่าน ทางกลับบ้านเหมือนเลือนไปจากใจย้ำ ไม่มีใครคอยปลอบเฝ้าตอบคำ จึงกลืนกล้ำฝ่าทางอย่างเดียวดาย .............. คนกุลา กลางวสันต์ ................................
หน้าส่วนตัว
1498
