27 พฤศจิกายน 2552 20:14 น.
คนกุลา
๐ เหตุประหารประหัตห้วงขัดแย้ง
ยิ่งรุนแรงเหลือหลากฟากฟ้าฝัน
กลางเวลาฝ่าข้ามท่ามวัยวัน
รอยร้าวอันลึกล้ำยังย้ำเตือน
๐ ในสังคมบ่มห่อก่อความคิด
ความถูกผิด ทิศทาง ความ ต่าง/เหมือน
ดั่งรอจะสะกิดแผลหากแชเชือน
หมางหมู่เพื่อนผิดใจไยแปลกจัง
๐ เปรียบกองไฟไหม้ฟอนมิห่อนจบ
มิอาจกลบเกลื่อนแผลแต่หนหลัง
รอยแยกลึกนึกร้าวหนาวภวังค์
เกินกว่าครั้งคราใดจะคล้ายกัน
๐ แม้หลบลี้หนีร่างไปทางไหน
ไฟในใจหมายตามคอยห้ำหั่น
เป็นกองเพลิงเริงไฟไหม้คลุ้งควัน
รัดรอยควั่นเกลียวแค้นจนแน่นทรวง
๐ เกิดภาพร้าวราวแยกแตกฝ่ายฟ้า
ต่างฝ่ายล่าล้างแค้นแสนใหญ่หลวง
ต่างฝ่ายอ้างอีกฝ่ายหมายหลอกลวง
ช่วงชิงปวงประชามาหนุนตน
๐ เป็นสงครามประชาชีดิถีใหม่
สื่อทางไกลสานฟ้าเวหาหน
ลงทุนเชื่อมช่องทางระหว่างคน
ปลุกมวลชนเชิงรุกทุกนาที
๐ กลยุทธทุกอย่างถูกสร้างสรรค์
ทุกวัยวันคั้นมาทำหน้าที่
ตั้งท่าท้าประจันกันข้ามปี
ยังมิมีที่สานสมานรอย
๐ ถึงกองไฟกองนี้ไม่มีจบ
มิอาจลบแรงใจให้ถดถอย
ความตั้งใจแม้หวังยังล่องลอย
ก็ยังคอยเวลาเยียวยาคืน
.........
คนกุลา
ในเหมันต์
15 พฤศจิกายน 2552 23:21 น.
คนกุลา
๐ ราวภูกลางหมอกเคล้า ดอยไกล
ผืนป่างามเริงใจ ห่มหล้า
สกุณากู่ก้องไพร ขานเพรียก
เหมือนเมื่อเรียมฤทัยล้า ห่วงเฝ้าคอยขวัญ..ฯ
๐ สายหมอกเผย
ผ่านเชยภูเขียว
สนใบเรียว
สูงเพรียวกลางลม
๐ ดอกหญ้าชู
แกว่งดูสวยสม
น้ำค้างพรม
ห่อห่มม่านควัน
๐ เขาสุดสูง
ราวจูงใจฝัน
ท่ามพราวจันทร์
หวังขวัญร่วมเคียง
๐ ทุกเพลา
ตั้งหน้าฟังเสียง
สื่อสำเนียง
จำเรียงคราครวญ
๐ อย่าละเลย
ชาเฉยใจหวน
ร้าวรัญจวน
นะนวลยาใจ
๐ ถวิลนุช
รักสุดหทัย
นวลจากไกล
หัวใจทุกข์ทน
๐ ขอขับขาน
ส่งผ่านไพรสณฑ์
ถึงหน้ามล
เมื่อฝนลากาล
๐ เจ้าจากไกล
อยู่ไหนตาหวาน
มิพบพาน
เยาวมาลย์พุ่มพวง
๐ วิหคเรียง
บินเคียงราวสรวง
เหมือนมาทวง
ใจห่วงแก้วตา
๐ ฟ้าไกล้ค่ำ
ราวคร่ำครวญหา
ดาริกา
แต่งฟ้าอัมพร
๐ ลมหนาวเยือน
ราวเตือนอย่าหลอน
คนเคียงนอน
มาจรจากกัน
๐ ยามได้เยือน
คู่เพื่อนเคียงขวัญ
จวบสายัณห์
ตะวันลับลา
๐ หลงเสน่ห์
ลมเพพัดพา
ราวมนตรา
ร่ายคราหนาวครอง..ฯ
๐ แม้นกายไกล
ฝันไว้เพียงสอง
หทัยครอง
หมายปองเคียงนาง
๐ หวังใจหมาย
มิให้หมองหมาง
ถนอมนาง
มิจางจากพลัน
๐ เมื่อฝนลา
คราปลายวสันต์
หวังเหมันต์
จอมขวัญคงคืน..
๐ หนาวลมคราวล่วงเข้า ปลายวสันต์
หวังว่าถึงเหมันต์ อุ่นเนื้อ
กายไกลหากใจฝัน เคียงคู่ แม่เอย
สองมุ่งรักคงเอื้อ ส่งให้สมถวิล..ฯ
คนกุลา
คราเหมันต์
13 พฤศจิกายน 2552 21:26 น.
คนกุลา
๐ ยามคราคราวฟากฟ้า หมองมัว
ใจยิ่งรานระรัว สุดอ้าง
ปานราวทุกข์พันพัว หทัยพี่ นางเอย
มองม่านเมฆลอยคว้าง ยิ่งให้ฤทัยหวน..ฯ
๐ ฟ้าหม่นหมอง มาครองใจหมาง
ยามแรมทาง อ้างว้างจาบัลย์
๐ หนาวภวังค์ ครั้งปลายวสันต์
เข้าเหมันต์ หวังวันพบพาน
๐ เมฆแสดส้ม คลี่ห่มสีหวาน
เกินเพลงกานท์ ขับขานได้เทียม
๐ คอยเพลา คืนมาเยือนเยี่ยม
นะขวัญเรียม พี่เตรียมใจรอ
๐ เหงาแสนเหงา อกเรานี้หนอ
หมายพนอ นุชก็แสนไกล
๐ ยามฟ้าหลัว โศกมัวไฉน
แม้นมีใคร ไม่เหมือนยุพิน..ฯ
๐ ถึงคราคราวไกลร้างไปห่างคู่
เพียงพิศรู้ดูใจไยถวิล
ถึงตัวไกลหทัยเฝ้าเย้ายลยิน
ดุจเพลงพิณคลอแคนแสนสำราญ
๐ เมื่อย่ำเท้าก้าวออกนอกเรือนเหย้า
กระซิบเจ้าราวพรอดออดคำหวาน
ถึงร้างไกลไปบ้างใช่ห่างนาน
คิดถึงกานท์ขานรับรอกลับคืน
๐ วันพี่ไกลใจสาวคงเฝ้าห่วง
คอยถามทวงล่วงไกลฤทัยฝืน
จำคำวอนย้อนย้ำสุดกล้ำกลืน
อย่าเป็นอื่นคืนคำน้องพร่ำวอน
๐ เทียวหนทางกลางหนทนฟ้าหนาว
ชมแสงดาวพราวพร่างหว่างสิงขร
ถึงอยู่แดนแสนไกลให้อาวรณ์
ขอบังอรนอนใจได้เถอะนาง...ฯ
๐ ยามตัวไกลสุดหล้า เหงาใจ
แสนห่วงหาทรามวัย คู่เคล้า
ถวิลเพียงพิสมัย หมายมุ่ง นางเอย
คราวห่างหมายคืนเหย้า ชื่นน้องสมคอย..ฯ
............
คนกุลา
ต้นเหมันต์
๐ วอนลมหวังฝากแจ้ง คำเปรย หนาวหนักเกินใจเผย บอกย้ำ เรียมหมายชื่นชมเชย นางหนึ่ง เดียวนา ครวญคร่ำแสนโศกล้ำ เพราะด้วยฤดีหวัง..ฯ ๐ วอนลมฝากจากใจที่ใสสด สิ้นหมดจดเกินใครจะไถ่ถาม ชื่นชมเชยเฉลยคำร่ำนิยาม หวังคนงามเห็นใจเมื่อไกลกัน ๐ เหลียวชายตาคราจ้องน้องอยู่ไหน ถึงกายไกลใจอยู่เคียงคู่ฝัน เสียงเจื้อยแจ้วแว่วส่งตรงผ่านจันทร์ บอกคำขวัญว่าร้าวหนาวภวังค์ ๐ วอนลมฝาก ส่งจากใจหวัง โศกประดัง ในครั้งคราไกล ๐ หมายเชยชม ภิรมย์เพียงไหน สุขฤทัย หากได้เคียงครอง ๐ ครวญคิดถึง คนึงใจสอง เฝ้าใฝ่ปอง เพียงน้องนางเดียว ๐ หมายชมภิรมย์ชื่น ทุกค่ำคืนรักแน่นเหนียว ฤทัยหนาอย่าคลายเกลียว มั่นแท้เทียวใครอาจแทน ๐ วานลมจากใจหวัง ในคราครั้งคราวไกลแสน จรจากพรากดินแดน ฝากลมแทนคำวอนนาง..ฯ ๐ หากรู้ว่าหนึ่งในหทัยคิด คนึงจิตติดข้องมิหมองหมาง รักครวญคร่ำร่ำฟ้าฝ่าคัคนางค์ มิเว้นวางร้างเรื้อจากเนื้อเย็น ๐ ครวญเพราะจินต์ถวิลหวังตั้งใจหมาย แม้นไกลกายเกินแลชะแง้เห็น วอนฝากลมพรมพร่างกลางจันทร์เพ็ญ ถึงเนื้อเย็นเพื่อย้ำแสนคำนึง o ฝนคราครวญสั่งฟ้า แรมไกล ลมแว่วปานเสียงใคร ออดอ้อน วอนคำสู่กลางใจ หมายปลอบ นวลนา รออุ่นวันคืนย้อน อกโอ้เรียมหมาย..ฯ ............ คนกุลา ต้นเหมันต์
๐ ยาม เหมันต์ยิ่งเศร้า ทรวงใน หนาว ดั่งเรียมฤทัย ขาดดิ้น ลม ฤๅรับวานใคร หลอนหลอก แปร เปลี่ยนราวลวงลิ้น หลากล้นหนอลม..ฯ ๐ แว่วลมครางคราวคราลาวสันต์ สู่เหมันต์เหน็บหนาวเกินกล่าวขาน วนมาเยือนเหมือนเป็นเช่นก่อนกาล จากบุราณนานมาแต่คราใด ๐ ทุกที่/ท่า/นา/บาง/หนองร้างแห้ง แตก-ระแหงดินแปรแม้ถิ่นไหน เหน็บน้ำค้างพร่างพราว-สุดหนาวใจ หวังหทัยอุ่นอิงได้พิงคลอ ๐ คงไม่ลวงหลอกกันให้ฝันหาย เหมือนคลับคล้ายน้ำค้างกลางแดดหนอ เพียงใจสาวเจ้าฝันร่วมวันรอ ก็คงพอให้ชายมาหมายเคียง ๐ ลมเอ๋ยลม มาพรมพร่างเสียง ส่งสำเนียง เจรียงกล่อมแทน ๐ จากถิ่นท่า เขาป่าไกลแสน ข้ามดินแดน ปานแขนกอดใคร ๐ ใจเจ้าหนอ ให้รอวันไหน พี่คนไกล หวังได้ร่วมครอง ๐ แว่วลมหวาน ส่งผ่านใจสอง หมายร่วมปอง พี่น้องเคียงเชย ๐ รอลมหวนคืนมา หนาวอุรากอดเขนย พร่างพรมลมรำเพย หมายชื่นเอยเพียงนวลปราง ๐ หวังใดที่ใจคิด เฝ้าพินิจจนรุ่งสาง คนึงถึงน้องนาง มิเคยสร่างจางจากใจ ๐ หวังเจ้าเยาวมิตร คงมีจิตมิสงสัย ใจเดียวมิปันใคร ภักดิ์พี่ให้เพียงพธู ๐ ลมครางครวญโศกซึ้ง คราไกล ตรอมจิตระทมใจ อกร้าว เรียมตรมหนักเพียงไหน ยามห่าง นวลเอย รอหากวันคืนด้าว สู่แคว้นเคียงขวัญ..ฯ ............ คนกุลา ต้นเหมันต์
หน้าส่วนตัว
1814
