นิทานเก่า เล่ามา ตาจำได้

อยากเล่าให้ หลานฟัง เพื่อสั่งสอน

จึงร้อยเรียง ลำนำ เป็นคำกลอน

อุทาหรณ์ ย้อนคิด สะกิดใจ

เรื่องพ่อค้า ตาแก่ แพ้สังขาร

มีลูกหลาน รอบตัว ครอบครัวใหญ่

สมบัติน้อย ค่อยสรร แบ่งกันไป

เพียงขอให้ ดูแล ก่อนแกตาย

แต่ยังมี หีบใหญ่ อีกใบหนึ่ง

เป็นของซึ่ง เหลือที่ มีความหมาย

มักเห็นแก เอาตั้ง อยู่ข้างกาย

ชิ้นสุดท้าย เก็บไว้ มอบใครดี

คล้องกุญแจ ปิดผนึก ดูลึกลับ

พร้อมกำชับ แน่นหนา ว่าของนี่

หากว่าพ่อ ต้องคาย วายชีวี

เจ้าคนที่ ดูแล แกเอาไป

ลูกทั้งหมด เลี้ยงดี มึความรัก

เฝ้าฟูมฟัก จนบรรลุ อายุขัย

เมื่อพ่อตาย หมายสมบัติ งัดเร็วไว

หินก้อนใหญ่ กับจดหมาย ลงลายมือ

พ่อมีสุข สบาย ก่อนตายดิ้น

เพราะว่าหิน ก้อนนี้ ที่เจ้าถือ

มิมีมัน พ่อนั้น จะสุขฤๅ

มันก็คือ ทรัพย์ที่ มีราคา

ฟังเสียงขลุ่ย โหยหา พาใจหวน

จึงรัญจวน รักจาง อย่างใจหาย

รู้ว่าเจ็บ เหน็บหนาว ร้าวใจกาย

แต่ก็สาย แล้วหนอ ท้อใจเกิน

คำสัญญา ยังอยู่ คู่ใจนี่

ทุกครั้งที่ มอบให้ ก็ใจเขิน

มาวันนี้ เหตุใน จึงใจเมิน

ต้องเผชิญ ความหม่น จนใจตรม

อยากบอกว่า ยามนี้ มีใจภักดิ์

เกรงเจ็บหนัก หมองไหม้ จนใจขม

กลัวจะจาก พรากไป จยใจซม

ทุกข์ระทม จริงแท้ แพ้ใจเธอ

พอดวงจิต คิดไป พาใจหน่าย

ยังเสียดาย ก็ที่ มีใจเผลอ

ต้องผิดหวัง เพราะเขลา เราใจเบรอ

จึงมาเจอ คนซื่อ หรือใจเก

หลายครั้งที่ คิดถึง จึงใจหม่น

เจ็บเสียจน หมองไหม้ ดวงใจเขว

เพราะยังจำ สัญญา พาใจเซ

เจ้ารวนเร หรือไม่ ดวงใจนี้

แว่วเสียงขลุ่ย อีกคราว ร้าวใจหวั่น

อยากลืมวัน เคยรัก หักใจหนี

ทนระทม ตรมเศร้า เข้าใจดี

ด้วยมิมี ผู้ใด รู้ใจเรา

วันที่เธอ ทุกข์ท้น หม่นหมองเหงา

ใจโศกเศร้า เหนื่อยยาก หากท้อถอย

หรือโดดเดี่ยว เปลี่ยวจัง นั่งเหม่อลอย

อย่าเพิ่งน้อย ใจเบื่อ เหลือระอา

ยังมีฉัน วันนี้ ที่เคียงข้าง

มิเคยห่าง ไปไกล เฝ้าใฝ่หา

เมื่อมีทุกข์ คราใด ให้บอกมา

นะจำว่า ตัวฉัน นั้นใกล้เธอ

ทุกสิ่งอย่าง อยากช่วย ด้วยใจภักดิ์

พึ่งพำนัก กายใจ ได้เสมอ

เหมือนฟ้าสร้าง เราให้ ได้เจอะเจอ

มากกว่าเกลอ เคียงอยู่ เป็นคู่ใจ

ห่างหาย  หลายวัน

จำกัน ได้ไหม

กลับมา เร็วไว

ร่วมใจ ร่ายกานท์

คิดถึง ทุกคน

อยากค้น สืบสาน

เชิญรวม ร่วมงาน

เหมือนวาน  ผ่านมา

กุหลาบแดง ดอกหนึ่ง ซึ่งหวงแหน

เป็นตัวแทน หัวใจ ในความฝัน

จึงเฝ้าคอย หวังไว้ ในสักวัน

เธอคนนั้น รับไป ไว้เชยชม

แล้วเธอนั้น คือใคร ที่ไหนหนอ

เราคอยรอ หมายปอง ต้องสุขสม

แต่เหมือนสิ่ง ที่ฝัน นั้นลอยลม

แล้วก็ล่ม สลาย ลับสายตา

กุหลาบแดง แห้งเหี่ยว หลายเที่ยวแล้ว

มิมีแวว คนใด จะใฝ่หา

กุหลาบเรา นะไฉน ไร้ราคา

ขาดคนมา สนใจ ไม่ยินดี

สุดท้อใจ ใครเขา เยี่ยงเราบ้าง

แสนอ้างว้าง เดียวดาย กระไรนี่

ปลูกกุหลาบ รอใคร นานหลายปี

ยังมิมี ผู้ใด จะหมายชม