ลมหนาว ร้าวจิต คิดถึง

ตราตรึง ฤทัย ไฝ่ฝัน

ฟากฟ้า คืนนี้ มีจันทร์

ผ่องพรรณ พร่างพราว ดาวราย

ฉันยืน มองผ่าน ลานฟ้า

น้ำตา หลั่งเห็น เป็นสาย

ขาดตน แลเหลียว เดียวดาย

สุดท้าย หมองหม่น ทนรอ

ผ่านวัน และคืน ขื่นขม

ตรอมตรม ทุกข์ยิ่ง จริงหนอ

หวาดหวั่น ระคน ปนท้อ

วอนขอ เดือนเด่น เห็นใจ

มิหมาย มาขอ ข้าวแกง

พลอยแดง มากค่า มาใส่

แค่เพียง ฝากคำ อำไพ

ถึงใคร คนหนึ่ง ซึ้งทรวง

เธอจง อยู่ดี มีสุข

สิ้นทุกข์ พ้นภัย ใหญ่หลวง

ฉันจะ ไม่ตาม ถามทวง

แค่ห่วง ครวญหา อาทร

ลมพลิ้ว พัดล่อง ท่องฟ้า

น้ำตา ไหลแต้ม แก้มอ่อน

ปวดเจ็บ เหน็บหนาว ร้าวรอน

ฝากกลอน จากแด แด่เธอ

สัจธรรม นำพา ให้มาถึง

พบวันหนึ่ง ซึ่งที่ มีความหมาย

เราถึงกับ สับสน ปนวุ่นวาย

ยากบรรยาย ว่าสุข หรือทุกข์ใจ

ร่วมก่อร่าง สร้างมา เมื่่อคราก่อน

หลากขั้นตอน หลายยุค ทุกสมัย

แม้ว่าวัน นั้นเรา ยังเยาว์วัย

แต่ฝักใฝ่ เรียนรู้ ต่อสู้มา

วันนี้หมอง ต้องลา พ้นหน้าที่

ดังสุรีย์ ใกล้ดับ ลับถูผา

แม้ดวงใจ ข้นเข้ม เต็มอัตรา

แต่กายา อ่อนแอ แพ้ภัยพาล

อยากรับใช้ นายท่าน จวบวันสิ้น

เคยตั้งจินต์ เอาไว้ ใคร่สืบสาน

มิสมหวัง ดังใจ ในดวงมาน

จึงกราบกราน ขอพัก รักษาตน

ขอบพระคุณ เจ้านาย ให้ชีวิต

จึงมีสิทธิ์ ก้าวไป ในทุกหน

ครอบครัวดี มีสุข ทั่วทุกคน

ระลึกจน นิรันดร์ จวบวันวาย

เมื่อจากลา หาได้ ไกลกันนัก

พบทายทัก สักนิด มิตรสหาย

ถ้าชิงชัง ครั้งก่อน จงผ่อนคลาย

ถึงบั้นปลาย ชีวิต ปิดตำนาน

หลับตาตรอง มองไกล ในความฝัน

คิดถึงวัน จะถึง ซึ่งคอยท่า

หยุดทำการ งานที่ เคยมีมา

ปลดปัญหา เร้าสุม รุมฤดี

แว่วเสียงไก่ ใกล้รุ่ง สะดุ้งตื่น

ออกมายืน รับลม ชมแสงสี

ขอบฟ้าเจือ เรื่อแดง แสงระวี

เหลืองทองมี ระยับ สลับกัน

ลมเหนือล่อง ต้องกาย คล้ายหนาวเหน็บ

อยากกักเก็บ ความรู้สึก เหมือนนึกฝัน

หมู่กาก้อง ร้องเพรียก เรียกพวกมัน

แล้วบินผัน โผไป ในพนา

บัวที่บ่อ หน้าบ้าน ดอกบานแย้ม

สีเหลืองแต้ม ชมพู ชูกลีบอ้า

เห็นใบบัว สั่นไหว คงใช่ปลา

กระยางนา มาจ้อง ต้องระวัง

กระรอกเลาะ เกาะรั้ว เจ้าตัวน้อย

กระโดดลอย ข้ามไต่ ใบฝรั่ง

กิ่งมันอ่อน ร่อนไถล แต่ไวจัง

โจนอีกครั้ง โดดไป ไม่รีรอ

นกเขาคู อยู่ใกล้ ในพุ่มแก้ว

เสียงเจื้อแจ้ว คงขมิ้น  แล้วบินปร๋อ

ดอกบานชื่น สีแดง ล่อแมงปอ

เท่านี้ก้อ พอใจ ที่ได้ชม