อยากบอกจัง ยังไง จึงใจกล้า  จะบอกว่า รักเธอ แต่เก้อเขิน  มันอึดอัด ตันใน ใจเหลือเกิน  จะก้าวเดิน ต่อไป อย่างไรดี

  ต้งสติ ไม่หวั่น มั่นใจนัก   หาคำรัก หวานซึ่ง ซึ้งเหลือที่   สูดหายใจ อีกครั้ง ความหวังมี   เถอะวันนี้ พธู จะรู้ใจ

 แต่พอจริง จังเข้า เราหวั่นหวาด  ปากมิอาจ เผยอ บอกเธอได้  เสียงตึกตัก เต้นรู้ อยู่ภายใน  กับเหงื่อไหล ซึมมา เต็มฝ่ามือ

  พอพบหน้า อ้าปาก อยากจะบอก   พูดไม่ออก คำรัก มันหนักอื้อ   พูดอ้อมแอ้ม อกมา ว่าคือคือ   แล้วทำกื๋อ หลบตา และหน้าแดง

 บอกด้วยปาก ยากจัง ช่างหน่วงหนัก  จึงสลัก อักษร เป็นกลอนแต่ง  สรรหาถ้อย ร้อยวลี มาชี้แจง  มิแอบแฝง สิ่งใด ในใจตน

  ก็เธอหนึ่ง ซึ่งเรา เฝ้าห่วงหา   หลายครั้งครา พาใจ ให้สับสน   เคยแอบหึง หวงใน ใครบางคน   จึงเจียมตน เตรียมใจ ไม่....ทะเยอทะยาน

 ด้วยใจยัง กังวล ปนวิตก  มันเวียนวก วุ่นวาย ให้สับสน  ตัดสินใจ ไม่ขาด อาจกังวล  เหมือนเป็นคน สองใจ ไม่มั่นคง

 หนึงก็รัก ปักใจ ไม่อาจทิ้ง  หนึ่งก็ยิ่ง ห่วงหา ดั่งว่าหลง  ต้องเลือกหนึ่ง ทิ้งหนึ่ง จึงพะวง  ยากเจาะจง เจ็บใจ ปวดในมาน

 ช่างกระไร ใจหนอ ชอบก่อเรื่อง  จะโกรธเคือง ผลักใส ให้สงสาร  ก็เคยสั่ง และสอน แต่ก่อนกาล  แม้ว่าขาน อย่างไร ก็ไม่จำ

 มันน่าชิง น่าชัง คนช่างรัก  ปากหวานนัก วาจา เหมือนน่าขำ  แต่พูดจริง จากใจ ในทุกคำ  ร้อยลำนำ ฝากให้ ใครระวัง