เก็บมะลิ ร้อยมาลัย ตั้งใจมั่น

จะร่วมกัน ลงนาวา ฝ่าคลื่นใหญ่

กุหลาบแดง อีกดอก บอกทรามวัย

จะมอบไว้ ให้แด่ แม่ย่านาง

เป็นต้นหน คนขับ จับหางเสือ

จัดใบเรือ เตรียมพร้อม มิยอมว่าง

ดูแนวช่อง ร่องน้ำ พร้อมนำทาง

กับมีเธอ มิห่าง อยู่ข้างกาย

นำนาวา ฝ่าลม ผสมคลื่น

ไปบนพื้น ชลาลัย  ตามใจหมาย

ทะเลคราม ยามนี้ สีเพราพราย

เย็นด้วยสาย ลมฉ่ำ เมื่อค่ำคืน   ( ต้องเป็น  เมื่อค่ำลง )

ดาราพราว คราวจันทร์ นั้นลาลับ

แลระยับ ตื่นตา พาลุ่มหลง

ตะวันรุ่ง พรุ่งนี้ ที่มั่นคง

จะมุ่งตรง สานฝัน อย่างมั่นใจ

แต่เหงื่อตก อกสั่น สุดหวั่นหวาด

แล้วก็หยาด น้ำตา ก็บ่าไหล

เข่าก็อ่อน ตอนจ้อง เมื่อมองไป

เธอมีใคร ช่่วยงาน การเดินเรือ

หันหลังกลับ หลับตา เหมือนฟ้าแกล้ง

กุหลาบแดง ดูว่า ค่ามิเหลือ

เธอมีคน คอยหนุน ช่วยจุนเจือ

ถือหางเสือ แทนเรา เขาคือใคร

จากวันนั้น ถึงวันนี้ สิบปีผ่าน

ความร้าวราน อ้างว้าง มิจางหาย

มองความหลัง ครั้งเก่า เศร้ามิคลาย

มันดูคล้าย วันวาน ที่ผ่านมา

กุหลาบแดง เคยรับ กับคำรัก

มันแน่นหนัก สมหมาย ดั่งใฝ่หา

แม้จะน้อย ถ้อยคำ จำนรรจา

แต่คุณค่า จิตใจ สิ่งใดปาน

สุขด้วยรัก จริงแท้ แน่ครานั้น

มิเปลี่ยนผัน แม้เวลา จะพาผ่าน

ดอกไม้เก่า เราถนอม ออมอยู่นาน

แต่ด้วยกาล เวลา พาเฉาไป

กุหลาบแดง วันนี้ ไม่มีแล้ว

ยินเสียงแว่ว หลอนกมล จนหมองไหม้

หวนคิดถึง ความหลัง มาครั้งใด

น้ำตาไหล รินหยด รดสองปราง

        กุหลาบเฉา เจ้าเอ๋ย เคยสวยสม

เราเคยดม ดอมครั้ง ยังสวยใส

แม้คนมอบ มิรู้เห็น ว่าเป็นใคร

จึงแครงใจ เรานั้น ยังสั่นคลอน

         มอบจากใจ จริงจัง หรือ..ยังหวั่น

แสร้งลวงกัน หรือไม่ ใจสังหรณ์

ประชดใคร หรือเปล่า ที่เขางอน

เกรงถูกหลอน เหมือนเป็น เช่นเคยมา

       รู้เป็นใคร ใจนั้น ยังหวั่นหวาด

นอนมิอาจ จะหลับ กลับผวา

พอหลับพลัน ฝันถึง ซึ่งกานดา

ในใจพา สับสน วกวนจริง

กุหลาบแดง แห้งแล้ว หมดแววหวัง

เห็นวางตั้ง เตือนใจ ให้คิดถึง

ผู้ที่มอบ เป็นใคร ใจรำพึง

สักคำหนึ่ง มิบอก เหมือนหลอกลวง

เมื่อจะรัก แล้วไย ไม่เปิดเผย

ปล่อยกาลเลย ร้างรา พาโรยร่วง

ดั่งกุหลาบ กลีบเฉา แสนเศร้าทรวง

ที่ถามทวง เพราะยัง มีกังวล

กลีบสีแดง ดำกรอบ ร่วงรอบก้าน

ใจสะท้าน เมื่อมอง สุดหมองหม่น

ความหอมจาง ร้างไป ไม่ทานทน

คงเหมือนคน มอบให้ ใจเรรวน

หากกุหลาบ นี้คือ สื่อความรัก

จะฟูมฟัก ถนอม ให้หอมหวน

แม้กลีบแห้ง เหี่ยวไป ไม่รัญจวน

ยังอบอวล เอารัก ปักแจกัน

กุหลาบใคร ให้ฉัน นะวันนี้

จากไมตรี หรือเล่ห์ ที่เหหัน

ยังเคลือบแฝง แคลงใจ คิดไม่ทัน

ยิ่งนานวัน จึงจาง เริ่มร้างไกล

กุหลาบโรย ช่อนี้ มิมีค่า

หมดเวลา จิตพรั่น หรือหวั่นไหว

ตั้งสติ รินำ จำตัดใจ

หากเก็บไว้ คงต้อง พบหมองตรม

             กุหลาบแดง ของคน ที่หม่นหมอง

ด้วยเจ้าของ ฟูมฟัก เสียนักหนา

ทั้งใส่ปุ๋ย พรวนดิน มอบวิญญาณ์

ดอกได้มา งดงาม ต้องตามใจ

             กุหลาบแดง เคยให้ ใครคนหนึ่ง

 คนที่ซึ่ง ผูกสมัคร แสนรักใคร่

เพียงแต่ว่า ฟ้าพราก เธอจากไป

แสนอาลัย ทุกข์ถม ตรมประดัง

            จากวันนั้น ถึงวันนี้ หลายปีผ่าน

ความร้าวราน เกาะกมล เหตุหนหลัง

หัวใจหวั่น สั่นคลอน อ่อนกำลัง

ดีว่ายัง ยอมรับ กับเหตุการณ์

           อยากมีหวัง ครั้งใหม่ ล้างใจหม่น

เลิกผจญ ความเศร้า ที่ร้าวฉาน

รอแรงใจ ใครมอบ ปลอบดวงมาน

โปรดเจือจาน แรงใจ มาให้ที

           กุหลาบหม่น มอบให้ ใครคนนั้น

แต่ยังหวั่น ฤทัย กระไรนี่

กุหลาบแดง ของคน หม่นฤดี

อาจไม่มี ใครปอง ....คงมองเมิน

          แม้ไม่มี ใครรับ เก็บกลับบ้าน

ทนร้าวราญ ต่อไป ให้นานเนิ่น

แม้ทุกข์ตรม ซมต่อ ขอเผชิญ

มินานเกิน ปลิดปลง คงชินชา