อยากสืบสาน วรรณศิลป์ ยินดีนัก

ร่วมร้อยรักษ์ อักษรา ภาษาศานต์

สร้างสรรค์คำ ล้ำรส ของบทกานท์

ยึดตำนาน  ฉันทลักษณ์ หลักวิชา

กลอนกินใจ ไพเราะ เสนาะหู

ต้องเรียนรู้ เรื่องกฎ กำหนดว่า

ถูกสัมผัส จัดไว้ ในตำรา

สัมผัสนอก แน่นหนา อย่าบิดเบือน

สัมผัสใน ไม่ว่า ถ้ามีเหมาะ

เพิ่มความเพราะ พิมพ์ใจ หาใครเหมือน

สัมผัสซ้ำ เคร่งครัด สัมผัสเลือน

ต้องคอยเตือน ห้ามไว้ สิ่งไม่ควร

ชิงสัมผัส อีกข้อ ก็ไม่ได้

ส่งสัมผัส บทต่อไป ให้ครบถ้วน

เสียงท้ายวรรค กำหนด จดจำนวน

ทุกอย่างล้วน ควรใช้ ให้ครบครัน

หลากวจี ลีลา ค้นหาถ้อย

มาเรียงร้อย ลำนำ คำเสกสรร

ใส่ลูกเล่น ลวดลาย ร่ายรำพัน

ภาษานั้น อยากเห็น เป็นของไทย

เขียนเรื่องราว เนื้อความ ตามที่ฝัน

มิว่ากัน เท็จจริง ทุกสิ่งไหม

บทกวี ที่ซึ้ง ตรึงฤทัย

แล้วผู้ใด ไหนพ้น มนต์กวี

ชีวิตคน บนโลก มีโศกสุข

บ้างมีทุกข์ รุกเร้า แวะเข้าหา

หลากหลายรส บทเรียน หมุนเวียนพา

เพิ่มชีวา ท้าชีวิต พิชิตมัน

ทุกข์เข้ามา อย่าหมอง ต้องรีบแก้

เรื่องยอมแพ้ อย่างหวัง มุ่งตั้งมั่น

ถึงลำบาก ยากขอ ต่อสู้กัน

แล้วสักวัน ความหมอง ต้องมลาย

อย่างทุกข์โศก โรคร้าย มากรายกล้ำ

เราต้องกำ จัดมัน นั้นเป็าหมาย

ใจจงแกร่ง กล้าพอ ขอท้าทาย

รักษามัน ให้หาย จากกายเรา

สุขภาพจิต ต้องดี เป็นที่ตั้ง

และหนักแน่น มีพลัง ดั่งขุนเขา

หายาเทศ ยาไทย ใช้บรรเทา

พร้อมทั้งเอา ธรรมะ ชะกมล

เราเกิดมา ไม่เหมือนกัน นั้นแน่นัก

จึงต้องหัก ใจละ อกุศล

เกิดมาเพราะ เหตุใด ใครบันดล

เห็นต่างคน ต่างวิถี ที่ต้องพบ

ก็ขอเป็นแรงใจ ในวันนี้

พรใดดี มอบไป ให้ประสพ

บุญกุศล สร้างไว้ ใช้สมทบ

อาจจะลบ ล้างทุกข์ ที่รุกรุม

สุดตระหนก อกสั่น แสนหวั่นไหว

บีบหัวใจ เสียจริง สิ่งทีเห็น

กินรี เล่นน้ำ ที่ฉ่ำเย็น

โอ้นี่เป็น บุญตา หรือว่าไร

มิเคยเห็น ใครงาม เท่าทรามชื่น

นี่เราตื่น แต่เหมือนกับ ว่าหลับใหล

เธอแหวกว่าย สายชล วนเวียนไป

สระน้ำใส ร่างงาม อร่ามตา

ทั้งรูปทรง องเอว ช่างอวบอัด

ได้ส่วนสัด ประเสริฐ เลิศล้ำค่า

เทียบเทวี  ที่พบ ประสพมา

สุดจะหา ใครเท่า เจ้าพธู

ใช่สายตา ซุกซน เป็นคนห่าม

แต่ว่าห้าม จิตใจ ไว้มิอยู่

คิดลุ่มลึก เรื่อยไป ไตร่ตรองดู

ใครมิรู้ ความคิด ใจจิตเรา

สุดตระหนก อกสั่น แสนหวั่นไหว

บีบหัวใจ เสียจริง สิ่งทีเห็น

กินรี เล่นน้ำ ที่ฉ่ำเย็น

โอ้นี่เป็น บุญตา หรือว่าไร

มิเคยเห็น ใครงาม เท่าทรามชื่น

นี่เราตื่น แต่เหมือนกับ ว่าหลับใหล

เธอแหวกว่าย สายชล วนเวียนไป

สระน้ำใส ร่างงาม อร่ามตา

ทั้งรูปทรง องเอว ช่างอวบอัด

ได้ส่วนสัด ประเสริฐ เลิศล้ำค่า

เทียบเทวี  ที่พบ ประสพมา

สุดจะหา ใครเท่า เจ้าพธู

ใช่สายตา ซุกซน เป็นคนห่าม

แต่ว่าห้าม จิตใจ ไว้มิอยู่

คิดลุ่มลึก เรื่อยไป ไตร่ตรองดู

ใครมิรู้ ความคิด ใจจิตเรา

ตั้งสติ ไตร่ตรอง มองเหตุผล

เราเป็นคน แสนงอน จิตอ่อนไหว

หรือเพราะหวง ห่วงหึง จึงน้อยใจ

นะอภัย อย่าโกรธ ถือโทษกัน

ฤทัยนั้น สั่นคลอน เมื่อก่อนนี้

จึงได้มี แผลเก่า เศร้ามหันต์

เหมือนคมมีด กรีดมาน มานานวัน

ถึงหวาดหวั่น อ่อนไหว กระไรเลย

ตั้งใจมั่น ฟันฝ่า ท้าลิขิต

ประกาศิต ของใคร ไหนเล่าเอ่ย

อยากจะนำ นาวา พาทรามเชย

คนที่เคย ผูกพัน ตามสัญญา

จงมั่นใจ ให้ฉัน นั้นถือท้าย

ดูเรื่องพาย เรื่องคัด คอยจัดหา

เป็นต้นหน คนหนุ่ม คุมเภตรา

จะนำฝ่า มรสุม ปกคุ้มภัย

แม้ว่าหนาว ร้าวใจ มอบไออุ่น

มานอนหนุน อกพี่ นั้นดีไหม

สองแขนอ้อม โอบร่าง มิห่างไกล

อยู่ใกล้ใกล้ พะนอ เคลียคลอนาง

แม้ฝนมา ฟ้าโกรธ พิโรธผ่า

เอาแขนอ้า สวมสอด กอดไม่ห่าง

พอพิรุณ เริ่มเพลา ฝนเบาบาง

ฟ้ากระจ่าง คืนนี้ ชี้ชมดาว