นั่งบนแคร่ แขนลอด เอากอดเข่า

ใต้สะเดา มองจันทร์ นั้นเลือนหาย

เห็นดวงผอม เพียงเสี้ยว ดูเดียวดาย

คอนนี้กราย หลบเขา หนีเราไป

ทั้งหริ่งและ เรไร เริ่มให้เสียง

ส่งสำเนียง ลำนำ เหมือนร่ำไห้

เรานิ่งฟัง ยังเศร้า เพราะเหงาใจ

ดูกระไร เย้ยหยัน คนรัญจวน

เจ้าเย้ยข้า ว่าเขลา หรือเปล่าหนอ

ที่คอยรอ คนไกล ให้คืนหวน

หรือว่าเจ้า ทุกข์ท้น จนคร่ำครวญ

สองเราล้วน คนไข้ ที่ใจตรม

ข้าจะรอ จนกว่า ชีวาลับ

เผื่อเธอกลับ เมื่อไร ได้สุขสม

แต่คืนนี้ สองเรา เศร้าซานซม

แสร้งภิรมย์ แม้ใน ใจอาดูร

เหมือนลอยคว้าง กลางชเล สุดเหว่ว้า

จะบากหน้า หาใคร ที่ไหนหนอ

ที่ฝังปลูก ผูกพัน นั้นไม่พอ

มิเหลือหรอ อะไร ให้แก่กัน

มองดาวดิน สิ้นหวัง ช่างไกลห่าง

เหมือนอยู่ต่าง มุมโลก สุดโศกศัลย์

พระพรหมหนอ ก่อสร้าง หนทางตัน

มิมีวัน บรรจบ จะพบพาน

ทุกวันอยู่ ดูไป คงไร้หวัง

เพียงว่ายัง หายใจ กับไขขาน

ในส่วนลึก ตรึกตรอง มองดวงมาน

มันร้าวราน ทดท้อ ต่อชะตา

อยากมีใคร สักคน เขาบ่นถึง

สักคำหนึ่ง ยังดี ที่ถามหา

เพียงแว๊บเดียว เหลียวจ้อง หรือมองมา

ประหนึ่งว่า ฉุดลาก เราจากตม

เมื่อดาวทอง ล่องฟ้า เธอลาลับ

มิหวนกลับ ถิ่นเก่า ที่เราอยู่

แม้ใจจริง ห่วงจัง ยังเฝ้าดู

แต่ก็รู้ เงาตน คนอย่างเรา

สงบเงียบ เรียบง่าย มิหมายฟ้า

อยู่บ้านนา เคียงดิน ณ.ถิ่นเก่า

เฝ้าเลียแต่ แผลใจ หมายบรรเทา

หาใครเขา ช่วยมา รักษามาน

อยากมองดิน ด้วยใจ คนใกล้ชิด

รู้สึกผิด เหมือนว่า น่าสงสาร

เรารวนเร เขวไขว้ มิได้การ

ทนร้าวราน ดีกว่า ไม่ว่ากัน

ดูดั่งดิน ชื่นชม สมน้ำหน้า

เยาะเย้ยเรา เจ้ากา น่าขบขัน

เธอคงลืม ความหลัง ครั้งสัมพันธ์

ลงโทษทัณฑ์ จนกว่า สาแก่ใจ

หลายราตรี มีดาว ที่พราวพร่าง

สุกสว่าง เวหา กลางฟ้าใส

หนึ่งดาวทอง ส่องฟ้า อ่าอำไพ

จึงหลายใคร ชื่นชม นิยมกัน

เธอร่ายกานท์ หวานฉ่ำ สุดล้ำลึก

จนรู้สึก ซึมซาบ เหมือนภาพฝัน

มิเป็นสอง รองใคร ในวงวรรณ

แต่ว่าวัน นี้เหมือน เธอเลือนลา

เพียรเฝ้ามอง จ้องดาว เจ้าอยู่ไหน

เหตุอันใด จึงห่าง ร้างภาษา

หรือลอยล่อง หลงทาง กลางนภา

วงโคจร อ่อนล้า หรือว่าไร

รู้ดาวทอง ส่องจ้า ฟากฟ้าอื่น

ยิ้มระรื่น เปี่ยมว่า หน้าตาใส

ชังชาวดิน ถิ่นนี้ จึงลี้ไกล

พบฟ้าใหม่ ลืมสื้น ...ผืนดินเดิม

ณ ราตรี  นี้เรา แสนเศร้าสร้อย

นั่งเหม่อลอย มองฟ้า เวลาค่ำ

ตะวันลับ แล้วฟ้า พามืดดำ

ทุกถ้อยคำ ย้ำเตือน มิเลือนลา

อยากบรรเลง เพลงเศร้า ที่เหงาหงอย

ให้ล่องลอย ถึงใคร ที่ใฝ่หา

นับปีเดือน เลื่อนไป หลายครั้งครา

มิหวนมา เยี่ยมยล คนที่คอย

เพลงราตรี นี้มัน กลั่นจากอก

ที่ซ้ำฟก เจียนว่า น่าถดถอย

เนื้อความเศร้า เหงาผสม ฝากลมลอย

บอกว่าน้อน ใจเปลี่ยว ที่เดียวดาย

แม้ว่าไร้ ใครฟัง ก็ช่างเถิด

ทุกอย่างเกิด เพียงผู้ รู้ความหมาย

หลายร้อยพัน นั้นยาก หากทำนาย

แล้วสุดท้าย หายลับ กับเวลา