เหมือนโลกฝัน วันนี้ ขาดพี่น้อง

เมื่อเหลียวมอง หาใคร ก็ใจหาย

สุดไหวหวั่น ว่าตัว กลัวเดียวดาย

จะกลับกราย คืนเก่า อีกเท่าไร

ดั่งงานเลี้ยง เรานั้น มีวันจบ

ฉันจะพบ ความเศร้า ดั่งเก่าไหม

อยากเรียกร้อง ก้องฟ้า หาใครใคร

จงห่วงใย กันบ้าง เหมือนดั่งเคย

วรรณศิลป์ สิ้นสาย ลายอักษร

นักเลงกลอน นอนแกร่ว แล้วทำเฉย

ปลีกเวลา หลังงาน อย่าคร้านเลย

ที่เอื้อนเอ่ย กลัวจริง เกรงทิ้งกัน

มาเลียนล้อ ต่อคำ ลำเลียงถ้อย

ร่วมรวมร้อย วลี ที่เราฝัน

แม้มีทุกข์ ทุกข์ด้วย ช่วยแบ่งปัน

เหมือนเมื่อวัน ผันผ่่าน นมนานมา

ผิวหนัง เหี่ยวย่น ปนหยาบ

ฉายฉาบ ดวงตา พร่าหม่น

ความเศร้า เคล้าคละ ปะปน

ตัวตน ร้าวรอน อ่อนแรง

ริ้วรอย เส้นเอ็น เห็นชัด

สัมผัส ทั่วทุก ตำแหน่ง

เวลา หมุนเวียน เปลี่ยนแปลง

ความแกร่ง แรมร้าง ห่างไกล

ก่อนนั้น สง่า ผ่าเผย

มิเคย จะพรั่น หวั่นไหว

เดี๋ยวนี้ ที่เห็น เป็นไป

เพราะวัย เหลือน้อย คอยรอ

งกงก เงิ่นเงิ่น เดินสั่น

ผมฟัน ล่าถอย ร่อยหรอ

หลังไหล่ กลับโก่ง โค้งงอ

เสียงก้อ แหบเครือ เมื่อฟัง

ครุ่นคิด คำนึง แต่ต้น

ตัวตน หนก่อน ย้อนหลัง

ใดหรือ จะมี จีรัง

ถึงฝั่ง ก็ตอน นอนโลง

ฝนยังพรม แม้สิ้น กฐินแล้ว

ไร้วี่แวว เหมันต์ นั้นถามหา

สะบัดร้อน สะบัดหนาว หลายคราวครา

ดั่งกับว่า โลกนั้น สุดผันแปร

เพราะพืชไพร หายสิ้น แผ่นดินแห้ง

ฤดูแล้ง ยาวนาน พากันแย่

ชาวนาไร่ คอยท่า ตั้งตาแล

ยอมพ่ายแพ้ สิ้นหวัง ช่างอาดูร

แล้วเพราะใคร ไหนเล่า เขากำหนด

คงตั้งกฏ เอาไว้ ให้โลกสูญ

ความยากจน ข้นแค้น ทวีคูณ

จะเกื้อกูล อย่างไร ใครช่วยที

มีความลับ คับใจ ไม่กล้าเผย

อยากจะเอ่ย ให้รู้ ดูยากแสน

จึงเรียงถ้อย ร้อยคำ ลำนำแทน

หวังควงแขน เกี่ยวก้อย คอยดูแล

บรรยายความ ตามนัย หลายวันแล้ว

มีวี่แวว ว่าหวัง คงพังแน่

หากแต่จิต ตั้งใจ ไม่เปลี่ยนแปร

ขอเพียงแค่ คำตอบ มอบสักครา

ยังเฉยเมย เหมือนไร้ ไมตรีมอบ

จะรักชอบ หรือชัง ด้วยกังขา

ทุกถ้อยคำ ความนัย ไร้ราคา

หรือเพราะว่า มิแจ้ง ...หรือแสร้งเมิน

มาเร็วรี่ พี่น้อง ผองเพื่อนข้า

อย่างเชื่องช้า ว่องไว ให้แข็งขัน

เตรียมกระดาษ ปากกา มาช่วยกัน

ร่วมรังสรรค์ ผลงาน กานท์กวี

เร่งจำหลัก อักษรา ภาษาศิลป์

จงตั้งจินต์ อย่างละ ปล่อยปละหนี

มาเรียงร้อย ถ้อยคำ นำวลี

ตามวิถี แนวทาง อย่งเคยมา

เป็นนักกลอน นอนเปล่า มิเหงาหรือ

มากระพือ วรรณกรรม ให้ล้ำค่า

ใช้สมอง สองมือ คือศาสตรา

ภูมิปัญญา มีทั่ว จะกลัวไย