29 กุมภาพันธ์ 2555 22:37 น.
คนกรุงศรี
คิดขึ้นมา คราใด ก็ใจหมอง
ทอดตามอง ไม่ถึง ซึ่งจุดหมาย
ความหงอยเหงา เข้าคลุม สุมใจกาย
ทุกข์กล้ำกราย ย่างเข้า มาเร้ารุม
อยากตัดใจ ไม่คิด ตั้งจิตมั่น
สุดไหวหวั่น ฤทัย ดั่งไฟสุม
ความว้าเหว่ เร่เลาะ เข้าเกาะกุม
เงาตะคุ่ม อ้างว้าง ก็ย่างเยือน
ไร้ข่าวคราว คนซึ่ง คะนึงหา
หลายเวลา มีเงา เหงาเป็นเพื่อน
สิ่งที่หวัง หายห่าง ดูลางเลือน
นับวันเดือน เตือนใจ ไม่วู่วาม
คงเรานั้น น้อยใน ใจนิดนิด
รู้ไร้สิทธิ์ ห่วงหวง เฝ้าทวงถาม
ถ้ากวนใจ แล้วหรือ อย่าถือความ
จะอยู่ตาม ลำพัง ดังเคยมา
เพียงอยากบอก ตอกย้ำ คำคิดถึง
อีกครั้งหนึ่ง เพราะใจ นั้นใฝ่หา
แม้มิว่าง ที่จะ ละเวลา
ก็ไม่ว่า อย่าโกรธ โปรดอภัย
คงมิจำ คำกล่าว เมื่อคราวนั้น
สัญญากัน วันวาน เคยขานไข
หากลืมเลือน ถ้อยคำ จะทำใจ
มิมองใคร ไหม้หม่น ก็ทนเอา
คนกรุงศรี ฯ
28 กุมภาพันธ์ 2555 22:16 น.
คนกรุงศรี
ตะวันรอน อ่อนแรง ลดแสงกล้า
หมู่นกกา พากลับ จับทิวสน
ว่าวตัวน้อย ลอยชิด ติดลมบน
มานั่งยล ชายทุ่ง ข้างคุ้งคลอง
แลคันนา เลี้ยวลด จดทิวไผ่
บนแคร่ไม้ ใจปล่อย ให้ลอยล่อง
สุริยา หลบเขา เมื่อเรามอง
แสงสีทอง แดงสลับ งามจับตา
สายลมเย็น พัดไผ่ ให้ไหวพลิ้ว
บ้างใบปลิว หมุนลง สู่พงหญ้า
เสียงไผ่เอี๊ยด เบียดกอ ดังคลอมา
เหมือนดังว่า เพลงครวญ รัญจวนใจ
เสียงเพลงขลุ่ย ต้นลม พรมปลายนิ้ว
ลอยละลิ่ว กังวาน เสียงหวานใส
เตาด้านข้าง ฟางคลุม แล้วสุมไฟ
ยุงริ้นไร ไม่หวน มากวนกัน
ตะวันลับ ขับดาว ให้พราวเด่น
พอสนเอน เห็นเคียว เกี่ยวฟ้านั่น
คืนขึ้นค่ำ เช่นนี้ ยังมีจันทร์
แค่ครู่พลัน ลับฟ้า ดาราพราว
ทั้งเรไร จิ้งหรีด กรีดเสียงแข่ง
เหมือนจะแย่ง บรรเลง บทเพลงหนาว
แสงตะเกียง ดับลง คงแสงดาว
ค่อยย่างก้าว หาแสง แห่งอรุณ
24 กุมภาพันธ์ 2555 23:01 น.
คนกรุงศรี
มองข้างหน้า อนาคต จะสดใส
หรือกระไร ใจเรา เฝ้าถวิล
เฝ้าพินิจ คิดมา น้ำตาริน
เพราะชีวิน คนนั้น มีผันแปร
หัวใจยัง มั่นคง ซื่อตรงยิ่ง
มิทอดทิ้ง ละวาง ห่างเธอแน่
รักของเรา รวมอยู่ คู่ดวงแด
มิท้อแท้ ทั้งที่ มีปราการ
มโนธรรม กำแพง แกร่งกั้นขวาง
เพียงกายห่าง แต่ใจ ให้อาจหาญ
เฝ้าถนอม กล่อมเกลา รักเนานาน
สองดวงมาน ซื่อตรง แสนคงทน
อนาคต เป็นเช่นไร ใครเล่ารู้
ตราบกายอยู่ ยังที่ มีกุศล
จะปกปัก รักษา เจ้าหน้ามล
ถึงจวบจน วันที่ ยังมีลม
สอนให้แกร่ง เก่งกล้า อยู่ท้าโลก
รับทุกข์โศก สุขศรี ที่ผสม
ต้องน้อมนำ จำใจ เอาไว้ชม
ใช่วิโยค โศกซม ตรมฤดี
แต่หากถึง ซึ่งวัน อันมิหมาย
หลับตาคลาย ทุกข์ไป ไม่อาจหนี
ใจเธอจง แกร่งกล้า ท้าไพรี
เหมือนยังมี ฉันอยู่ เคียงคู่เธอ
23 กุมภาพันธ์ 2555 22:35 น.
คนกรุงศรี
เมล็ดพืช งอกงาม ตามป่าเขา
กลางลำเนา อุดม ชุ่มโชกฝน
ต้นจึงโต ตระหง่าน ต้านลมบน
เปรียบเช่นคน เกิดกาย เติบใหญ่มา
มีนที ไหลเลาะ เซาะตลิ่ง
ละลิ่ววิ่ง ล้นหลาก จากภูผา
ทั้งกัดกร่อน จนเห็น เป็นธารา
พสุธา จึงแตก แยกจากกัน
ไม้โตใหญ่ ยังโอน โค่นลงน้ำ
ลอยในลำ คงคา ถึงอาสัญ
แม้ยืนต้น บนตลิ่ง ยิ่งนานวัน
ไม่คงมั่น ต้องถึง ซึ่งเอวัง
เมื่อเปรียบคน เมื่อครา อายุมาก
ความหลายหลาก มีแท้ แต่หนหลัง
พอเวลา ล่วงไป ไม่จีรัง
ก็ใกล้ฝั่ง เช่นไม้ ริมสายธาร
เงาไม้ใหญ่ ก่อนนี้ มีคุณค่า
กิ่งก้านหนา ร่มเย็น เป็นสถาน
ที่พึ่งพิง ของสัตว์ป่า มาช้านาน
ต้นใช้งาน เมื่อโค่น โดนทำลาย
เมื่อเดือนปี ผ่านไป ชีพใกล้ดับ
พอนั่งนับ วันวัย แล้วใจหาย
ทำอะไร ไว้บ้าง ก่อนวางวาย
เร่งขวนขวาย ตอนนี้.. มีเวลา
21 กุมภาพันธ์ 2555 22:00 น.
คนกรุงศรี
มีความลับ คับใจ ไม่อาจแก้
อึดอัดแท้ แม้ใจ อยากไขขาน
เป็นเงาดำ ย้ำอยู่ คู่ดวงมาน
แม้เนิ่นนาน เพียงใด ไม่บรรเทา
อยากระบาย หรือบอก ออกให้หมด
ใจจ่อจด ยากจัง ดั่งคนเขลา
ทั้งที่รู้ อยู่ใน ฤทัยเรา
เก็บงำเอา เข้าไว้ ในอุรา
ก็หลายครั้ง ตั้งสติ จะปริปาก
มันแสนยาก เพราะใน ใจมิกล้า
มันร้อนหนาว ร้าวรวด ปวดวิญญา
ดูเหมือนว่า ขาแข้ง ไร้แรงยืน
หาคนช่วย ด้วยหมาย อยากหายกลุ้ม
ดับไฟรุม สุมตน สุดทนฝืน
สงสารใจ เหลือล้น ทนกล้ำกลืน
มองใครอื่น ไม่เหมาะ เจาะจงเธอ
ด้วยไตร่ตรอง มองค้น จนสุดฤทธิ์
ไหมมีสิทธิ์ คิดเห็น เช่นเสนอ
ก็คนอื่น หมื่นพัน ที่ฉันเจอ
เหมาะเสมอ เทียมทัน นั้นไม่มี
เถอะจงช่วย ด้วยว่า ถ้าสงสาร
มาร่วมงาน สานใจ ได้ไหมนี่
เพียงฟังคำ ของฉัน นั้นให้ดี
คำพูดที่ ยากนัก ...รักเธอไง
คนกรุงศรี ฯ
กลุ่มวรรณกวีศรีอยุธยา ๒๐/๒/๒๕๕๕
หน้าส่วนตัว
1807
Calendar
Lovers
23 คน เลิฟคนกรุงศรี
