5 พฤศจิกายน 2554 23:33 น.

สงสารใจ

คนกรุงศรี

เคยป้องปราม ห้ามใจ ไม่ให้รัก
เกรงเจ็บหนัก หักใจ ก็ไม่หมาย
ใจมันดื้อ ถือว่า สิ่งท้าทาย
แล้วสุดท้าย ทุกข์ตรม ก็ถมทรวง

สมน้ำหน้า นะใจ ไม่เคยเข็ด
ปองจะเด็ด ดวงดาว ที่พราวสรวง
บ่อยนักที่ กมล พบคนลวง
น้ำตาร่วง หลายครั้ง ยังไม่จำ

ใจเอ๋ย เคยพบไหม คนใจซื่อ
เจ้าเคยหรือ ฟังวาจา ข้าพูดพร่ำ
เพราะไม่เจียม จึงต้อง หมองระกำ
จะว่าซ้ำ ไปไย ก็ใจเรา

รักแล้วร้าง ห่างไป ใจปวดเจ็บ
ทนกักเก็บ เท่าไร ใจยังเหงา
ปล่อยน้ำตา บ่าไหล ได้บรรเทา
พบหน้าเข้า คราใด ใจงอแง

เจ็บไม่จำ เจอใหม่ ใจก็หลง
คราวนี้คง สมหวัง จริงจังแน่
เฝ้าห่วงหวง พธู คอยดูแล
มั่นคงแท้ มุ่งหวัง อย่างตั้งใจ

แล้วเจ็บก็ มาเยือน เหมือนครั้งก่อน
มานร้าวรอน ทุกข์ท้น สุดทนไหว
คงจะต้อง เลิกร้าง หรืออย่างไร
ดวงฤทัย ยับเยิน เกินเยียวยา

คนกรุงศรึ ฯ

992

love

comment

5 พฤศจิกายน 2554 23:14 น.

ยังคะนึง

คนกรุงศรี

ขลุ่ยบรรเลง เพลงเศร้า สุดเหงานัก
ยินกลอนรัก เร้ากมล จนไห้หวน
เมื่อยามฟัง ครั้งใด ใจรัญจวน
คิดถึงนวล น้องพี่ ที่จากลา

เคยนั่งเรียง เคียงกัน ชมจันทร์ส่อง
สาดทั่วท้อง นที ที่เจิดจ้า
ลมเหนือหนาว แนบชิด ติดกายา
ยังหยิบผ้า คลุมไหล่ ให้กับนาง

ครั้นจันทร์ลับ กลับเรือน เฝ้าเตือนย้ำ
ทั้งข้าวน้ำ หยูกยา อย่าละห่าง
ความอาทร ห่วงใย ไม่เจือจาง
สองเราต่าง ชื่นสุข อยู่ทุกวัน

คืนนี้หนาว ร้าวใจ ให้สับสน
มองจันทร์หม่น หมองไหม้ จนใจพรั่น
หรือว่าเดือน เหมือนข้า อยากจาบัลย์
เจ้าแบ่งปัน ทุกข์ข้า หรือว่าไร

เมื่อเดือนดับ ลับไป ใจหม่นหมอง
ยังเหม่อมอง นภา ดาราใส
น้ำตาเคย รินหยด รดภายใน
ตอนนี้ไหล เปียกสอง ของแก้มชาย

นานเท่าไร ไม่เปลี่ยน หมุนเวียนผัน
สัญญามั่น มีอยู่ มิรู้หาย
ยังคะนึง ถึงอยู่ มิรู้วาย
คงจะคลาย เมื่อวัน ฉันหลับตา

1123

love

comment

4 พฤศจิกายน 2554 22:08 น.

ฝันที่มีหวัง

คนกรุงศรี

แม้เป็นฝัน อันไกล ไม่สมหวัง
แต่ก็ยัง อยู่ใน ใจประสงค์
กำแพงแกร่ง นั้นหรือ คือซื่อตรง
และดำรง เกียรติ์เธอให้ ไร้มลทิน

รักคือรัก ปักใจ ไม่เคยละ
ถึงกาลจะ นานเนา เฝ้าถวิล
มอบห่วงหา มาไว้ ให้ยลยิน
มิเคยสิ้น เมตตา และปรานี

หากความฝัน นั้นไกล ขอให้เลือก
กะเทาะเปลือก แลใน ให้ถ้วนถี่
เมื่อตรองจบ พบผล ว่าคนดี
เธอคงมี สิทธิ์เห็น ฝันเป็นจริง

เพราะว่ารัก และห่วง ดุจดวงจิต
แต่มิปิด เปิดได้ ให้ทุกสิ่ง
เมื่อห้องใจ มิพำนัก อยากพักพิง
มิทอดทิ้ง แม้ใจ จะไหม้เกรียม

หยุดยืนอยู่ กับที่ มีแค่รัก
ที่ประจักษ์ ก็รู้ อยู่เต็มเปี่ยม
เคยผ่านมา ไม่ประสบ พบใครเทียม
แต่ก็เตรียม ใจรับ จับนิจจัง

อยู่กับฝัน จนกว่า ชีวาสิ้น
น้ำตาริน แรงลด หมดความหวัง
เป็นผู้อื่น ใจอาจแปร แต่เรายัง
ซื่อตรงดั่ง ทิวา ต่างราตรี

993

love

comment

3 พฤศจิกายน 2554 22:48 น.

ยอมแล้ว

คนกรุงศรี

สี่ห้าสิบ ปีก่อน ตอนนั้นหนุ่ม
พอเข้ากลุ่ม กับใคร ก็ได้ผล
เพราะเรือนร่าง หน้าตา เมื่อครายล
จัดเป็นคน รูปงาม ตามมุมมอง
คนเห็นชม สมพิศ อยากชิดใกล้
สาวอยู่ไกล สะกิดแม่ เหลียวแลจ้อง
ทั้งวาทะ ท่วงที มีทำนอง
เขียนร้อยกรอง กาพย์กานท์ ก็หวานจัง
แต่มิเคย ทำให้ ใครชอกช้ำ
อีกถ้อยคำ เชื่อได้ ไม่ผิดหวัง
เพื่อนหญิงชาย หลายหน้า มาประดัง
นี่คือยัง เมื่อตอน ที่อ่อนวัย
พอวันนี้ ปีเดือน มันเคลื่อนผ่าน
แสนเนิ่นนาน เวลา อายุขัย
ก็พูนเพิ่ม เติมกัน ทุกวันไป
ทุกอย่างเวียน เปลี่ยนใหม่ ไม่เหมือนเดิม
ผมเคยดก ดำกลับขาว ราวดอกอ้อ
ฟันหลุดหรอ ใบหน้า ตีนกาเพิ่ม
ความสง่า ลาไป ไม่ต่อเติม
ต้องคอยเสริม หยูกยา มาบรรเทา
แม้คารม คมถ้อย ไม่ถอยหนี
ถึงวลี กลอนกานท์ หวานกว่าเก่า
แต่สู้คน หนุ่มไม่ได้ ไฟมันเบา
ทำใจนะ ตัวเรา. ทนเหงาไป

1555

love

comment

3 พฤศจิกายน 2554 22:38 น.