ความรู้สึก จากใจ คนปลายแถว

ที่ฉายแวว กังวล จนหม่นหมอง

อยากแนะนำ สิ่งล้วน ที่ควรตรอง

แม้ขุ่นข้อง เคืองก็ ขออภัย

หลับเถอะนะ ตักนี้ พี่ให้หนุน

แม้มิอุ่น คงก็ พอทนไหว

มิเท่าเตียง ที่ห้อง ของทรามวัย

แต่ว่าใจ ห่วงหา ด้วยอาทร

ลดกังวล หม่นหมอง เรื่องต้องคิด

ผ่อนสักนิด พักการ เรื่องงานก่อน

หรือให้เห่ เปลไกว ถึงได้นอน

ขับบทกลอน กล่อมถึง จึงนิทรา

เป็นห่วงจัง จากฤทัย  คนไกลห่าง

อาจอ้างว้าง แต่ใจ ยังใฝ่หา

เป็นคนหนึ่ง ซึ่งออก นอกสายตา

ก็มิว่า เพียงใจ ขอใกล้เคียง

ความรู้สึก จากใจ คนปลายแถว

คงมิแคล้ว หม่นหมอง แต่ต้องเสี่ยง

ขอแค่หวง ห่วงหนอ ก็พอเพียง

จึงเรียบเรียง ความนัย มาให้ฟัง

ยังไร้ศัพท์ สำเนียง จะเรียงร้อย

ยังไร้ถ้อย คมคำ ที่ฉ่ำหวาน

ยังไร้ลักษณ์ อักษร เขียนกลอนกานท์

ยังไร้งาน สานฝัน มันเลือนลาง

มีเพียงใจ คิดถึง คะนึงฝัน

ห่วงหากัน บ้างไหม เล่าใครบ้าง

หรือว่าความ สัมพันธ์ นั้นเจือจาง

จึงปล่อยวาง เหมือนใจ ไร้อาทร

หวังสักวัน นั้นมี ตามที่หวัง

เรียกพลัง คืนมา หายล้าอ่อน

ประสพการณ์ หลายหลาก มากขั้นตอน

กลั่นเป็นกลอน เผื่อใคร ไหนอยากฟัง

นะมีไหม ใครเอ่๋ย เคยคิดถึง

เพียงนิดหนึ่ง เหมือนก่อน ตอนหนหลัง

คงซึ้งใน ไมตรี มีพลัง

แต่ว่าหวัง เราเหมือน มันเลื่อนลอย

ปลอบใจ ใครหม่น

อย่าทน ขื่นขม

ฝากยิ้ม ให้ชม

เลิกตรม เสียที

นะเผย รอยยิ้ม

เอมอิ่ม เหลือที่

กับมอบ ไมตรี

เท่านี้ ชื่นใจ

ฝากสายลม บอกมา ว่าคิดถึง                  ใครคนหนึ่ง ที่เรา เฝ้าห่วงหา เฝ้าชะแง้ แลดู อยู่หลายครา                   มิหวนมา ส่งข่าว ให้เราฟัง

 เธอยู่เย็น เป็นสุข หรือทุกข์หนอ             ใจจดจ่อ รอเขา คอยเฝ้าหวัง รู้ป่วยไข้ ไม่สบาย หายหรือยัง                  ทุกวันตั้ง ตาคอย อย่างน้อยใจ

 ยังเป็นพี่ เป็นเพื่อน เหมือนเมื่อก่อน        เคยต่อกลอน ล้อกัน วันสดใส แต่วันนี้ สุดหวง และห่วงใย                      ทุกข์สุขใด ส่งข่าว เล่าสู่กัน

อีกค่ำนี้ ที่ใจ สุดไหวหวั่น            

 เพราะใครกัน บรรเลง บทเพลงหวาน  แต่แฝงด้วย ความเศร้า และร้าวราญ 

 สะกิดมาน ที่แย่ ด้วยแผลเป็น

  เพลงขลุ่ยผิว ลิ่วมา จากฟ้ากว้าง 

 ใครหนอช่าง เย้ยเรา ดั่งเขาเห็น   เหมือนรู้ว่า ข้าช้ำ และลำเค็ญ

 ช่างเลือดเย็น ตอกย้ำ จนช้ำทรวง

 คำเขาเคย เปรยมา ว่าอย่าหมาง

  ไกลเพียงร่าง ต่างใจ สุดให้หวง   ทุกคืนยัง ไต่ถาม ติดตามทวง 

  บอกให้ล่วง รู้ไว้ ด้วยใจจริง

  แม้เชื่อความ ตามนัย ที่ใบ้บอก

  แต่ช้ำชอก เหมือนเคย ด้วยเฉยนิ่ง   ทวงสัญญา จากใจ ไว้อ้างอิง

 ด้วยหลายสิ่ง เรารู้ มิคู่ควร

  ฟังบทกลอน ร่อนมา จากฟ้าเหนือ

  ไหมมีเหลือ เผื่อใจ ที่ไห้หวล   เถอะสงสาร คนไกล ใจรัญจวน

  ทุกอย่างล้วน จากมาน ที่ซานซม

  บทความลับ คับใจ คนไหวอ่อน 

  ทั้งหนาวร้อน กังวล จนขื่นขม   สักเศษเดียว เสี้ยวใจ ให้เขาชม

   มิได้ก็ ขอก้ม หน้าจมดิน