20 มิถุนายน 2553 23:18 น.
คนกรุงศรี
อยากเขียนกลอน อ้อนออด เจ้ายอดสร้อย
ความรู้น้อย คอยหัด คัดอักษร
จัดคำหวาน สานถ้อย ร้อยเป็นกลอน
แต่ยังอ่อน คารม ไม่คมคาย
เขียนเท่าไร ไม่ดี ดั่งที่คิด
กลอนไม่ติด ตรึงใจ ไร้ความหมาย
เธอทิ้งลง ตะกร้า น่าเสียดาย
ช่างใจร้าย จริงแท้ แม่คนงาม
อยากเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นที่รัก
คงต้องหัก ห้ามจิต คิดคำถาม
อยากรู้จริง สิ่งใด ในนิยาม
แจ้งถึงความ ในใจ ได้ไหมเอย
ฟ้าลิขิต ขีดมา ให้อาภัพ
อยู่กันกับ ความเหงา เศร้าเหลือเอ่ย
มีความหม่น เป็นเพื่อน เหมือนเช่นเคย
ยากเฉลย ความนัย ให้ใครฟัง
ขาดเยื่อใย ไมตรี มิมีให้
มองการณ์ไกล อนาคต คงหมดหวัง
ความรู้สึก ดีดี นั้นจีรัง
จงรู้ว่า คนข้างหลัง ยังภักดี
ความในใจ ใคร่ปล่อย ลอยล่องฟ้า
ฝากนภา รับไว้ ได้ไหมนี่
แม้คืนใด ดูว่า จันทรามี
บอกข้านี้ ฝากใจ ....ไว้สักดวง
13 มิถุนายน 2553 22:49 น.
คนกรุงศรี
นิทานขรัวตา
นิทานกลอน สอนใจ เล่าไว้ว่า
หญิงชรา อาศัย ใกล้กรุงศรี
อยู่คนเดียว แต่ว่า ฐานะดี
ปัญหามี ที่นัยตา แกฝ้ามัว
ทิ้งอยู่นาน พาลให้ มองไม่เห็น
มิใจเย็น หมอเก่ง เร่งหาทั่ว
พบหมอหนึ่ง บอกว่า ยายอย่ากลัว
ฉันตรวจทั่ว มีทางหาย ใช้เวลา
เอาน้ำฝน ธรรมดา มาหยอดให้
ตอนกลับไป ฉวยเงินทอง ของมีค่า
หลายสิ่งอย่าง มีอยู่ ดูบางตา
เพราะหมอยา ลักไป ไว้บ้านตน
พอทรัพย์สิน หมดไป ไม่เหลือหรอ
จึงพ่อหมอ เปลี่ยนยาใหม่ ที่ให้ผล
ยาถูกโรค ยายหาย ไม่ทุกข์ทน
เมื่อครายล ชัดเจน เห็นได้ไกล
พ่อหมอบอก ขอต่า รักษาด้วย
ยายจงช่วย รีบหา เงินมาให้
ยายคิดดู รู้เห็น ความเป็นไป
แกจึงได้ ปฏิเสธ เหตุผลมี
บอกนัยตา ข้านั้น มันไม่หาย
ก่อนนั้นเห็น มากมาย ของข้านี่
เจ้ารักษา เท่าไร ก็ไม่ดี
มองไม่เห็น ของที่ มีอยู่เลย
11 มิถุนายน 2553 23:24 น.
คนกรุงศรี
ก็เราเอ๋ย เคยเยาว์ เมื่อเก่าก่อน
พอนึกย้อน ตอนนั้น มันสุขี
อยู่ชายป่า นาไร่ ใกล้นที
เขียวขจี ร่มเย็น เห็นแนวไพร
ยลฟ้างาม ยามแจ้ง แสงทองทอด
ทาบทายอด ลิบลิ่ว ของทิวไผ่
หมู่วิหก กู่ก้อง บินล่องไกล
ประทับใจ ฝังจิต ยังติดตา
วสันต์ย่าง ฝนเยือน ร้อนเคลื่อนผ่าน
ฤดูกาล ตามกฏ กำหนดว่า
แม้ฝนแรง น้ำไม่ ท่วมไหลมา
เพราะผืนป่า ซับไว้ มิให้แรง
วันนี้หมอง มองหา ป่าไม่เห็น
กลับกลายเป็น ป่าปูน ไปทุกแห่ง
มีโรงงาน เคหา ราคาแพง
รถเรือแข่ง วิ่งไขว่ มากมายจริง
เมื่อฝนมา บ่ารวม มักท่วมมิด
ปลิดชีวิต ทำลาย ไปทุกสิ่ง
หลายชุมชน ไร้หลัก ที่พักพิง
นับวันยิ่ง ดูท่า แสนน่ากลัว
เพราะโลกร้อน เรานั้น มันคนสร้าง
เที่ยวถากถาง ทำลาย ไปจนทั่ว
พลังงาน ผลาญเผา อย่างเมามัว
กว่ารู้ตัว ดูท่า .....ว่าสายเกิน
11 มิถุนายน 2553 23:00 น.
คนกรุงศรี
เป็นลูกสาว ของพ่อ พวกก่อสร้าง
พ่อรับจ้าง ทั่วไป ไม่อยู่เฉย
เรื่องลำบาก ตรากตรำ ทำจนเคย
ใครเอื้อนเอ่ย งานใด ไม่เกี่ยงกัน
ลูกคนเดียว ตั้งใจ ให้ศึกษา
หวังภายหน้า เราสอง ต้องสุขสันต์
อนาคต ลูกหนอ พ่อเดิมพัน
จะฝ่าฟัน อุปสรรค จักอดทน
แบ่งเงินเก็บ เอาไว้ เหลือใช้สอย
แม้เล็กน้อย ยังดี มันมีผล
ไม่กินอย่าง คนอื่นเขา เพราะเราจน
พ่อหนูคน ประเสริฐ เลิศกว่าใคร
เพื่อนชวนพ่อ เข้าไป ในเมืองหลวง
แม้จะห่วง ลูกก็ พอทนไหว
เขารวมกัน ชุมนุม จับกลุ่มไง
ขอประชา ธิปไตย ที่ต้องการ
หลายเดือนผ่าน นานหนอ พ่อไม่กลับ
พ่อกำชับ เราไว้ ให้กล้าหาญ
กลับมาคง มีเงินไว้ ใช้ได้นาน
เห็นเหตุการณ์ เรื่องวุ่นวาย อยู่ในกรุง
เป็นห่วงพ่อ รอยัน ทุกวันนี้
ถามคนที่ พาไป ใจหมายมุ่ง
ขอประชา ธิปไตย ได้ไหมลุง
พ่องานยุ่ง หรือถึง.....จึงไม่มา
21 พฤษภาคม 2553 22:13 น.
คนกรุงศรี
เปิดภาคเรียน ครั้งใด ใจก็กลุ้ม
ความเครียดเริ่ม เข้ารุม สุมสมอง
ก็ไอ้เรื่อง จับจ่าย ใช้เงินทอง
ที่จะต้อง เตรียมการ วันเปิดเรียน
ลูกสองคน หวังไว้ ให้ศึกษา
เพราะเห็นว่า สำคัญ เรื่องอ่านเขียน
เขาก็ดี ขยัน หมั่นพากเพียร
เพื่อจะเปลี่ยน วิถี ชีวีเรา
เงินของรัฐ จัดสรร แบ่งปันให้
แต่ต้องเพิ่ม เรื่องจ่าย อีกหลายเท่า
รีบวางแผน จัดการ พลิกผันเอา
อย่างเสื้อผ้า ใช้ของเก่า ก็เบาไป
เงินสะสม เอาไว้ พอไหมหนอ
มิมัวรอ เตรียมการ รีบแก้ไข
ทองสลึง จำนำ ด้วยจำใจ
แม้เพิ่งไถ่ เมื่อเดือนก่อน ตอนพอมี
ถ้าไม่พอ ก็ต้อง ลองไปกู้
หาคุณครู ถามเขา เท่าไรนี่
ขอให้ช่วย ผ่อนผัน กันอีกที
สิ้นเดือนนี้ เบิกนาย ให้หมดเลย
ทำงานหนัก หวังให้ลูก ได้สุขสม
แม้ทุกข์ตรม ลำบาก ยากเหลือเอ่ย
จงตั้งใจ ศึกษา เถอะทรามเชย
ไร้ความรู้ นะลูกเอ๋ย พ่อเคยมา
หน้าส่วนตัว
1187
Calendar
Lovers
23 คน เลิฟคนกรุงศรี
