และแล้ววัน เคยหวาน ก็ผ่านพ้น

มิมีคน รู้ใจ อยู่ในฝัน

ตั้งหลายปี ที่หมอง ครองจาบัลย์

ความสุขสันต์ ลาลับ ดับลงไป

นานหลายปี ที่เรา ทนเศร้าหมอง

เข้ามาครอง ครอบงำ ทำหม่นไหม้

มิอยากคิด อยากหวน ทวนความนัย

จะตัดใจ เพราะล้า จนชาชิน

วันความรัก ปีนี้ อยากมีหวัง

หาพลัง แรงใจ ใคร่ถวิล

ปลูกกุหลาบ สดสวย ด้วยดวงจินต์

อยากยลยิน ผู้ใด ใครเขาคอย

กุหลาบแดง ของคน ที่หม่นหมอง

ตัวเจ้าของ ครองเศร้า สุดเหงาหงอย

จะมอบให้ ใครกัน มันเลื่อนลอย

หวังเพียงน้อย ว่าหวัง ยังพอมี

กุหลาบแดง เคยได้ หลายปีผ่าน

ทวนเหตุการณ์ วานวัน นั้นสดใส

แทนคำรัก ที่บอก ออกจากใจ

จะอื่นใด สุขสันต์ นั้นมิปาน

หวังว่าสุข คงสม ภิรมย์หมาย

ด้วยมิคลาย คำมั่น แม้วันผ่าน

หากลิขิต ของฟ้า พาร้าวราญ

เจ็บดวงมาน เกินจัก หักใจลง

กุหลาบแดง ดอกสุดท้าย จำได้มั่น

แม้ว่าวัน นี้ยุ่ย เป็นผุยผง

แต่ภาพตาม ความหลัง ยังมั่นคง

อยู่ยืนยง อย่างผ่าน เพียงวานวัน

มองกุหลาบ สีแดง แทงใขช้ำ

หวนคิดถึง ถ้อยคำ ที่จำมั่น

นับหลายปี ที่เหงา เศร้าอนันต์

แล้วใครกัน นั่นไหน เข้าใจเรา

อยากจะลืม ความหลัง ที่ฝังลึก

ความรู้สึก สับสน ปนหมองเหงา

รับความจริง ปล่อยวาง ให้บางเบา

แล้วใครเล่า เขาหมาย ให้คลายตรม

กุหลาบแดง วันนี้ มีไหมหนอ

แอบคอยรอ เราหวัง ยังสุขสม

แต่คิดไป ใจหนอ ท้อระทม

ใจที่ซม มีไหม ใครเยียวยา

กุหลาบแดง ดอกหนึ่ง ซึ่งหวงแหน

เป็นตัวแทน หัวใจ ในความฝัน

จึงเฝ้าคอย หวังไว้ ในสักวัน

เธอคนนั้น รับไป ไว้เชยชม

แล้วเธอนั้น คือใคร ที่ไหนหนอ

เราคอยรอ หมายปอง ต้องสุขสม

แต่เหมือนสิ่ง ที่ฝัน นั้นลอยลม

แล้วก็ล่ม สลาย ลับสายตา

กุหลาบแดง แห้งเหี่ยว หลายเที่ยวแล้ว

มิมีแวว คนใด จะใฝ่หา

กุหลาบเรา นะไฉน ไร้ราคา

ขาดคนมา สนใจ ไม่ยินดี

สุดท้อใจ ใครเขา เยี่ยงเราบ้าง

แสนอ้างว้าง เดียวดาย กระไรนี่

ปลูกกุหลาบ รอใคร นานหลายปี

ยังมิมี ผู้ใด จะหมายชม

คนบ้านกลอน นอนแกร่ว อีกแล้วหนอ

สู้เฝ้ารอ ผลงาน ที่ขานไข

หยิบดินสอ ปากกา มาเร็วไว

กลั่นหัวใจ เรียงถ้อย บทร้อยกรอง

หน้ากระดาน งานสะดุด เหมือนหยุดนิ่ง

เพื่อนชายหญิง ยุ่งงาน การทั้งผอง

แม้เหนื่อหนัก นักหนา หันมามอง

แล้วก็ลอง หลับตา หาวลี

ไม่แว่วหวาน งานเขียน แต่เพียรสร้าง

แข็งกระด้าง ห่วงใย กระไรนี่

อยากจรรโลง โครงถ้อย ร้อยวจี

มาเร็วรี่ อย่าช้า มาไวไว

อย่าเอาแต่ อ่านอ่าน หยุดงานเขียน

เจ้าสังเวียน ทุกท่าน คร้านไฉน

เจ้าคารม คมถ้อย ร้อยรำไพ

มาจากไกล อีกแล้ว เกลอแก้วเอย

ใต้สำนึก ของจิต เมื่อคิดถึง

ในก้นบึ้ง ของใจ ที่ไหวหวาม

มีเหตุใด ซ่อนอยู่ ดูเนื้อความ

พินิจยาม โดดเดี่ยว เมื่อเดียวดาย

สงสารจัง ใจตน นะคนนี้

เหมือนคนที่ รื่นรมย์ สุขสมหมาย

แต่ส่วนลึก ลึกลึก นึกละอาย

มันก็คล้าย หลอกตน มนต์มายา

อยากหาคน สักใคร ให้สงสาร

จะไหว้วาน ขอร้อง เฝ้ามองหา

เป็นน้ำทิพย์ ชโลมใจ ในวิญญาณ์

แม้รู้ว่า หลอกตน ก็ทนยอม