3 พฤศจิกายน 2554 22:48 น.
คนกรุงศรี
สี่ห้าสิบ ปีก่อน ตอนนั้นหนุ่ม
พอเข้ากลุ่ม กับใคร ก็ได้ผล
เพราะเรือนร่าง หน้าตา เมื่อครายล
จัดเป็นคน รูปงาม ตามมุมมอง
คนเห็นชม สมพิศ อยากชิดใกล้
สาวอยู่ไกล สะกิดแม่ เหลียวแลจ้อง
ทั้งวาทะ ท่วงที มีทำนอง
เขียนร้อยกรอง กาพย์กานท์ ก็หวานจัง
แต่มิเคย ทำให้ ใครชอกช้ำ
อีกถ้อยคำ เชื่อได้ ไม่ผิดหวัง
เพื่อนหญิงชาย หลายหน้า มาประดัง
นี่คือยัง เมื่อตอน ที่อ่อนวัย
พอวันนี้ ปีเดือน มันเคลื่อนผ่าน
แสนเนิ่นนาน เวลา อายุขัย
ก็พูนเพิ่ม เติมกัน ทุกวันไป
ทุกอย่างเวียน เปลี่ยนใหม่ ไม่เหมือนเดิม
ผมเคยดก ดำกลับขาว ราวดอกอ้อ
ฟันหลุดหรอ ใบหน้า ตีนกาเพิ่ม
ความสง่า ลาไป ไม่ต่อเติม
ต้องคอยเสริม หยูกยา มาบรรเทา
แม้คารม คมถ้อย ไม่ถอยหนี
ถึงวลี กลอนกานท์ หวานกว่าเก่า
แต่สู้คน หนุ่มไม่ได้ ไฟมันเบา
ทำใจนะ ตัวเรา. ทนเหงาไป
3 พฤศจิกายน 2554 22:38 น.
คนกรุงศรี
สายฝนพรม ลมพัด สาดซัดซ่า
โลมไล้พา ผิวเรา ให้หนาวสั่น
ขาดคู่เคียง เคยใกล้ ไม่สัมพันธ์
คิดถึงวัน วัยเก่า แล้วเศร้าใจ
เมื่อหนาวลม ห่มผ้า ก็พาผ่อน
แต่ยามนอน เหว่ว้า จะหาไหน
กายมิหนาว หากเหน็บ เจ็บฤทัย
อยากมีใคร ปลอบกมล คนเดียวดาย
31 ตุลาคม 2554 21:58 น.
คนกรุงศรี
อยากบอกเขา เราหนอ ทดท้อนัก
สุดอึกอัก หนักใจ ไม่ประสา
ตั้งหลายคำ เตรียมไว้ ในอุรา
แต่มิกล้า บอกเขา ให้เข้าใจ
ความรู้สึก นึกคิด ผิดสังเกตุ
หาสาเหตุ ที่แท้ อยากแก้ไข
คิดถึงบ่อย คอยหา มาเมื่อใด
สุดห่วงใย ไม่เจอ นั่งเหม่อลอย
แต่พบหน้า คราใด ยิ่งไหวหวั่น
มือไม้มัน เกะกะ อยากจะถอย
เขาไม่ถาม ไม่ไถ่ ดั่งใจคอย
สุดเหงาหงอย รู้ว่า น้ำตาริน
30 ตุลาคม 2554 22:12 น.
คนกรุงศรี
เมื่อรู้ว่า รักใคร ใจก็เจ็บ
ทนกักเก็บ เอาไว้ จนไหม้หมอง
เคยห้ามมาน บอกว่า อย่าหมายมอง
หากจะต้อง ตัดรัก แสนหนักทรวง
พบเธอช้า กว่าเขา เราจึงหม่น
แต่จะทน ต่อไป ให้ลุล่วง
ขอเพียงรัก เห็นใจ ไม่หลอกลวง
แค่บอกห่วง และคิดถึง ก็ซึ้งพอ
29 ตุลาคม 2554 22:45 น.
คนกรุงศรี
เพราะว่าฉัน เธอจึงกล้า บอกว่ารัก
แจ้งประจักษ์ จริงใจ ไม่แปรผัน
เพื่อเธอ จึงได้ตอบ มอบสัมพันธ์
รักเธอนั้น ห่วงหา และอาทร
รู้แล้วนะ ว่าเรา เฝ้าคิดถึง
แสนสุดซึ้ง ฤทัย ที่ไหวอ่อน
เรามีเดือน และดาว คอยเว้าวอน
มิสั่นคลอน เพราะเรา เข้าใจกัน
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
23 คน เลิฟคนกรุงศรี
1538
