18 ตุลาคม 2549 19:44 น.
คฑาแก้ว**2
ทำไมยังคิดถึงเขาเหมือนเก่าก่อน
เขาตัดรอนรักแล้วแววห่วงหา
ยังอาวรณ์ร่ำไปไม่เลิกรา
นี่เราบ้า..หรืออย่างไรใยไม่ปลง
กลับมาบ้านครั้งนี้หวังหนีรัก
ดามอกหักเราให้ไร้ลุ่มหลง
แต่ยิ่งห่างมาเพียงใดใจพะวง
เขายังคง ตรึงแน่น กลางแก่นใจ
งานอยู่บ้านมีอะใรใคร่ทำหมด
เผื่อจะลด ความป่วนปั่น ความหวั่นไหว
สู้งานหนัก ไม่ให้เหงา ลืมเขาไป
อนิจจา..กลับโถมให้ใจคร่ำครวญ
ใยน้ำตาไหลมาเหมือนบ้าคลั่ง
ไม่ว่านั่ง นอนพัก กระอักกระอ่วน
คิดถึงเขา ยังท่วมท้น คนเรรวน
ความทรงจำยังย้ำกวน ชวนคำนึง
ปาดน้ำตาที่รินหลั่ง ไม่หวังแล้ว
ช่างเถอะดวงใจแก้วให้แล้วซึ่ง
พันธะทางจิตใจ ไม่ดื้อดึง
ปล่อยเขาถึงสรวงสววรค์ ชั้นรุจี
กลับมาบ้าน มีน้องพี่ มีพ่อแม่
คือ รักแท้ ผูกพันไม่ผันหนี
ล้างใจซะ แล้วอย่าสน คนไม่ดี
ต่อจากนี้ จะมีบ้านผสานใจ
18 ตุลาคม 2549 18:39 น.
คฑาแก้ว**2
อยากไปเหมือนกันนะ
ไม่รู้จะอยู่เพื่อความร้าวไหว
หรืออยู่เพราะยังรักหมดใจ
เหตุผลข้อหลังก็ยังยิ่งใหญ่
เพราะถ้าไม่รักก็คงไป
ไม่อยู่ให้ทรมาน
คนไม่รู้จักพอ
ทำไมเราต้องง้อ ต้องปากหวาน
เหนื่อยกับการหวาดระแวง มานานแสนนาน
เธอคงไม่รู้สึกสงสาร
ตรบใดที่ยังมีความต้องการ
" ไม่รู้จักพอ"
18 ตุลาคม 2549 18:20 น.
คฑาแก้ว**2
กี่ครั้งที่ทนเห็น
ทำอย่างกับเราเป็นคนไร้ค่า
ของตาย ไร้ราคา............
ไม่อย่างนั้นคงไม่กล้า
ควงเขาต่อหน้า ไม่ใส่ใจ
ยิ่งได้คบ ยิ่งได้รู้
ว่าเธอน่ะเจ้าชู้ จนทนอยู่ไม่ไหว
ถ้าชอบเขามากนักก็ไป
อย่ามาดึงรั้งตัวเองไว้ เสียเวลา.....
ฉันรู้ตัว ตัวเองแล้ว
คงหมดวี่แววเสน่หา
เหนื่อยกับการทนรัก กับนักร้อยเล่ห์มารยา
ยอมไม่มีใครดีกว่า
ที่ต้องนอนเสียน้ำตา ทุกคืน......
18 ตุลาคม 2549 18:13 น.
คฑาแก้ว**2
ฉันรักเธอแล้วนะ พ่อนักตะกร้อ
เธอล่ะกล้าพอ สานต่อรักไหม
ซุกเก็บฉันไว้ในซอกหลืบใจ
นิดเดียวก็ได้ ถ้าไม่ให้ผูกพัน
แค่แบ่งเวลามาหาบ้าง
อย่าปล่อยให้อ้างว้างตามทางฝัน
จะมีคนอื่น อีกหมื่นร้อยพัน
ตามแต่เธอทั้งนั้น ฉันแฟร์
แค่อย่าให้ฉันเห็นก็เป็นพอ
นี่แหล่ะ สิ่งที่ฉันขอ ข้อแม้
กิ๊กเธอคนไหน ที่เก็บไว้ดูแล
กรุณาล็อคกุญแจ อย่ามาตอแยวุ่นวาย
ฉันรักเธอแล้วนะพ่อนักตะกร้อ
เธอเป็นคนที่ใจถักทอ ก่อความหมาย
"เมื่อความรักมันเข้าตา"ฉันจึง เสน่หามากมาย
เผื่อจะได้เป็นคนสุดท้าย อยู่กันจนวันตาย
"ข้างกายเธอ"
18 ตุลาคม 2549 17:56 น.
คฑาแก้ว**2
บ้านนี้มีหนุ่มสาว
พร้อมกันก้าวมาล่าฝัน
ครึกครื้นทั้งตื้นตัน
วันแรกเข้าเราเปรมปรีดิ์
เรียก "บ้านหลังที่สอง"
คนยกย่องว่าสุขขี
แหล่งรวมความชั่วดี
แล้วแต่เราเลือกเอามัน
บ้านนี้มีเพื่อนใหม่
รู้จักไว้ได้สุขสันต์
หญิงชายายล้อมกัน
ไม่นานนัก"ฉันรักเธอ"
บ้านเริ่มมีหลายหลัง
แยกมาตั้งอย่างพลั้งเผลอ
มองไปก็ได้เจอ
แสนกลาดเกลื่อนสะเทือนใจ
สมมติบทบาทตัว
เป็นครอบครัวคนรุ่นใหม่
ตอนเช้าเข้าเรียนไป
เย็นก็กลับมาหลับนอน
บางบ้านมีปัญหา
ตบตีด่าพาเดือดร้อน
เฉกเช่นดั่งละคร
รักวัยรุ่นสุดวุ่นวาย
บ้านนี้ไม่มีรัก
แน่นอนนักในบั้นปลาย
มีแต่อันตราย
คอยทำร้ายทำลายเรา
จากบ้านมาศึกษา
จงก้าวหน้าอย่าโง่เขลา
แม่พอยังรอเอา
"ปริญญา" มาชื่นชม
หน้าส่วนตัว
1071
