26 กันยายน 2545 23:18 น.
คชนันท์
มองธารา...เห็นคลื่น...ระรื่นซัด
เงียบสงัด...หวาเหว่...และหิวโหย
ขอแค่เพียง...น้ำจากฟ้า...ลงมาโปรย
ช่วยกอบโกย...เรียวแรง...กลับคืนมา
มองท้องฟ้า...โขดหิน...และเงาเมฆ
ดูวิเวก...วังเวง...และโหยหา
อีกเมื่อไหร่...จะได้กลับ...สู่ชายคา
ที่จากมา...จะได้หวน...และคืนจร
ขอบิดร...และมารดา...ได้โปรดเถิด
ขอจงเกิด...กำลังใจ...อีกสักหน
เพื่อจะได้...สู้ต่อ...และดิ้นรน
เพื่ออดทน...สู้ชีวิต...อยู่ต่อไป...
26 กันยายน 2545 20:39 น.
คชนันท์
พระ......อาทิตย์ลอยมานภาผ่อง
จันทร์...หน้าน้องลอยมาเมฆาหม่น
สี..........อาทิตย์เริ่มมืดและจางลง
แดง.....สุริยนต้องดับดวงชีวา
พระ.....อาทิตย์ดับแล้วชีวาเอย
จันทร์..ก็เผยแผดแสงส่องแรงกล้า
สี.........เหลืองนวลดูแล้วสบายตา
เลือด...ของข้าสูบฉีดทั่วร่างกาย
พระ.....จันทร์ขึ้นมาแล้วดาวเต็มฟ้า
จันทร์..ส่องหน้าท้องนภาไม่มัวหม่น
ครึ่ง.....ชีวิตที่เหมือนดับและจางลง
เสี้ยว...ความหวังเริ่มมีแม้เลือนลาง
26 กันยายน 2545 03:03 น.
คชนันท์
คืนฝนตกหนาวเหน็บทั้งเราสอง
นั่งจ้องมองหน้ากันจำได้ไหม
แล้วฉันถามว่าเธอคิดยังไง
ตอบได้ไหมความในใจเธอรู้ดี
ในใจเธอคงวุ่นวายและสับสน
อีกมัวหม่นเพราะคำถามของนายนี้
ดันมาถามถูกใจดำอีกแล้วสิ
แล้วจะตอบยังไงดีให้เข้าใจ
ก็ตอบมาตรงๆไม่อ้อมค้อม
มัวแต่ด่อมๆมองๆหน้าทำตาใส
แล้วฉันจะรู้มั้ยว่าหมายความว่าอะไร
ตอบเร็วๆจะได้ไหมน่ะคนดี
ใจร้อนจังเดี๋ยวสิต้องรีบคิด
เหมือนโรคจิตจังน่ะตาคนนี้
ถามอยู่ได้น่าเบื่อเหมือนเซ้าซี้
ตอบก็ได้คนดี ฉันรักเธอ
26 กันยายน 2545 02:32 น.
คชนันท์
แม้ตัวดำใจไม่ดำอย่างที่คิด
ขอผูกมิตรกับใจเธอจะได้ไหม
แม้ตัวดำก็รักเธอมากกว่าใคร
ขอฝากไว้สี่ห้องใจได้มั้ยเธอ
อาจตัวดำแต่รักจริงไม่ทิ้งขว้าง
อยากจะขอปฏิญาณไว้ตรงนี้
ถ้าทิ้งเธอวันไหนขอภัยมี
ทรณีนี่นี้เป็นพยาน
บทสุดท้ายที่ให้เธอไว้นี้
อยากจะขอจำให้ดีจะได้ไหม
คนตัวดำใจจริงและจริงใจ
มอบเอาไว้ให้เธอน่ะคนดี....
หน้าส่วนตัว
797
