3 ธันวาคม 2544 00:57 น.
-ข้าวโอ๊ด-
ฟ้าครึ้มฝนมืดมนช่างอ้างว้าง
เธอเคียงข้าง จากไปไม่แยแส
ฟ้ามืดมนเปรียบดังฉันนั้น ท้อแท้
คงเหลือแต่ความเศร้าเข้าครอบคลุม
ฝนโปรยปรายพอหาย ก็สดชื่น
ความชุ่มชื้น ชุ่มช่ำทำให้สดใส
ดั่งตัวฉันนั้น สักวันจะมีรักไหม
คงมีใครสักคนที่รักจริง
3 ธันวาคม 2544 00:43 น.
-ข้าวโอ๊ด-
หยาดเม็ดฝนน่อ นองจากฟากฟ้า
เหมือนน้ำตาของฉันที่หลั่งไหล
กลั่นออกมาจากส่วนลึกของหัวใจ
ช้ำเพราะใครคนหนึ่งมาย้ำยี
ก็เพราะเธอมีรักดั่งเม็ดฝน
ช่างมากล้นหลายคนทนไม่ไหว
ก็ยอมรับ รักเธอจนหมดใจ
ยอมจากไปแม้หัวใจยังรักเธอ
1 ธันวาคม 2544 02:09 น.
-ข้าวโอ๊ด-
ขอบคุณที่ทำให้ฉันมีความสุข
ที่ทำให้ลืมทุกข์ที่ผ่านมา
ขอขอบคุณกาลเวลา
ที่ทำให้เธอมีค่าในหัวใจ
เพราะเธอเป็นคนดีเช่นนี้
ความรู้สึกที่มีจึงมากกว่าใคร
ไม่ว่าจะตอนนี้...หรือตอนไหน
อยากให้รู้รักมากมายเพียงเธอผู้เดียว.
1 ธันวาคม 2544 01:55 น.
-ข้าวโอ๊ด-
ความในใจที่ฉันมีเท่าใหล่...........ก็จะบอกออกไปเท่านั้น
มีแค่ไหนก็พูดออกไปในแต่ละวัน............
รู้เอาไว้ละกันว่าที่พูดไปเป็นความจริง
ก็มีให้แต่เธอคนดี..........ความในใจที่มีมันบอกไปทุกสิ่ง
มาจากหัวใจไม่ใช่หนังสืออ้างอิง.........
อยากให้รู้เป็นอย่างยิ่งจะมีให้แต่เธอ
1 ธันวาคม 2544 01:40 น.
-ข้าวโอ๊ด-
อย่าเฉยชาจะได้ไหม
ขอฝากใจไว้ให้เฉลียว
ไม่รู้ตัวหรือไม่อยากข้องเกี่ยว
รู้ไหมโดดเดี่ยวตลอดมา
น้อยใจ......น้อยใจ......น้อยใจ
ท่าทีที่เธอมีให้แสนธรรมดา
ดูราวกับมันเป็นสิ่งที่ไร้ค่า
ดูเหมือนว่าเสียเวลาที่ให้ไป
เก็บใจไว้บอกรัก
อาจอกหักก็เป็นได้
แต่ฉันคงไม่เสียใจ
ถ้าฉันได้บอกไปว่ารักเธอ
หน้าส่วนตัว
550
