24 กุมภาพันธ์ 2547 16:52 น.
ข้าวปล้อง
ในความว่างเปล่าของหัวใจ
ไม่มีสิ่งใดนอกจากความเงียบเหงาและโหยหา
เคยคิดว่าความรักเธอคือสิ่งเดียวที่อยู่กับฉันตลอดมา
แต่วันนึงฉันกลับได้รู้ว่าความรักนั้น มันไม่เคยมีอยู่จริง
เหงา..เมื่อได้รู้ว่าทุกอย่างก็แค่ฝัน
และในความเป็นจริงนั้นก็ดูเหมือนจะโหดร้ายไปทุกสิ่ง
ความปวดร้าวเปรียบเสมือนเพื่อนคนนึงที่เค้ารักเราจริง
เพราะไม่เคยจะทอดทิ้งหรือจากไกลไปจากฉันสักนาที
เพ้อ..ฉันทำได้เพียงแค่เพ้อ
ทำเหมือนว่าทุกวันนี้ยังมีเธอเคียงข้างอยู่ตรงนี้
สักวันหนึ่งเธอจะกลับมารักฉันเหมือนเช่นที่เคยมี
หลอกตัวเองอยู่อย่างนี้เพราะไม่อยากรับรู้ความเป็นไป
ฝัน..อยากจะฝันอยู่อย่างนี้ไม่ยอมตื่น
หากความจริงทำให้ฉันต้องทนฝืนจนแทบยืนไม่ไหว
ยิ่งความจริงทำให้ฉันต้องเจ็บปวดรวดร้าวสักเพียงใด
ฉันก็ยิ่งอยากหลับไหลไม่อยากตื่นเพื่อรับรู้ความจริงนั้นอีกเลย
21 กุมภาพันธ์ 2547 16:41 น.
ข้าวปล้อง
ลำบากมากไปไหม
กับการให้เธอเดินจากไปในวันนี้
ไปซะก่อนก่อนที่ความรู้สึกที่เคยมี
จะหมดไปในตอนนี้เพราะเกลียดเธอ
ฉันไม่อยากให้มันเป็นเช่นนั้น
เพราะเสียดายคืนและวันที่มีกันอยู่เสมอ
ยังอยากเก็บความทรงจำที่ครั้งนึงเคยมีเธอ
เอาไว้ฝันไว้นอนเพ้อในวันที่..ไม่มีเธออีกต่อไป
เมื่อวันนี้เธอมีรักของเขาที่ดีกว่า
ก็อย่าทำเหมือนว่ายัง รักกันอยู่ จะได้ไหม
อย่าฆ่าฉัน ด้วยคำพูดว่ายังรัก ยังห่วงใย
เข้าใจไหม ว่ามันเจ็บ..ที่ได้รู้ว่าเธอหลอกลวงกัน
ขอให้ฉันเป็นคนเดียวที่ปวดร้าว
อย่าให้เขาต้องเจ็บปวดเหมือนอย่างฉัน
นับจากนี้ขอให้รักเธอและเขาเป็นนิรันดร์
อย่าให้เหมือนรักของฉันที่จบลงด้วยน้ำตา
17 กุมภาพันธ์ 2547 15:57 น.
ข้าวปล้อง
ถ้าหากการที่ฉันจะรักใครสักคน
นั่นคือการที่ฉันต้องยอมทนอยู่กับความเจ็บช้ำ
ต้องเป็นฝ่ายรองรับหรือแม้แต่เป็นฝ่ายถูกกระทำ
ฉันจะถามตัวเองอีกซ้ำ-ซ้ำว่าจะทนไปเพื่ออะไร
ในเมื่อฉันยังมีทางเลือกอื่น
แล้วทำไมต้องทนฝืนอยู่กับความปวดร้าวให้หวั่นไหว
ทางข้างหน้ายังมีแยกตั้งมากมายเพื่อให้ฉันได้ก้าวไป
แล้วจะกลัวไปทำไมถ้าขาดเขาแล้วตัวเองต้องขาดใจ
อาจเป็นเพราะฉันรักเขาไม่เพียงพอ
จึงไม่เคยคิดร้องขอเพื่อให้เขาอยู่กับฉันไม่ไปไหน
สำหรับฉัน วันข้างหน้ายังคงมีทางให้เดินตั้งมากมาย
ไม่มีทางที่หัวใจฉันจะหยุดเพียงเพราะเขาหรือเพราะใคร
15 กุมภาพันธ์ 2547 00:33 น.
ข้าวปล้อง
วันนี้...ฉันเป็นได้เพียงเท่านี้
เป็นคนดีของเธอ...ได้แค่วัน...ที่เธอเหงา
เป็นคนข้างกาย...ที่คอยซับน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบา
เป็นเสมือนความว่างเปล่าที่ไม่มีความหมาย...มากไปกว่าคนคุ้นเคย
เพราะ...ตลอดเวลา
ฉันรู้ดี...ว่าแววตาคู่นั้น....มองเพียงเขาอย่างเปิดเผย
คำพูดใด-ใด กลับไม่มีความหมาย...มากไปกว่าแววตาเธอได้เลย
เพราะทุกอย่างมันเฉลย...ว่าทั้งหมด...เธอให้เขา...หมดทั้งใจ
สมมุติ...เธอตื่นมาในรุ่งเช้า..ไม่มีเขา
เรื่องราวต่าง-ต่างของเรามันจะเป็นมากกว่านี้...บ้างได้ไหม
หากไม่มีเขา...เธอจะรักคนดีของเธอ...บ้างรึเปล่า...สักครึ่งใจ
หรือเป็นไปไม่ได้...เพราะยังไงเธอก็รักแต่เขา-แต่เขาเพียงผู้เดียว
ทั้ง-ทั้งที่หัวใจตัวเอง...รู้คำตอบ
แต่ยังมอบ...วางความรักไว้กับคนที่เขาไม่แลเหลียว
หากสามารถบังคับหัวใจตัวเองได้...แม้เพียงสักนิดเดียว
สักเศษเสี้ยว...ก็จะไม่สมมุติให้เธอมารักฉัน...สักนิดเลย
3 กุมภาพันธ์ 2547 17:18 น.
ข้าวปล้อง
ท่ามกลางผืนฟ้าที่กว้างใหญ่
มองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากเส้นขอบฟ้า
สิ่ง-สิ่งเดียวที่มองเห็นจนคุ้นตา
นั้นคือความเหว่ว้าที่ผืนฟ้าไม่มีวันเข้าใจ
คงเพราะฉันเป็นเพียงแค่สิ่งเดียว
ที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางฟ้าที่กว้างใหญ่
เมื่อลำแสงสุดท้ายสิ้นสุดฉันก็เป็นสิ่งเดียวที่จากไป
แล้วแสงจันทร์ก็ส่องไซร้ขับแสงดาวระยับตา
มีเพียงฉันที่จมอยู่ในห้วงความมืดมิด
เป็นแค่เพียงหนึ่งชีวิตที่ไม่มีความหมาย ไร้คุณค่า
เป็นสิ่งเดียวที่คุ้นเคยอยู่กับความอ้างว้างตลอดมา
เป็นส่วนนึงของผืนฟ้าที่ไม่เคยได้รับความห่วงใย
ฉันเป็นเพียง...ดวงตะวัน...ที่เหว่ว้า
อาจมองดูสูงค่า แต่ไม่เกินท้องฟ้าที่กว้างใหญ่
มีชีวิตอยู่แค่วัน-วันนี้ เพื่อต่อเติมอีกหนึ่งลมหายใจ
และไม่มีความหมายใดมากไปกว่าสิ่งที่เห็นจนคุ้นตา
หวังแค่เพียง - - ในสักวัน
จะได้เป็นส่วนหนึ่งของความผูกพันบนผืนฟ้า
สักวันหนึ่ง ฟ้าคงโอบอุ้มฉันด้วยความรักและเมตตา
และมองเห็นฉันมีค่ามากไปกว่าจุดเล็ก-เล็กบนฟ้าไกล
หน้าส่วนตัว
2047
