2 มีนาคม 2545 16:33 น.

กริ๊ง..กริ๊ง..กริ๊ง

กริ๊ง..กริ๊ง..กริ๊ง นั่นเสียงโทรศัพท์
วิ่งไปรับหกคะเมนจนหน้าหงาย
ก้นกระแทกหน้ามืด โอ้ย! ตาลาย
พอรับสาย ขอโทษครับ โทรผิดเบอร์

บ้าอ่ะป่าวโทรศัพท์ยังโทรผิด
คงเป็นพวกจิตป่วนแอบโทรตอนเมียเผลอ
หลอกให้ฉันวิ่งจ้ำอ้าวเหมือนคนเพ้อ
นึกว่าเป็นเธอคนนั้นซะอีกที่โทรมา

อีกสิบห้านาทีจะตีหนึ่งแล้วนะเนี่ย
ให้ละเหี่ยห่อเหี่ยวใจเป็นหนักหนา
ถ้าเข็มยาวเดินไปถึง ณ.ตรงที่หนึ่งนาฬิกา
เธอยังไม่โทรมาหา..ฉันจะงอน จะงอนเธอ!

กริ๊ง..กริ๊ง..กริ๊ง ฮัลโล! นั่นใครค่ะ
ว่าไงจ๊ะ..เพิ่งเลิกงานกลับมาเหรอ
เหนื่อยรึเปล่าทานข้าวหรือยังเธอ
ฉันรอเจอจนคิดว่าเธอจะลืมโทรหากัน

คิดถึงเหรอ คิดถึงเหมือนกันนะ
เนี้ยรู้ม๊ะฉันน่ะนะคิดถึงเธอแทบทุกวัน
แค่ยินเสียงก็แทบอยากหายตัวไปทันควัน
นั่งนับวันเมื่อไรหนอจะวันเสาร์สักกะที

ง่วงแล้วเหรอ ฉันก็ง่วงแล้วเหมือนกัน
อ๋า..ไรกันนาฬิกาจะตีสามแล้วเหรอนี่
หลับคืนนี้อย่าลืมฝันถึงฉันบ้างนะคนดี
แล้วพรุ่งนี้โทรมาหากันอีกนะ...ฉันจะรอ

ลองมานั่งตรอง ๆ ดู ตัวฉันเองท่าจะบ้า
นั่งถ่างตาจ้องแต่เจ้าโทรศัพท์เครื่องนี้หนอ
แม้อดหลับไม่ได้นอนสักแค่ไหนยังนั่งรอ
เพราะฉันรู้มีค่าพอ..เมื่อได้รู้ว่ามีเธออยู่ไม่ไกลที่ปลายสาย

กริ๊ง..กริ๊ง..กริ๊ง ชอบจังเลยเสียง ๆ นี้
ฟังดูดีเมื่อมีเสียงทุ่มต่ำของเธอมาตามสาย
ค่ำคืนนี้ในวงแขนจะมีโทรศัพท์เครื่องนี้ข้าง ๆ กาย
เพื่อมีสายเรียกเข้า..
...ฉันจะได้ยินเสียงเธอเป็นเสียงแรกในตอนเช้า..รุ่งอรุณ!