29 มกราคม 2545 00:14 น.
ข้าวปล้อง
ใครก็ได้สักคนช่วยฉันที
พาฉันหนีความอ่อนแอที่สั่งสม
ช่วยผลักดันให้ฉันพ้นจากโคลนตม
ที่หมักหมมเลอะเทอะเปรอะเปื้อนใจ
ขาเคยยืนมือเคยหยัดยั้งอยู่ได้
ด้วยหัวใจไม่ยอมแพ้ต่อสิ่งไหน
แม้อาจล้มคลุกคลานมากเพียงใด
ไม่หวั่นไหวด้วยศรัทธาจากแรงใจ
แต่วันนี้หมดแล้วซึ่งศรัทธา
ใจเหนื่อยล้าอ่อนแรงสู้ไม่ไหว
มันหมดแล้วทั้งแรงกายและแรงใจ
มันหมดไป..พร้อม พร้อมใจที่อ่อนแอ
27 มกราคม 2545 17:16 น.
ข้าวปล้อง
อาจเป็นเพียง..เพราะสองเรา..คือเพื่อนกัน
ความสัมพันธ์..ที่ก่อขึ้น..จึงอ่อนไหว
หรือเป็นเพราะ..ฉันไม่เคย..คิดรักใคร
ในหัวใจ..จึงไม่เคย..คิดรักเธอ
ฉันขอโทษ..ที่เคยทำ..ให้เธอคิด
เข้าใจผิด..ในรักลวง..ที่เพ้อเจ้อ
ให้ความหวัง..เก็บไปฝัน..เฝ้าละเมอ
เพราะฉันเผลอ..คิดไปว่า..เรารักกัน
มันเป็นความ..รู้สึกผิด..ที่เผลอไผล
มันหวามไหว..ใจวาบวิว..เลยหุนหัน
กว่าจะรู้..เกือบถอนตัว..แทบไม่ทัน
เธอกับฉัน..เป็นได้มาก..แค่เพื่อนกัน
เธอคงโกรธ..ที่ตัวฉัน..ทำอย่างนี้
ไม่ใยดี..จะสานต่อ..ความสัมพันธ์
แต่นานวัน..เธอคงต้อง..ขอบใจกัน
ที่ตัวฉัน..ตัดรอนสิทธิ์..ความรักเธอ
แล้ววันนึง..เธอจะรู้..รักฉันท์เพื่อน
ไม่มีเกลื่อน..ให้เธอเก็บ..แบบฟุ้งเฟ้อ
ต่างกับรัก..ที่เธอเอง..เคยพบเจอ
มันเลิศเลอ..มากกว่ารัก..ของหญิงชาย
27 มกราคม 2545 17:16 น.
ข้าวปล้อง
อาจเป็นเพียง..เพราะสองเรา..คือเพื่อนกัน
ความสัมพันธ์..ที่ก่อขึ้น..จึงอ่อนไหว
หรือเป็นเพราะ..ฉันไม่เคย..คิดรักใคร
ในหัวใจ..จึงไม่เคย..คิดรักเธอ
ฉันขอโทษ..ที่เคยทำ..ให้เธอคิด
เข้าใจผิด..ในรักลวง..ที่เพ้อเจ้อ
ให้ความหวัง..เก็บไปฝัน..เฝ้าละเมอ
เพราะฉันเผลอ..คิดไปว่า..เรารักกัน
มันเป็นความ..รู้สึกผิด..ที่เผลอไผล
มันหวามไหว..ใจวาบวิว..เลยหุนหัน
กว่าจะรู้..เกือบถอนตัว..แทบไม่ทัน
เธอกับฉัน..เป็นได้มาก..แค่เพื่อนกัน
เธอคงโกรธ..ที่ตัวฉัน..ทำอย่างนี้
ไม่ใยดี..จะสานต่อ..ความสัมพันธ์
แต่ต่อไป..เธอคงต้อง..ขอบใจกัน
ที่ตัวฉัน..ตัดรอนสิทธิ์..ความรักเธอ
แล้ววันนึง..เธอจะรู้..รักฉันท์เพื่อน
ไม่มีเกลื่อน..ให้เธอเก็บ..แบบฟุ้งเฟ้อ
ต่างกับรัก..ที่เธอเอง..เคยพบเจอ
มันเลิศเลอ..มากกว่ารัก..ของหญิงชาย
27 มกราคม 2545 13:55 น.
ข้าวปล้อง
น้ำตาริน..ทุกครั้ง..ที่ฉันเผลอ
คิดถึงเธอ..มากมาย..เธอรู้มั้ย
มันรู้สึก..เงียบเหงา..ในหัวใจ
เธอรู้มั้ย..คิดถึงเธอ..ทุกคืนวัน
วันนี้ฉัน..กลับมาหา..เธอไม่เจอ
ยังเพ้อเจ้อ..หลอกตัว..แค่ความฝัน
ฉันยังอยาก..ให้เป็น..เช่นทุกวัน
มีเพียงฉัน..และเธอ..ตลอดไป
แต่นี่คือ..เรื่องจริง..ใช่ความฝัน
เหตุการณ์มัน..รวดเร็ว..เกินรับไหว
ก็ไม่ทัน..ตั้งตัว..และเตรียมใจ
เธอจากไป..ไร้แม้เพียง..คำร่ำลา
ฉันแสร้งคิด..ว่าเธอ..แค่นอนหลับ
ไม่นานนับ..เธอจะวิ่ง..กลับมาหา
เธอยังอยู่..เพื่อรักฉัน..ตลอดเวลา
สบสายตา..เธอรักฉัน..ฉันรู้ดี
แม้วันนี้..เราจะพบ..กันเพื่อจาก
แค่จำพราก..จากกัน..แค่ตอนนี้
แม้เวลา..จะผ่านไป..สักร้อยปี
ณ ตรงนี้..ที่หัวใจ..ยังมีเธอ
กลอนบทนี้ขอไว้อาลัยให้กับลูกรักที่จากเราไป
20 มกราคม 2545 15:50 น.
ข้าวปล้อง
เธอก็รู้ความลับไม่มีในโลก
เธอก็ยังโกหกหลอกฉันหน้าตาเฉย
ฉันไม่เคยแม้แต่จะคิดสักนิดเลย
คนที่เคยรักกันจะทำ..ได้ลงคอ
เธอก็รู้ฉันไม่ชอบคนโกหก
เธอยังปก..ปิดปังกลัวฉันเห็น
เธอก็รู้ว่าฉันเป็นอย่างที่เป็น
อย่างที่เห็นใจร้อน.ขี้รำคาญ
เธอจะไปจากฉัน ฉันไม่ว่า
เธอจะซ่ากับใครฉันไม่ค้าน
เธอรีบ รีบ ไปเหอะ ฉันรำคาญ
จนชั่วกาลอย่าได้พบกันอีกเลย
เธอคงคิดว่าฉันจะเสียใจ
ขออภัยฉันรู้สึกแค่เฉย เฉย
ก็แค่เธอผ่านมาทักแล้วเดินเลย
ฉันเฉย เฉย ไม่แคร์ไม่สนใจ
ก็บอกแล้ว..ฉันหัวใจมันชินชา
มันเคยล้ามาก่อนมันทนไหว
ไม่เหลือแล้วใจดวงน้อยที่สดใส
เพราะอะไร..ถ้าไม่ใช่ พวกผู้ชาย..ใจเส็งเคร็ง
หน้าส่วนตัว
796
