3 กุมภาพันธ์ 2547 17:18 น.
ข้าวปล้อง
ท่ามกลางผืนฟ้าที่กว้างใหญ่
มองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากเส้นขอบฟ้า
สิ่ง-สิ่งเดียวที่มองเห็นจนคุ้นตา
นั้นคือความเหว่ว้าที่ผืนฟ้าไม่มีวันเข้าใจ
คงเพราะฉันเป็นเพียงแค่สิ่งเดียว
ที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางฟ้าที่กว้างใหญ่
เมื่อลำแสงสุดท้ายสิ้นสุดฉันก็เป็นสิ่งเดียวที่จากไป
แล้วแสงจันทร์ก็ส่องไซร้ขับแสงดาวระยับตา
มีเพียงฉันที่จมอยู่ในห้วงความมืดมิด
เป็นแค่เพียงหนึ่งชีวิตที่ไม่มีความหมาย ไร้คุณค่า
เป็นสิ่งเดียวที่คุ้นเคยอยู่กับความอ้างว้างตลอดมา
เป็นส่วนนึงของผืนฟ้าที่ไม่เคยได้รับความห่วงใย
ฉันเป็นเพียง...ดวงตะวัน...ที่เหว่ว้า
อาจมองดูสูงค่า แต่ไม่เกินท้องฟ้าที่กว้างใหญ่
มีชีวิตอยู่แค่วัน-วันนี้ เพื่อต่อเติมอีกหนึ่งลมหายใจ
และไม่มีความหมายใดมากไปกว่าสิ่งที่เห็นจนคุ้นตา
หวังแค่เพียง - - ในสักวัน
จะได้เป็นส่วนหนึ่งของความผูกพันบนผืนฟ้า
สักวันหนึ่ง ฟ้าคงโอบอุ้มฉันด้วยความรักและเมตตา
และมองเห็นฉันมีค่ามากไปกว่าจุดเล็ก-เล็กบนฟ้าไกล
1 กุมภาพันธ์ 2547 00:54 น.
ข้าวปล้อง
แค่เธอเป็นเธออย่างทุกวันนี้
ก็ทำให้คน-คนนึงรู้สึกดีมากมายถึงไหน-ไหน
เพียงแค่เธอเป็นคนเดิมที่ยังคงไม่เปลี่ยนไป
นั้นก็ทำให้หัวใจคนทั้งคนเป็นสุขมากเกินพอ
ไม่จำเป็นต้องโทรหาเมื่อคิดถึง
แต่ความผูกพันยังลึกซึ้งพันผูกใจเราหนอ
เพียงข้อความสั้น-สั้นว่าคิดถึงสำหรับฉันก็เพียงพอ
และไม่เคยคิดร้องขอมากไปกว่าสิ่งที่เธอมีให้กัน
อาจมีบางบ้างครั้งที่เราต้องห่างเหิน
เพราะเส้นทางที่เราเดินอาจไม่เป็นไปตามที่นึกฝัน
แต่ลึก-ลึกในความรู้สึกมีสิ่งหนึ่งที่มั่นคงคือผูกพัน
และจะเป็นเช่นนั้นตราบเท่าที่หัวใจฉันมีเธอ
แต่เธอเองก็รู้ดีใช่ไหม
ว่าข้างในหัวใจฉันมีเพียงเธออยู่เสมอ
ต่อให้นานแสนนานหรือไม่อาจได้เพบเจอ
สิ่ง-สิ่งหนึ่งที่มั่นคงอยู่เสมอคือรักเธอ ไม่เปลี่ยนไป
29 มกราคม 2547 01:06 น.
ข้าวปล้อง
ฉันอาจดูเหมือนคนเห็นแก่ตัว
แต่เป็นเพราะฉันกลัวเธอรู้ไหม
เพียงแค่คิดว่าวันนึงไม่เหลือใคร
ภายในใจก็ร้าวไหวเกินจะทน
นั่นเพราะรักของเธอที่มีให้
เปี่ยมไปด้วยอุ่นไออันสุขล้น
คือความรักที่ขาดหายจากใจจน
เธอเวียนวนผ่านเข้ามารักษาใจ
ขอแค่เพียงอย่ารักใครนอกจากฉัน
ขอแค่นั้นสำหรับเธอมากไปไหม
ขอให้ฉันเป็นหนึ่งเดียวในหัวใจ
ขอได้ไหมรักนิรันดร์จากใจเธอ
25 มกราคม 2547 16:18 น.
ข้าวปล้อง
เธอรู้สึกอะไรบ้างรึเปล่า
เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาเคียงข้างฉัน
หวงบ้างไหมที่ได้รู้ว่าเขาอยากผูกพัน
และอยากเป็นคนสำคัญแทนที่เธอ
แต่แววตาของเธอช่างว่างเปล่า
ไม่มีเงาแห่งความรักที่เคยเห็นอยู่เสมอ
ความเหินห่าง - เย็นชาคือสิ่งที่ฉันเจอ
กับสายตาที่มองเหม่อเหมือนคนไร้หัวใจ
อยากให้เธอพูดอะไรกับฉันบ้าง
อย่าให้ปล่อยฉันเคว้งคว้างกับท่าทีเธอได้ไหม
บอกหน่อยสิเห็นเขาแล้วเธอรู้สึกเป็นเช่นไร
เจ็บบ้างไหมหรือเฉย-เฉยเรื่องแค่นี้ไม่สำคัญ
รู้หรือเปล่าสิ่งที่เธอทำอยู่นี้
เธอกำลังทำลายความรู้สึกที่ดี-ดีนั้นของฉัน
เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีความสำคัญ
และเป็นแค่ใครคนนึงที่หัวใจเธอนั้นไม่ต้องการ
23 มกราคม 2547 16:23 น.
ข้าวปล้อง
ปล่อยให้ฉันว้าวุ่นอยู่อย่างนี้
เธอคนดีสิไม่รู้ไปอยู่ไหน
อยู่-อยู่เธอก็มาจากเงียบหายไป
รู้บ้างไหมว่ามีใครเค้าเฝ้าคอย
หัดส่งข่าว ถามไถ่กันมาบ้าง
แม้อยู่ห่างต่างตำบลซักหมื่นร้อย
รู้สึกหน่อย ว่ามีใครเค้ายังคอย
หายบ่อย-บ่อย อย่างนี้มันเหนื่อยใจ
เดี๋ยวก็มาเดี๋ยวก็ไปมันสับสน
เวียนหัวจนใจอ่อนล้าแล้วรู้ไหม
ทำอย่างนี้เหมือนไม่รักไม่ใส่ใจ
รู้บ้างไหมใจมันเหงาเพราะขาดเธอ
หน้าส่วนตัว
1666
