20 กุมภาพันธ์ 2549 21:57 น.

มนุษย์ถูกสร้างมาจาก ?

ขุนเขายะเยือก

มนุษย์ถูกสร้างมาจาก ?
	ท่ามกลางราตรีที่ดึกสงัดราวๆตี2 ตี3 เห็นจะได้ ( เดาเอาเพราะไม่มีนาฬิกา ) หลังจากฉันได้กลับจากสังสรรค์กับเพื่อนฝูง  คืนนั้นฉันดื่มหนักมากเพราะฉันผิดหวังกับบางสิ่ง....  หลังจากแยกย้ายกันกลับบ้าน  ฉันเดินตามถนนไปเรื่อยๆ พร้อมกับซดเบียร์ที่หยิบติดมือมาด้วย คืนนั้นทุกสิ่งทุกอย่างช่างเงียบสงัดราวดั่งว่าบนโลกนี้มีฉันอยู่เพียงคนเดียว  ฉันขนลุกสู้เมื่อปะทะกับลมที่พัดมาเย็นจับใจฉันเหลือเกิน  มันยิ่งทวีความเหงาของฉันขึ้นเป็นเท่าตัว  แล้วมีสิ่งต่างๆมากมายผุดพลันขึ้นมาในชีวิตของฉัน เป็นต้นว่า ทำไม่นาฬิกาถึงมีแค่เลข 12 ทั้งๆที่เวลามี 24 ชั่วโมง  แล้วทำไมคนเราต้องเรียบเร่งทำสิ่งต่างๆ แข่งกับเข็มนาฬิกาที่มันหมุนวนไปวนมา มันทำให้ฉันฉุดคิดถึงทำพูดที่ท่านอังคาร กล่าวไว้ว่า เวลาเป็นสิ่งหลอกลวง แม้แต่นาฬิกาสองเรือนยังเดินไม่ตรงกัน     
         ฉันหยิบเบียร์ขึ้นมาซดหนึ่งอึกใหญ่ๆ   พลันก็นึกไปถึงว่าสิ่งได้กันเล่าที่สร้างให้ มนุษย์เกิดขึ้นมา  ( ฉันไม่ต้องการคำตอบที่เป็นวิทยาศาสตร์เพราะมันถูกพูดกลอกหูฉันมาตั้งแต่อนุบาล.....และหน้าเบื่อด้วย ) มนุษย์ถูกสร้างมาจากสิ่งได้กันเล่า.....  เมื่อฉันเห็นเด็กกำลังได้รับอันตรายฉันทำอย่างไร...แน่นอนฉันต้องเข้าไปช่วยแน่นอนถึงแม้ว่ามันจะสุดความสามารถก็เถอะนะ แล้วคนส่วนใหญ่หละเมื่อเห็นคนอื่นเกิดอันตราย.....ถึงแม้จะเป็นโจรปล้นธนาคารถ้าเขาเห็นคนเกิดอันตรายเขาจะช่วยไหม......เขาคงจะช่วย.....  ทำไม...  ถึงแม้จะเป็นคนที่ชั่วช้าต่ำทรามขนาดไหนถ้ายังมีใจที่เป็นมนุษย์อยู่เมื่อเห็นคนอื่นประสบเคราะห์ภัย  เสียชีวิตลงต่อหน้าต่อตา คงจะต้องเศร้าสะเทือนใจเป็นแน่  เพราะอะไรกันเล่าถึงเป็นเช่นนั้น  ในจิตสำนึกลึกๆแล้วทุกๆคนมีความรักแฝงอยู่และพร้อมที่จะมอบให้กับคนอื่นตลอดเวลา  นั้นคือสิ่งที่สร้างมนุษย์ขึ้นมา   มนุษย์ทุกผู้ทุกนามถูสร้างขึ้นมาด้วยความรัก  ดังนั้นความรักจึงแฝงตัวอยู่ในจิตใต้สำนึกฉันลองค้นเข้าไปในจิตไต้สำนึกของฉันอยู่ประมาณ 2 นาทีเห็นจะได้  มีความรักอยู่เต็มไปหมด  
        มันทำให้ฉันมีความรักให้กับคนอื่น มันทำให้ฉันมีความรักให้กับคนทุกคน มันทำให้ฉันมีความรักให้กับคนที่ฉันชอบ  เพราะฉันถูกสร้างขึ้นมาจากความรักนั้นเอง  ฉันถูกหล่อหลอมขึ้นมาจากความรัก  ฉันถูกสร้างขึ้นมาจากความรักของคนสองคน  จนมาวันนี้มันทำให้ฉันสามารถที่จะมีความรักให้กับทุกคน  มีความรักให้กับใครก็ได้ตามที่ใจฉันปรารถนา .....ฉันถูกสร้างมาจากความรัก
         ฉันกระดกเบียร์จนหมด...แล้ววางไว้ข้างทางริมทางเดิน

                                                                                      20 ก.พ.2548				
16 กุมภาพันธ์ 2549 19:31 น.

ตรึงไว้ในการเวลา

ขุนเขายะเยือก

ในชีวิตของคนเราจะมีสักกี่คนที่สามาทำได้ดังใจปรารถนา จะสามารถนาประสบความสำเร็จไปทุกๆสิ่ง  ในความเป็นจริงแล้วทุกคนมักจะลืมเลือนบุคคลที่มีพระคุณเมื่อเวลาผ่านไป  
ใครจำได้ไหม? ....ครูคนแรกของเราชื่ออะไร 
ใครจำได้ไหม? ....เพื่อนคนแรกของเราชื่ออะไร
ใครจำได้ไหม? ....คนที่เรารู้สึกชอบคนแรกชื่ออะไร
ใครจำได้ไหม? ....ใครจำได้ไหม? .... ใครจำได้ไหม? .... 
สิ่งใดเล่าที่กลืนหายความรู้สึก ความทรงจำ ของเราจนแทบจะลืมเลื่อนว่ามันเคยเกิดขึ้นกับเรา 
	ในท่ามกลางความสับสนวุ่นวายในเมืองหลวง  ในสังคมที่มีการแก่งแย่งแข่งขันกันไม่มีที่สุดสิ้น  ในท่ามกลางความขัดแย่งระหว่างขาวกับดำ  ในท่ามกลางความขัดแย่งระหว่างถูกกับผิด  ในท่างกลางอากาศที่ร้องระอุราวกับจะแผดเผาเป็นผุยผง  ในท่ามกลางสายฝนที่เปียกปอนจนเผยให้เห็นมังสาที่ปิดบังไว้ด้วยอาภร  ในท่ามกลางอากาศหนาวที่แทบจะเป็นตุ๊กตาหิมะ  ในท่ามกลางความขัดสนแล้งแค้นจนแทบไม่มีจะกิน  ในท่ามกลางความมั่งคั่งรำรวยจนกลัวว่าธุรกิจจะขาดทุน  ในท่ามกลางความเห็นแก่ตัวจนก่อให้เกิดสงคราม  ในท่ามกลางเด็กกำพร่า  ในท่ามกลางผู้อดอยากหิวโหย  ในท่ามกลางความแตกแยกทางความคิดจนก่อให้เกิดความแตกแยกทางสังคม  ในท่ามกลางระหว่างความรักและความเกลียดชัง  เรายืนอยู่ที่ใดกันเล่า...  ที่ผ่านมาเรายื่นอยู่ในท่ามกลางตลอดเวลา  จนบางคนชินชาไปเสียแล้ว ไม่มีความรู้สึกไปเสียแล้วในท่ามกลางนั้น......
	ท่ามกลางกาลเวลา  เรากำลังยืนอยู่ในท่ามกลางการเวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆ  ไม่มีที่สิ้นสุดไม่รู้จะไปหยุดที่ตรงไหน ไม่รู้ว่ากาลเวลาเคยหยุดอยู่ที่ใด จนคนแล้วคนเล่าที่ต้องพ่ายแพ้ต่อกาลเวลา  เพราะกาลเวลาไม่เคยหยุด  แต่ ณ บัดนี้กาลเวลานั้น สำหรับฉันกาลเวลาได้หยุดไว้แล้ว  ฉันหยุดกาลเวลาเอาไว้ให้ตราตรึงอยู่ในหัวใจ  หยุดช่วงเวลาประทับใจทุกช่วงให้หยุดนิ่ง  แม้ในบางครั้งกาลเวลาพยายามพังทลายกำแพงแห่งความทรงจำในใจฉันเพื่อทำลายช่วงเวลาประทับใจของฉันที่หยุดเอาไว้ให้ลบเลื่อนลงไป  แต่ก็ไม่เป็นไร ...เพราะถึงแม้มันจะลบเลื่อนลง  ฉันยังสามารถเอาหัวใจของฉันไปสัมผัสความรู้สึกนั้นได้    เพราะทุกสิ่งทุกอย่างได้หล่อหลอมให้ฉันเติบโตขึ้นมา ณ ขณะนี้
							สิทธิชัย  แก้วพวง 16/ก.พ./2546.				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟขุนเขายะเยือก
Lovings  ขุนเขายะเยือก เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟขุนเขายะเยือก
Lovings  ขุนเขายะเยือก เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟขุนเขายะเยือก
Lovings  ขุนเขายะเยือก เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงขุนเขายะเยือก