6 กุมภาพันธ์ 2546 15:19 น.
ขุนหาญ
ฉันก็แค่ชายคนหนึ่ง
ที่ไม่ตราตรึงมัดใจสาว
หน้าตาก็ออกจะลาว ลาว
ผิวก็ไม่ขาวเหมือนนางสาวไทย
แต่งตัวก็เซอร์ เซอร์
ไม่หวังให้เธอมาหลงไหล
คำพูดคำจาออกจากใจ
ห้วน ห้วน แต่ไร้ซึ่งเล่ห์กล
ความร่าเริงคือตัวฉัน
ทั้งวี่ทั้งวันมีเหลือล้น
เป็นกันเองกับทุก ทุก คน
แม้ยามขัดสนยังเฮฮา
แต่แล้ววันเศร้าก็มาถึง
วันที่คนซึ้งและห่วงหา
ควงแขนชายอื่นมาบอกลา
อดกลั้นน้ำตายิ้มให้เธอ
สายน้ำที่ไหลเชี่ยว
เล่นน้ำคนเดียวเหมือนคนเพ้อ
ปกปิดน้ำตาที่ล้นเอ่อ
ไม่อยากให้เธอรู้ว่า
ฉันกำลังร้องให้.
6 กุมภาพันธ์ 2546 13:50 น.
ขุนหาญ
ไม่รู้ทำไมต้องคิดถึง
ทั้งที่ครั้งหนึ่งไม่เคยเหงา
ไม่รู้ทำไมต้องมัวเมา
ก็ในเมื่อเขาก็เป็นคน
ไม่รู้ทำไมเป็นเช่นนี้
ห่างกันทุกทีต้องขัดสน
ไม่รู้ทำไมใจร้อนรน
เมื่อคนหน้ามนสบตามา
ไม่รู้ทำไมต้องเป็นเธอ
ที่ฉันละเมอเพ้อถามหา
ไม่รู้ทำไมต้องเสียน้ำตา
เมื่อรู้ว่าเธอต้องจากไกล
จึงเขียนบทกวีเป็นคำถาม
เพื่อออกค้นตามหาความหมาย
ถึงแม้ตอนนี้ฉันอยู่เดียวดาย
แต่ในหัวใจมีเพียงเธอ.
หน้าส่วนตัว
1669
