6 กุมภาพันธ์ 2546 15:19 น.
ขุนหาญ
ฉันก็แค่ชายคนหนึ่ง
ที่ไม่ตราตรึงมัดใจสาว
หน้าตาก็ออกจะลาว ลาว
ผิวก็ไม่ขาวเหมือนนางสาวไทย
แต่งตัวก็เซอร์ เซอร์
ไม่หวังให้เธอมาหลงไหล
คำพูดคำจาออกจากใจ
ห้วน ห้วน แต่ไร้ซึ่งเล่ห์กล
ความร่าเริงคือตัวฉัน
ทั้งวี่ทั้งวันมีเหลือล้น
เป็นกันเองกับทุก ทุก คน
แม้ยามขัดสนยังเฮฮา
แต่แล้ววันเศร้าก็มาถึง
วันที่คนซึ้งและห่วงหา
ควงแขนชายอื่นมาบอกลา
อดกลั้นน้ำตายิ้มให้เธอ
สายน้ำที่ไหลเชี่ยว
เล่นน้ำคนเดียวเหมือนคนเพ้อ
ปกปิดน้ำตาที่ล้นเอ่อ
ไม่อยากให้เธอรู้ว่า
ฉันกำลังร้องให้.
6 กุมภาพันธ์ 2546 13:50 น.
ขุนหาญ
ไม่รู้ทำไมต้องคิดถึง
ทั้งที่ครั้งหนึ่งไม่เคยเหงา
ไม่รู้ทำไมต้องมัวเมา
ก็ในเมื่อเขาก็เป็นคน
ไม่รู้ทำไมเป็นเช่นนี้
ห่างกันทุกทีต้องขัดสน
ไม่รู้ทำไมใจร้อนรน
เมื่อคนหน้ามนสบตามา
ไม่รู้ทำไมต้องเป็นเธอ
ที่ฉันละเมอเพ้อถามหา
ไม่รู้ทำไมต้องเสียน้ำตา
เมื่อรู้ว่าเธอต้องจากไกล
จึงเขียนบทกวีเป็นคำถาม
เพื่อออกค้นตามหาความหมาย
ถึงแม้ตอนนี้ฉันอยู่เดียวดาย
แต่ในหัวใจมีเพียงเธอ.
2 ธันวาคม 2545 08:57 น.
ขุนหาญ
ร้อยรสสตรี
หรือจะสู้หนึ่งลีลาบุรุษ
28 พฤศจิกายน 2545 17:03 น.
ขุนหาญ
มันคือผลไม้ไทย ไทย
ที่ใคร ใครก็รู้จัก
ผลไม้ของคนชอบลองรัก
เมื่อยามอกหักจึงได้กิน
รสชาติแสบ แสบ คัน คัน
เร่าร้อนชีวันแทบขาดดิ้น
เกิดมาครั้งหนึ่งต้องลองกิน
ก่อนชีพดับสิ้นอดได้ลอง
มาซิมาลองชิมกันหน่อย
รสชาติอร่อยไม่เป็นสอง
ฉันกินประจำจึงอยากให้ทุกคนลอง
แห้ว....เหลือเป็นกองมาลองชิมกัน.
มาเร้ว........มากิน แห้ว ด้วยกัน....!
16 พฤศจิกายน 2545 23:09 น.
ขุนหาญ
คนดีของพี่อย่าร้องให้
มารับดอกไม้จากใจพี่
หนุนตักหลับตานะคนดี
เดี๋ยวพี่มีนิทานมาเล่าให้ฟัง
ทุ่งดอกไม้นี้มีเรื่องเล่า
ว่าแต่ก่อนเก่าย้อนความหลัง
มีเจ้าชายน้อยทิ้งบัลลังก์
แล้วมานั่งร้องให้อยู่เดียวดาย
ด้วยเจ้าหญิงถูกสาปแช่ง
เป็นดอกไม้แห้งน่าใจหาย
ถูกทิ้งให้ร้างกลางทะเลทราย
จากแม่มดใจร้ายหมายบัลลังก์
โอบกอดดอกไม้ในอ้อมอก
หัวใจสะทกแทบหมดหวัง
สวรรค์มีใจจึงให้เกิดพลัง
รวมใจกันหลั่งน้ำฝนลงมา
ทะเลทรายที่เคยแห้งผาด
เหมือนดังฟ้าฟาดกลางภูผา
กลีบดอกน้อยใหญ่หลั่งไหลลงมา
บานเต็มทุ่งหญ้าโอบล้อมปฐพี
หลังจากวันนั้นผ่านพ้น
ทั้งสองคนก็พานพบสบสุขี
เจ้าหญิง เจ้าชาย ครองรักกันด้วยดี
ตำนานทุ่งดอกไม้แห่งนี้ก็จบลง....
......หลับนะจ๊ะคนดี........
หน้าส่วนตัว
1661
