9 ตุลาคม 2545 22:00 น.
ขุนหาญ
เฮ้อ...สอบเสร็จเสียที
ได้พักผ่อนเต็มที่แล้วละหว๋า
หลังจากตรากตรำอ่านตำรา
จนแทบจะบ้ามาหลายวัน
ต่อแต่นี้จะมีเวลาว่าง
จะได้สรรสร้างกลอนสุขสันต์
ก็มหาลัยปิดให้ตั้งหลายวัน
จึงอยากแบ่งปันความสุขให้ทุกคน
ขุนหาญ...คิดถึงเพื่อน ๆ ที่นี่มาก
จึงกล่าวฝากเมฆาในหน้าฝน
น้ำไหลหลากมากมายในสายชล
ทางบ้านของทุกคนเป็นอย่างไร
แถวบ้านฉันทางนี้มีแต่น้ำ
คนแถวบ้านชอกช้ำน้ำตาไหล
ทั้งเทือกสวนไร่นาพนาไพร
จมอยู่ใต้บาดาลสงสารจัง
อะฮือ.....ช่วยด้วย....น้ำจะท่วมบ้านแล้วจ้า.....!
9 ตุลาคม 2545 14:35 น.
ขุนหาญ
สุรีย์เรืองหรี่แสงอันแรงร้อน
อาบอัมพรไล้ผืนน้ำวะวามไหว
วิหคโผกลับรวงรังสั่งอาลัย
ร่ำเสียดายทิวาวันช่างสั้นนัก
เรายังไม่ได้อาหารเพียงพอ
ในรวงรังลูกน้อยรอด้วยหิวหนัก
เราบินหาอาหารไม่หยุดพัก
ปีกเราล้าแทบจะหักลงแหลกราน
ลูกน้อยคอยเราอยู่รวงรัง
ด้วยหวังจะได้ลิ้มชิมอาหาร
หนอนตัวอ้วนเราป้อนให้ในวันวาน
ลูกยังหวังเช่นนั้นค่ำวันนี้
ดวงตะวันลับแสงแห่งวันหนึ่ง
เตือนให้คนหวนซึ้งถึงหน้าที่
ทุกเสี้ยวเวลา...วินาที
ชีวิตมีแก่นสารสักปานใด .
9 ตุลาคม 2545 14:18 น.
ขุนหาญ
ดูสิ....สายลมพัดมาแต่ไกล ๆ
ปลิดใบไม้ปลิวร่วงหล่น
( ฉันว่าน่ะ ) ชีวิตของผู้คน
เป็นดั่งใบไม้และสายลม .
9 ตุลาคม 2545 14:02 น.
ขุนหาญ
เมื่อเราหิวเราโหยเราโรยล้า
จะหันหน้าไปพึ่งใครผู้ใดได้
จะมีคนเหลียวดูเราก็เปล่าดาย
เราควรฝันควรไฝ่ด้วยใจตน
เก็บความหิวความโหยความโรยล้า
ไว้เป็นยาผนึกชีพให้รีบค้น
คนจะโตใช่โตได้ดั่งใจตน
อยู่ที่คนยอมรับกับแนวทาง
อันความจริงต้องรู้หลักตระหนักแน่
ย่อมมีแพ้มีชัยในทุกอย่าง
ยามเมื่อแพ้อย่าแน่นิ่งกลิ้งกลางทาง
กำมือโชกเหงื่อบ้างก็ยังดี
แม้ยอดหญ้ายังแยงใบในหลืบหิน
ดอกบัวดิ้นพ้นตมอวดโฉมศรี
เราเป็นคนจะสูญเปล่าหรือเข้าที
แรงยังมีต้องกล้าท้าชีวิต .
9 ตุลาคม 2545 13:44 น.
ขุนหาญ
ช้ำอื่นหมื่นแสนช้ำ หรือเทียบซ้ำช้ำนี้หรือ
พือโหมพังให้พังพือ เป็นสตรีที่หน้าเป็น
โอ้ช้ำช้ำชอกโอ้ เห็นจะโซแหละควรเห็น
เจนจัดและจัดเจน รักหลอกเล่นเช่นหลอกรัก.
หน้าส่วนตัว
807
