บ้าน

ขอโทษครับ...ผมเมา

ใกล้ค่ำวันอาสาฬหบูชา ฝนตกปรอยๆ และก็มีทีท่าว่าจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ
ผมนั่งรถสกายแล็บจากตัวเมืองเพื่อเข้าไปหมู่บ้าน ที่ผมจากมานาน
ผ่านทุ่งนา  ที่มีการลงมือทำนาไปแล้วพอสมควร 
มีต้นข้าวสีเขียวขจี กำลังเริ่มแตกกอเจริญเติบโตบ้าง
เพิ่งปักดำได้ไม่นาน  ยังมีสีเหลืองๆ กำลังจะเปลี่ยนเป็นสีเขียวบ้าง
ที่เพิ่งปักดำใหม่ๆ วันสองวันก็มี  สีเหลืองๆ แห้งๆ เหมือนกำลังรอลุ้นอยู่ว่า จะตายหรือจะโต 
และมีที่ปักดำยังไม่เสร็จ  ยังเหลือเกินครึ่งแปลง มีมัดกล้าที่วางเป็นระยะๆ
เพื่อรอมาปักดำใหม่วันต่อไป

ป่าไม้ข้างทาง ก็เปลี่ยนเป็นไร่นาไปเยอะมากพอสมควร
ทำให้ไม่น่ากลัวเหมือนแต่ก่อน  เพราะแต่ก่อนป่าไม้ข้างทางช่วงหน้าฝนนี่จะทึบมาก
ทำให้เวลากลับบ้านแต่ละที เหมือนเดินทางเข้าป่าดงดิบยังไงก็ไม่ปาน
แต่ทุกวันนี้โล่งไปเยอะ  กลายเป็นไร่ เป็นนา เป็นที่เลี้ยงวัวไปเกือบหมดแล้ว 
แต่ที่ยังไม่เปลี่ยน ก็คือถนน.... 
ถนนยังคงเป็นถนนรุกรังยังคงมีหลุมมีบ่อ เยอะเหมือนเดิม  
เยอะจนขนาดมอเตอร์ไซค์ ยังไม่มีที่หลบ สามล้อ สี่ล้อไม่ต้องพูดถึง 
น้ำสีแดงขุ่น  ขังอยู่เต็มเกือบทุกหลุม  
หลุมที่ไม่เต็มคงเพราะกระฉอกออกมาด้วยแรงของล้อรถตกลงไปแทนที่
 และอีกไม่นานก็คงเต็มอีก เพราะฝนยังคงตกอยู่เรื่อยๆ
สามล้อที่ผมนั่งมาก็ต้องค่อยๆไป คนก็ต้องใช้มือจับราวแน่นๆ 
 คอยโยกตัวให้ถูกจังหวะกับการโยกตัวการ  กระเทือนของรถ
เพื่อไม่ให้เจ็บตัว  หัวไปโดนราวหรือ ก้นกระแทกพื้น 

ราวครึ่งชั่วโมง ที่ต้องนั่งโยก นั่งลุ้นบนรถสามล้อสกายแล็บ 
รถก็แล่นเข้าสู่เขตหมู่บ้าน ที่มีลำห้วยขวางกั้นอยู่
ข้ามสะพานคอนกรีต ที่แต่เดิมเป็นสะพานไม้  ตอนเด็กๆเคยมาโดดเล่นบ่อยๆ
ตอนน้ำหลากน้ำท่วมสะพาน  มีรถเคยตกร่องไม้ ติดอยู่บนสะพานก็หลายครั้ง 
หลังน้ำลด แต่น้ำยังคงไหลแรงอยู่ แต่ไม่แรงมาก  เป็นช่วงที่พวกเด็กๆชอบมาก 
จะเอาเถาวัลย์ ไปผูกเสาสะพาน  มือจับเถาวัลย์ให้แน่น แล้วปล่อยตัวเล่นโต้แรงไหลของน้ำเล่น

 ......(เรื่องเล่นน้ำนี่ เอาไว้มาเล่าให้ฟังทีหลังละกัน   อิอิอิ )...................................