22 สิงหาคม 2548 13:57 น.
ขอโทษครับ...ผมเมา
สองเท้าเปล่าเหยียบย่างบนทางหิน
เจ็บแทบน้ำตารินก็ทนไหว
แต่เมื่อเห็นขวัญตามากับใคร
น้ำตารินตกในใจระทม
สองมืออุ้มบาตรว่ามั่นยังสั่นสะทก
กลัวหลุดตกอกสะอื้นใจขื่นขม
มองเห็นเขาเริงรื่นชื่นภิรมย์
ถือขนมอาหารมาทานบุญ
สองมือเขาประคองน้องใส่บาตร
เหมือนฟ้าฟาดกลางใจไร้แรงหนุน
ใจหลวงพี่แหลกสลายกลายเป็นจุณ
แม้บาตรอุ่นแต่กลับหนาวร้าวฤดี
ปิดฝาบาตรให้พรย้อนกลับวัด
หวังพระธรรมบำบัดใจหลวงพี่
พิจารณาข้าวทุกคำนำชีวี
แต่เหมือนมีคมมีดมากรีดคอ.....
9 สิงหาคม 2548 13:03 น.
ขอโทษครับ...ผมเมา
มองคนนอนข้างกายวุ่นวายจิต
ลองเพ่งพิศก็น่ารักเป็นหนักหนา
ยังซาบซ่านหวานหยดรสกามา
แต่ทว่าเจ็บแปลบแสบดวงแด
คิดถึงหน้าขวัญใจที่ไกลห่าง
ระยะทางห่างไกลทำใจแพ้
เมื่อความเหงารบกวนใจปรวนแปร
ใจแน่วแน่ต้องแพ้พ่ายกายแนบเนาว์
ลีลารักทุกตอนย้อนแทงอก
ตกนรกหมองไหม้ไฟแผดเผา
หวังจะลดความเหว่ว้าให้บางเบา
แต่เห็นหน้าของเจ้าคอยเว้าวอน
เมื่อพลั้งพลาดเผลอใจจึงได้รู้
รักที่อยู่ในใจเกินไถ่ถอน
นี่ครั้งแรกครั้งสุดท้ายใช่แน่นอน
ไม่สั่นคลอนรักแท้แน่คือเธอ