ลา.......

ขลุ่ยหลิบ

รถไฟเริ่มเคลื่อนขบวนออกจากชานชลาแล้ว  
เวลานี้ยังเช้านัก  
พระอาทิตย์ยังไม่โผล่หน้ามาเยี่ยมเยือน
ท้องฟ้าสีจางดูหม่น ๆ ก่อนที่จะเริ่มสว่างขึ้น
พร้อมกับแสงเรื่อ ๆ ที่สาดส่องมาจากทางทิศตะวันออก
ภาพต่าง ๆ สองข้างทาง  ผ่านเข้ามาในสายตา
แต่ทว่า
เวลานี้  ในจิตใจหาได้รับรู้เกี่ยวกับภาพเหล่านั้นไม่
ภาพเดียวที่อยู่ในใจตอนนี้
คือภาพของคนร่างสูงที่กล่าวคำลา  ด้วยสีหน้าเรียบเฉย  
และแววตาที่เย็นชา

เสียงล้อเหล็กบดกับรางเสียงดังนัก  แต่เสียงที่ได้ยินเวลานี้
กลับเป็นเสียงทุ้มของคนคุ้นเคย  น้ำเสียงนั้นเรียบดุจไร้ความรู้สึก

"โชคดีนะ"

คำกล่าวสั้น ๆ ก่อนที่จะหันหลังแล้วเดินจากไปโดยไม่เหลียวกลับมามอง
มันทำให้ใจหายอย่างประหลาด
ถึงแม้ว่าเราจะกล่าวคำอำลาจนเหมือนเป็นเรื่องปกติ
แต่การอำลาครั้งนี้  กลับทำให้รู้สึกว่า
มันเป็นการอำลาครั้งสุดท้าย  และเราจะต้องจากกันจริง ๆ 

มิใช่เพียงท่าทางและน้ำเสียงเท่านั้นที่ทำให้รู้สึกเช่นนี้  แต่มันมีบางสิ่งบ่งบอกว่า
เราได้ห่างเหินกัน
มิใช่ห่างกายแต่เราห่างใจ

=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+

เรื่องราวต่าง ๆ ของเราได้ผ่านเข้ามาในความคิดคำนึง
เหมือนกับละครเรื่องหนึ่ง
ซึ่งมีทั้งสุขและทุกข์  พร้อมกับเวลาที่ผ่านไปโดยมิรู้ว่านานเพียงใด

ตอนนี้แสงแดดได้จางไปแล้ว
ท้องฟ้าครึ้มไปด้วยเมฆฝน

และแล้ว......
ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก

แล้วหยาดน้ำใส ๆ จากตาก็ไหลพรั่งพรู  
อย่างไม่สามารถกลั้นได้
ราวกับสายฝนภายนอกที่ตกอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ฝนหลงฤดู
ราวกับจะตอกย้ำความบอบช้ำที่หัวใจ
ฝนภายนอกตกอย่างไร
ฝนในใจยิ่งตกหนักเป็นเท่าตัว

กว่าฝนจะซา  ท้องฟ้าก็เริ่มสลัวแล้ว
ดวงตะวันได้จากลาไปตั้งแต่เมื่อใดหนอ

เคยได้ยินประโยคที่ว่า  "ฟ้าหลังฝน  จะสว่างสดใสเสมอ"
แต่เหตุใดกันเล่าฟ้าหลังฝนในเวลานี้  จึงได้มืดมิดเช่นนี้
แม้แต่จันทร์  ยังเป็นเพียงแค่จันทร์เสี้ยวที่ส่องแสงเพียงราง ๆ 

ในยามนี้  ช่างเหงานัก  ความหนาวเหน็บแผ่ซ่านเข้าไปเกาะถึงขั้วใจ

รถไฟขบวนนี้ยังคงมุ่งหน้าไปสู่จุดหมายปลายทาง
แต่คนอ้างว้างคนนี้   มิรู้ว่า
จุดหมายปลายทางนั้นอยู่ที่ใด............

==========================================================