7 กันยายน 2547 20:14 น.
ขลุ่ยหลิบ
อันความรักภักดีที่มอบให้
ถึงฟ้าไกลขัดขวางเข้ากางกั้น
สุดฟากฟ้าถ้าเราสองปองรักกัน
สุดฟ้านั้นสั้นนักแพ้รักเรา
ถึงสิ้นดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร
ถึงสิ้นสุดพฤกษาทั้งป่าเขา
ศรัทธารักจักประคองรักของเรา
ให้คู่เคล้าเคียงกันจนวันตาย
4 กันยายน 2547 01:55 น.
ขลุ่ยหลิบ
ยินเสียงแว่ว แผ่วไหว กับสายลม
ช่างรื่นรมย์ ผสมเสียง สำเนียงใส
ฟังคู่เคล้า เหย้าหยอก หลอกล้อไป
ชื่นหทัย ในซึงรอ สล้อครวญ เรไร
แสนเสนาะเพราะล้ำในน้ำเสียง
ปี่จุมเคียงเสียงไห้ละห้อยหวน
ยินเพลงซอคราใดให้รัญจวน
ดังเสียงครวญสาวเจ้าว่าเศร้าใจ ขลุ่ยหลิบ
ดังฉิ่งฉับ พร้อมกรับ สดับหู
อยากจะรู้ เสียงนี้ ที่หวั่นไหว
ใยบรรเลง เพลงเศร้า เหงาทรวงใน
เป็นไฉน จึงร้าวราน สะท้านใจ เรไร
ฟังสำเนียงดังเพียงเสียงสะอื้น
ให้เต็มตื้นในอุราน้ำตาไหล
ยิ่งนึกถึงวันนี้ยิ่งเศร้าใจ
จะหาใครอนุรักษ์รักเพลงซอ ขลุ่ยหลิบ
มาสดับ ขันขาน งานงามงด
อย่าให้หมด หดหาย ใจใคร่ขอ
คนรุ่นใหม่ อย่าลืมเสียง เคียงพนอ
ช่วยกันต่อ สืบสาน งานดนตรี เรไร
3 กันยายน 2547 10:36 น.
ขลุ่ยหลิบ
จากกันไปแค่เพียงกายใช่ใจห่าง
ใจยังคอยเคียงข้างเธอเสมอ
ห่างไปไกลแม้ไม่ได้พบเจอ
ใจยังเพ้อถึงเธอทุกเวลา
ยังคงเฝ้าห่วงใยอยู่เป็นนิจ
ยังคงคิดถึงเธอละเมอหา
ยังนึกถึงวันซึ่งเราจากลา
ยังคงจำคำสัญญาระหว่างใจ
ว่าจะคอยคิดถึงกันไม่ผันเปลี่ยน
จะเฝ้าเพียรนับวันมาเคียงใกล้
จะพบกันในฝันทุกวันไป
จะเก็บใจกับใจไว้ใกล้กัน
ยามใดเหงาเศร้าอุราหรือว้าเหว่
ฉันจะร้องเพลงกล่อมเห่เธอในฝัน
ยามใดท้อขอจงมองดวงจันทร์
ฉันจะคอยปลอบขวัญผ่านจันทร์เพ็ญ
หากวันใดดวงเดือนเลือนลาร้าง
เวหากว้างยังมีดาวพร่างพราวเด่น
คอยดูดซับรับเอาความลำเค็ญ
ฝากลมเย็นคอยพัดพริ้วปลิวปลอบใจ
จงเก็บจิตเก็บใจไว้รอท่า
ดวงชีวาอย่ารวนเรเถลไถล
จะรีบกลับมารับขวัญยอดอาลัย
ในจิตใจยังจำคำสัญญา
2 กันยายน 2547 22:19 น.
ขลุ่ยหลิบ
มีไหมความรักใดในโลกนี้
เป็นรักที่ยิ่งใหญ่หาใครเหมือน
รักด้วยรักรักแท้ไม่แชเชือน
ไม่มีเลือนแม้วารวันเปลี่ยนผันไป
ความรักที่ไม่ต้องการสิ่งใดตอบ
ความรักที่ประกอบแต่การให้
ความรักที่รินหลั่งล้นท้นท่วมใจ
ความรักที่มอบให้ด้วยใจภักดิ์
ความรักที่แสนละมุนเอื้ออุ่นเหลือ
ความรักที่เป็นยาเจือเมื่อเจ็บหนัก
ความรักที่มีแต่บ่วงห่วงใยรัก
ความรักที่แน่นหนักดังแผ่นดิน
เฝ้าค้นหาคำตอบของความรัก
รักใดจักกว้างกว่าชลาสินธุ์
อ่อนอุราหาไม่ได้ดังใจจินต์
ผู้ใดยินวานตอบจักขอบคุณ
1 กันยายน 2547 14:16 น.
ขลุ่ยหลิบ
เป็นเด็กยังเล็กอยู่
มานะสู้หมั่นฝึกฝน
หาวิชาประดับตน
อย่าย่อย่นทนกัดฟัน
เติบใหญ่ไปภายหน้า
มีวิชาค่าอนันต์
ชีวิตจะสุขสันต์
ถ้าบากบั่นแต่เยาว์วัย
มีวิชาหาเลี้ยงชีพ
ดุจประทีปสว่างไสว
นำทางสร้างเราให้
ลุยากไร้และอับจน
เป็นคนพึ่งตนได้
ใครสนใจถ้าได้ยล
ล้วนเป็นสิ่งมงคล
ทั่วทุกชนสดุดี
พึ่งใครเขาจะได้
นานนับไปไม่สุขี
พึ่งเขานานนับปี
น่าบัดสีที่หัวใจ
พึ่งตนเป็นผลเลิศ
แสนประเสริฐกว่าไหนไหน
เราเองก็ภูมิใจ
เพราะใครใครเขาใคร่ชม
หน้าส่วนตัว
680
