26 พฤศจิกายน 2547 22:40 น.
ขลุ่ยหลิบ
ความรัก
เริ่มประจักษ์ก็พะวงให้สงสัย
ฟังรักจากปากด้วยหลากใจ
ช่างกระไรดูเขลาไม่เข้าที
คงแกล้งกล่าวหวังชมพอสมรัก
ไม่นานนักเบื่อไปก็หน่ายหนี
ทุกค่ำเช้าจะต้องร้าวดวงฤดี
ฉันอยากหนีความรักเกลียดนักเอย
-----------------------------------------------------------------------
พิษรัก
เมื่อประจักษ์แล้วช้ำระกำไฉน
แสนเจ็บปวดทรมานร้าวรานใจ
เหมือนมีไฟเผาบ่มตรมในทรวง
เมื่อมีรักครั้งแรกแปลกใจนัก
เธอฟูมฟักมันไว้คล้ายห่วงหวง
แต่ว่าสิ่งนั้นเป็นดังเช่นลวง
แสนเจ็บทรวงเมื่อรักจากพรากไปเอย
23 พฤศจิกายน 2547 23:36 น.
ขลุ่ยหลิบ
รักของฉันจริงแท้แน่จริงจิต
ฉันยังคิดถึงอยู่รู้บ้างไหม
ถ้าเธอคิดถึงฉันแม้วันใด
จดหมายไปคุยบ้างอย่าร้างลา
ตัวอยู่ไกลใจคะนึงถึงเสมอ
อยากบอกเธอว่าฉันเหงาเศร้าหนักหนา
เธอจากไปใจเศร้าร้าววิญญา
หากเมตตาอย่าทำเฉยเลยขวัญใจ
แม้นพระพายกรายผ่านย่านเธออยู่
เธอจงรู้ฉันนี้ช้ำระกำไฉน
เพราะขาดเธอเพื่อนสนิทชิดหทัย
ภาพเธอติดฝังในฤทัยจำ
17 พฤศจิกายน 2547 08:28 น.
ขลุ่ยหลิบ
ณ ถิ่นโพ้นจรดทะเลเหมันต์เศร้า
ฟ้าสีเทาซีดจางอย่างหม่นหม่น
เหมือนความรักเราต้องหมองกมล
ฉันเริ่มต้นร้องไห้ในวันนี้
ในวันนี้วันที่ไม่มีรัก
เพื่อพิทักษ์หัวใจใครที่นี่
โลกเหมือนกับด้อยค่าเพียงราตรี
หวังเคยมีเหลือเพียงช้ำในคำนึง
แม้ปีกรักชื้นฉ่ำน้ำตาปริ่ม
ยังเอื้อยิ้มทักให้ใครคนหนึ่ง
เป็นคนที่คุ้นหน้าตาซึ้งซึ้ง
แอบคิดถึงทั้งเขาไม่มีไมตรี
ถึงบาดแผลความรักจักสาหัส
เพราะเธอตัดพันธะแล้วผละหนี
ยังแอบคิดห่วงบ้างในบางที
ทั้งทั้งที่เจ็บช้ำน้ำตาคลอ
ความร้าวรอน.........
คืออนุสรณ์ความรักฝากไว้หนอ
ทั้งขมขื่นปวดร้าวเศร้าสุดท้อ
ฉันไม่ขอทนอยู่อย่างผู้แพ้
16 พฤศจิกายน 2547 22:10 น.
ขลุ่ยหลิบ
วันวารกาลหมุนเปลี่ยน.........หน้าหนาวเวียนมาอีกหน
ยินเสียงใครบางคน.......................พร่ำเพ้อบ่นตามลมมา
ว่าใกล้ไยไม่รัก.............................ใฝ่ใจปักไห้โหยหา
คนที่อยู่ไกลตา..............................ไม่นำพาคนรักจริง
มิใช่ว่าไม่สน................................แต่กมลฉันเป็นหญิง
แม้นใจใคร่พักพิง.........................แต่จำนิ่งไม่เผยความ
เพียงเธอนั้นเอื้อนเอ่ย..................เฉลยใจไม่เกรงขาม
ดวงใจจะไหวตาม.........................มอบรักงามไว้ที่เธอ
จะรับเอาอุ่นไอ............................ที่เธอให้ไว้เสมอ
กี่หนาวคราวได้เจอ.....................อุ่นเสมอมีเธอเคียง
13 พฤศจิกายน 2547 14:43 น.
ขลุ่ยหลิบ
ฟ้าตอนนี้สีฟ้าช่างน่ารัก
อยากสาวชักลงมาไว้ห่มสายขวัญ
ริ้วเมฆร่อนฟ้อนฟ้าวิลาวัณย์
อยากเก็บฟั่นเป็นสายไหมคล้องใจเรา
ยามแดดอ่อนตอนบ่ายอวลอายสุข
ความรักปลุกใจหวามคลายความเหงา
เพลงนกเอี้ยงเสียงแจ้วเอื้อนแผ่วเบา
ระรื่นเร้าเสน่หามาตามลม
รักเธอมากและมากยิ่งกว่ามาก
จนไม่อยากใกล้ชิดสนิทสนม
กลัวถึงยามความใคร่ไล้อารมณ์
ยากจะข่มใจห้ามลวนลามเธอ
รักเพราะรักและรักรักเพื่อรัก
ด้วยใจภักดิ์ต่อกันมั่นเสมอ
เอาความดีที่เทิดไว้เลิศเลอ
มาบำเรอใจหวังตั้งใจเพียร
ไม่ต้องการหวานฉ่ำเหมือนน้ำผึ้ง
ขอให้ซึ้งอย่างรสหยดเกษียร
เมื่อขวากหนามความรักหักราบเตียน
เราแลกเปลี่ยนหัวใจให้แก่กัน
ฟ้าตอนนี้สีฟ้าช่างน่ารัก
เมื่อประจักษ์ว่าใจไม่แปรผัน
หากกรรมเกณฑ์เวรมาคร่าชีวัน
ขอให้ฉันตายอยู่ในหัวใจเธอ
หน้าส่วนตัว
1284
