27 ธันวาคม 2547 17:17 น.
ขลุ่ยบูรพา
คำว่าสุขนั้นพบจากแห่งไหน
แห่งหนใดอยากพบอยากรู้เห็น
อยากจะสุขได้สุขอย่างที่เป็น
ไม่ลำเค็ญอย่างวันนี้วันที่ตรม
หรือต้องทุกข์ไร้สุขเหมือนคนอื่น
ต้องกล้ำกลืนฝืนทนนานแค่ไหน
จะต้องตายไปก่อนหรืออย่างไร
ถึงจะได้พบสุขดั่งต้องการ
27 ธันวาคม 2547 17:12 น.
ขลุ่ยบูรพา
แผลรักเก่ายังไม่เลือนหรือจางหาย
รักใหม่กลายต้องช้ำครั้งที่สอง
หรือตัวเราไร้คู่คนหมายปอง
หรือต้องครองความช้ำย้ำหัวใจ
หวังรักใหม่ของเธอจะรักษา
หวังเป็นยาเลียแผลใจให้หาย
แต่กลับช้ำเจ็บตัวระกำกาย
เมื่อรักคลายกลายเป็นรักลมลม
27 ธันวาคม 2547 17:07 น.
ขลุ่ยบูรพา
ขอโอกาสคนดีอีกซักครั้ง
ที่พลาดพลั้งอยากขอเริ่มต้นใหม่
ชายคนนี้รักเธอด้วยหัวใจ
ยากหาใครมาแทนที่ของเธอ
หากเธอยังไม่รักฉันยอมทน
เธอไม่สนฉันจะยอมอยู่เฉยเฉย
แค่ขอรักเธอนั้นอย่างเคย
แม้เฉยเมยฉันยังรักตราบสิ้นใจ
27 ธันวาคม 2547 17:02 น.
ขลุ่ยบูรพา
เมื่อได้รู้ข่าวร้ายที่เธอบอก
เหมือนมันตอกย้ำใจให้หม่นหมอง
ฉันพร้อมทำทุกอย่างเพื่อประคอง
เพียงเราสองฝ่าฟันพร้อมก้าวเดิน
แม้ว่าฉันไม่ดีไม่เลอเลิศ
จงรู้เถิดรักเธอไม่หน่ายหนี
เธอไม่รักไม่มีแม้ไมตรี
แต่ฉันมีเธออยู่ตลอดไป
26 ธันวาคม 2547 22:25 น.
ขลุ่ยบูรพา
โอ้ความรักหนักแน่นดั่งขุนเขา
หัวใจเราคงมั่นดูสุขี
ขอรักเธอไปจนสิ้นชีวี
ขอแค่มีเธอเคียงไม่ห่างกัน
แม้ต้องทุกข์โศกเศร้าซักเท่าไหร่
จะฝ่าไปถึงวันที่สุขสันต์
ขอมีเธอคนเดียวคนสำคัญ
แม้ถึงวันสิ้นโลกยังรักเธอ...
กลอนนี้ขอมอบให้คนที่ฉันรัก อิ๋ว อุมา ศึกษาศาสตร์ เอกปฐมวัย
และขอลงใน ถนนนิสิตเพื่อให้เป็นของขวัญแด่ เธอ...
หน้าส่วนตัว
1210
