มองต่างมุม..ในมุมที่ต่างกัน

ขนมบนดอย

เหวิ้งว้างขอบฟ้ากว้าง...เมื่อยามอาทิตย์ใกล้ลาลับขอบโลก
อาจจะดูไม่เงียบเหงาสักเท่าไหร่...หากว่าอยู่ในสังคมที่วุ่นวาย
แต่กับสังคมที่อยู่ห่างไกล จากสังคมเมืองแบบนี้...เหงา จับใจเชียวล่ะ
บางครั้งก็ดูสงบ เรียบง่าย  แต่จริงๆ แล้วแบบเหงาซะมากกว่า

กับการใช้ชีวิตตัวคนเดียว..อยู่กับสังคม อยู่กับชุมชน คนในป่าในเขา
ตื่นขึ้นมาในยามเช้า สูดอากาศบริสุทธิ์ รับวันใหม่  นั่งมองพระอาทิตย์ที่คอย
จะโผล่ขึ้นมาทักทายกัน ให้ทุกๆ อรุณ อิ่มเอมใจ...

กับการทำงานที่ไม่ต้องเร่งรีบ ไม่ต้องแข่งขัน  อาจจมีบ้างก็แค่ในช่วงเวลาสั้นๆ
ช่วงเวลาของการทำงาน  คิดอยู่เสมอ ว่าทำเพื่อประชาชน ทำเพื่อคนส่วนรวม
เท่านนี้ก็ สบายใจ...พอเย็น ๆ เวลาทำงานยังไม่เสร็จสิ้น เพราะการทำงาน
ไม่มีคำว่าหยุด สำหรับการทำงานสาธารณสุข ...ไม่มีวันหยุด...

แต่ว่า...ยามที่แสงแดดใกล้จะโบกลา ลับขอบฟ้าแบบนี้..มีอยู่หนึ่งความรู้สึก
นั่นคือ ความเหงา...ใช่มันคือเหตุจากความเหงา จริงๆที่ทำให้เราคิดถึงกัน
ด้วยการที่เรามีความรู้สึกผูกพันธ์กับใครสักคนหนึ่ง..ระยะทาง....เป็นสิ่งหนึ่ง
ที่จะทดสอบ ว่า....ความจริงใจ และความมั่นคง นั้นอยู่ที่ตรงไหน.....

แล้ว คุณล่ะ....มีใครให้คิดถึงแล้วรึยัง...