ในวันที่ท้องฟ้าไสวสว่างฉันเห็นยิ้มกระจ่างกลางฟ้าใสกับวันที่มืดมิดเธอปิดใจฉันจะใช้อะไรเห็นยิ้มเธอในวันที่อากาศอบอุ่นฉันเห็นยิ้มละมุนยามเธอเผลอกับวันที่หนาวเหน็บเก็บละเมอที่ฉันเก้อชะเง้อหายิ้มละไมในวันที่สายฝนพรมพรำฉันเห็นถ้อยคำของเธอได้กับวันที่แดดจ้าเธอหมดใจฉันต้องทำอย่างไร ฤๅ อาลัยกัน...
เธอคือหนึ่งความรักบริสุทธิ์งดงามดุจพิมานสรวงสวรรค์เธอคือหนึ่งความดีฤดีนั้นผุดผ่องดุจจันทร์กระจ่างฟ้าเธอคือแสงแรกในยามเช้าโลมไล้บางเบาและเจิดจ้าเธอคือดวงใจในดวงตาอบอุ่นปรารถนาปรารมภ์เธอคือหนึ่งคนนี้ที่คิดถึงลึกซึ้งในหัวใจสะสมเธอคือหนึ่งความรักจากพรพรหมลิขิตให้สร้างสมอุดมร้อย
เถิด!ปล่อยฟ้าให้เป็นฟ้าอยู่อย่างนั้นปล่อยน้ำให้หมู่ปลาแหวกว่ายกันปล่อยความจริงความฝันให้เป็นไปปล่อยความรักให้สวยงามอยู่เสมอปล่อยให้ฉันรักเธอทั้งไกล-ใกล้ปล่อยอากาศอุ่นอุ่นโลมหัวใจปล่อยอารมณ์ให้หวามไหวไปแบบนั้นปล่อยคิดถึงลอยไปให้ไพศาลปล่อยให้กาลเวลานั้นผ่านผันปล่อยนกน้อยคล้อยบินตราบสิ้นกันปล่อยเมฆฝนไหวสั่นยามลมพัด...ฉันไหวหวั่นเมื่อเธอนั้นหวั่นไหวจึงทุกข์ใจในโศกโบกสะบัดเถิด!ปล่อยไปร่องรอยที่ร้อยรัดให้ความรักฉายชัดอยู่ในใจ