22 กรกฎาคม 2555 00:39 น.
ก้าวที่...กล้า
ฉันคงเป็นฉันอยู่แบบนี้
คงความชั่วมากกว่าดีเป็นที่ตั้ง
เหมือนมารร้ายในละครแต่ละครั้ง
เชิญเถิดชังน้ำหน้าให้สาใจ
ฉันคงเป็นฉันอยู่แบบนี้
ชอบราวีซ่อนหน้าในตาใส
แต่ละครั้งแต่ละทีมีอะไร
ก็ทั้งนั้นวางไว้เหมือนซ่อนกล
ฉันคงเป็นฉันอยู่แบบนี้
คำพาทีเชื่อไม่ได้เลยสักหน
อย่าได้มาวางใจแม้สักคน
อาจจะจนใจเอง ไม่เกรงใจ
ฉันคงเป็นฉันอยู่แบบนี้
เพิ่มดีกรีความโง่มาโชว์ให้
นอกสายตาของเธอเสมอไป
แต่กลับได้เป็นมารร้ายในใจเธอ
22 กรกฎาคม 2555 00:32 น.
ก้าวที่...กล้า
พอเศร้าเศร้าหัวใจก็หวิวหวิว
ยามใบไม้ปลิดปลิวยิ่งหวิวหวั่น
ช่วงเวลานาทีที่มีนั้น
บอกเธอ-ฉันคือฝันที่ห่างไกล
แต่ความรักมันก็แปลก
ถึงจะแทรกชอกช้ำน้ำตาไหล
ก็ยังมีความอบอุ่นละมุนละไม
ตรงหัวใจลึกลึกรู้สึกดี
คงเพราะเธอคือความรัก
อันนุ่มนวลชวนภักดิ์เป็นรักที่-
หลอมวิญญาณร้อยรสดั่งบทกวี
เป็นเหลื่อมรุ้งหลากสีของชีวิต
คงเพราะเธอคือความรัก
ที่ฉันแจ้งประจักษ์ในดวงจิต
ขอโลกนี้มีเธอให้ฉันคิด-
ถึงสักนิดแม้ฝันจะห่างไกล
10 กรกฎาคม 2555 16:36 น.
ก้าวที่...กล้า
อ่อนไหว
กับความในใจในทุกครั้ง
ดินฟ้าอากาศหรือรวงรัง
ไม่อาจหยุดยั้งคล้ายดั่งเงา
อ่อนหวาน
จึงล่วงเลยผ่านกับกาลเหงา
ผีเสื้อโดนฝนจนซมเซา
สายลมยามเช้าไม่ชื่นบาน
อาวรณ์
อยู่ในทุกตอนที่เคยผ่าน
อารมณ์รู้สึกลึกลึกลาญ
เหน็บหนาวสะท้านสะท้อนมา
เกลียดฉัน
เถิดให้คืนวันเธออ่อนล้า
ได้กลับมามีชีวิตชีวา
อย่าเจ้าน้ำตาเหมือนฉันเลย
6 กรกฎาคม 2555 11:32 น.
ก้าวที่...กล้า
ขื่นขมหัวใจจริงนะเจ้า
เมื่อเห็นคำเว้าวอนอันอ่อนหวาน
ของคนรักกันมาเนิ่นนาน
แม้นวันคืนผ่านยังมั่นคง
เจ็บปวดรวดร้าวเป็นเช่นนี้
นาทีแห่งถ้อยคำที่นำส่ง
ซอกซอนหัวใจวูบไหวลง
ลึกล้ำย้ำตรงที่ดวงใจ
ความรักลอยคว้างอยู่กลางหาว
เหน็บหนาวกว่าหนาวครั้งคราวไหน
มืดมิดดวงแดที่ภายใน
ฉุดรั้งไม่ไหวสิ้นไร้ทาง
เจ็บปวดรวดร้าวเป็นเช่นนี้
นาทีที่รักหลุดลอยห่าง
ปล่อยความทรงจำให้นำทาง
อ้างว้างเพียงไหนยังไม่รู้