30 ตุลาคม 2550 14:10 น.
ก้าวที่...กล้า
หากเธอคือสีขาว
ฉันจะก้าวสู่สีดำ
หากแม้นยามเธอขำ
ฉันจดจำใจเจ็บจม
ให้รู้ว่าชาตินี้
ฉันไร้ที่ให้รื่นรมย์
ให้รักเธอชื่นชม
อย่างเหมาะสมอย่างกลมกลืน
หากเธอนั้นคือฟ้า
คู่ดาราที่ยั่งยืน
ฉันคือดินฉ่ำชื้น
ไห้สะอื้นอยู่กับกาล
เธอรู้ว่าชีวิต
ได้ลิขิตเป็นตำนาน
ฉันรู้คืนวันผ่าน
นั้นจดจารให้ใจจำ
ถ้วนทั่วย่อมเช่นนี้
ในวิถีมีขาว-ดำ
ทุกข์-สุข ฤๅ กระทำ
เมื่อลำนำนั้นเนานาน
9 ตุลาคม 2550 16:35 น.
ก้าวที่...กล้า
กาลเคลื่อนเลื่อนรับสลับฟ้า
บรรเจิดจ้าแสงตะวันและจันทร์ฉาย
สะท้อนภาพตราบนั้นพรรณราย
สะท้านอายอวลฟุ้งจรุงล้อม..
หรือเพียงให้ฝันให้หวั่นไหว
ให้ใฝ่ชิดชม-แล้วจมจ่อม
ในห้วงบ่วงช้ำให้จำยอม
จำน้อมรับโศกในโชคชะตา
ด้วยรักเคยหวานอยู่นานนับ
รองรับหัวใจคนใฝ่หา
บัดนี้ล่วงล้มเพราะลมพา
พร้อมคลื่นกาลเวลาอ่อนล้าลง
เหลือเพียงรอยฝันรอยหวั่นไหว
รอยอาลัยพูนเพิ่มเพื่อเสริมส่ง
ให้ประทับเงียบงำอย่างจำนง
อย่างมั่นคงตรงนี้ตรงที่ใจ
1 ตุลาคม 2550 17:11 น.
ก้าวที่...กล้า
นาฬิกาทราย
หยุดเวลาเดียวดายอยู่ปลายฝัน
เฝ้ารอคอยรักล้นใครคนนั้น
ช่วยกลับหันเวลาต่อนาที
ทุกเม็ดทราย
เคยเรียงรายร่วงหล่นเติมล้นปรี่
ทุกขณะหัวใจของใครนี้
ย่อมยินดีรองรับพร้อมกับกาล
สุดท้าย-รอคอย
ขอเพียงน้อยเยื่อใยอุ่นไอผ่าน
จากสองมือผ่านใจมาไขลาน
เพื่อจดจารใจจำไว้คำนึง
ปลายฝัน-สุดท้าย
ให้รูปหมายพีรามิดแทนคิดถึง
ในรูปรอยนิทราติดตราตรึง
หัวใจหนึ่งฝากรักฝากภักดี