13 พฤศจิกายน 2554 18:03 น.
ก้าวที่...กล้า
เสมอ
ที่ฉันทำร้ายเธอด้วยถ้อยถลำ
ไม่ยั้งคิดยังทำอยู่ซ้ำซ้ำ
ไม่ยอมจดยอมจำหนอหัวใจ
คำขอโทษ
มันคงเปล่าประโยชน์ เมื่อทำใหม่
รู้ทั้งรู้ไม่น่าทำ ทำทำไม
หรือยังหวั่นยังไหวอะไรนัก
ธรรมดา
มีท้องฟ้ามีเมฆหม่นคนอกหัก
มีน้ำฝนมีน้ำตาประสารัก
เห็นไหมเล่าไม่รู้จักใส่ใจจำ
เสมอ
จึงต้องมาขอโทษเธออยู่ซ้ำซ้ำ
อย่าถือสานะคนดีที่ฉันทำ
ครานี้จะเน้นย้ำจำใส่ใจ
12 พฤศจิกายน 2554 11:00 น.
ก้าวที่...กล้า
ใกล้รุ่ง
อยู่กับฝันจรุงตรงขอบฟ้า
คิดถึงเธอฉันถึงกับต้องหลับตา
เผลอใจคิดไปว่า เธอเอ่ยคำ-
ฉันรักเธอ
มันล้นเอ่อดวงมานจนหวานฉ่ำ
ความในใจครั้งก่อนก็ย้อนย้ำ
ความทรงจำที่คิดถึง เป็นรอยทาง
ใกล้รุ่ง
อยู่กับฝันจรุงจวบฟ้าสาง
ความรักที่หลับใหลที่เลือนราง
ก็ค่อยฟื้นค่อยสว่างให้แสงสี
ฉันรักเธอ
จึงเสมอหวั่นไหวในใจนี้
ทุกถ้อยความเป็นไปในบทกวี
ซาบซับใจที่มีเสียสดใส
5 พฤศจิกายน 2554 12:26 น.
ก้าวที่...กล้า
ไม่รู้ว่าความเป็นจริงโลกของเราต่างกันไหม
เมื่อฉันไม่อาจข้ามไปหา
และเธอไม่อาจข้ามมา
เหมือนมีกำแพงหนักหนาขวางกั้น
แต่เราเป็นหนึ่งเดียวกันในบทกวี
ฉันจะรอเธออยู่ตรงนี้ทุกสร้างสรรค์
ด้วยหัวใจที่คอยนับคืนและวัน
พร้อมความคิดถึงที่มีนั้น ไว้รักเธอ
26 ตุลาคม 2554 03:28 น.
ก้าวที่...กล้า
ฉันรักเธอ แค่นี้ที่อยากเขียน
ถึงจะเขียนกี่ครั้งก็ยังหมาย
จะบอกว่าฉันรักเธอรักมากมาย
แม้จมหายกับน้ำ-ย้ำ-"ยังรัก"
ฉันรักเธอ แค่นี้ที่อยากเขียน
ถึงจะเขียนกี่ครั้งยังคงหนัก-
แน่นคำฉันรักเธอรักยิ่งนัก
ขอจำหลักมั่นลงตรงหัวใจ
15 ตุลาคม 2554 14:44 น.
ก้าวที่...กล้า
น้ำท่วมถึงไหนก็ไม่บอก
ชอกช้ำอย่างไรก็ไม่รู้
ปิดตาปิดใจไม่ให้ดู
ที่ฉันยืนอยู่มิรู้ใด
เลือนเลือนลางลางอ้างว้างนัก
สบตาคนรักก็ไม่ได้
เงียบงำเดียวดายวุ่นวายใจ
ยิ่งก้าวยิ่งไกล-ไม่ชัดเจน
ลางลางเลือนเลือนเย้าเยือนผ่าน
หม่นม่านละอองมองไม่เห็น
ดาวเดือนเลื่อนลับใจหลบเร้น
จะเป็นอย่างไรบ้าง-ไม่รู้
.
.
น้ำท่วมถึงไหนก็ให้บอก
ชอกช้ำอย่างไรบอกให้รู้
เปิดตาเปิดใจให้ได้ดู
เพื่อฉันยืนอยู่-รู้-รอเธอ