20 พฤศจิกายน 2550 12:36 น.

ลิขิตใด

ก้าวที่...กล้า

บทกวีสื่อความหมาย
ที่เรียงรายร้อยรวง-อยากทวงถาม
เป็นลิขิตจากหัวใจหรือไหวตาม
จึงชวนหวามในคำอยู่ค่ำเช้า

ดั่งดนตรีบรรเลง
จากบทเพลงเย็นเยียบและเงียบเหงา
ในรู้สึกคล้ายหมอกคอยหยอกเย้า
อยู่บางเบาแล้วผลึกลงลึกล้ำ

ดั่งสายน้ำไหล
ละอองไอหยิบยื่นความชื่นฉ่ำ
ให้สัมผัสบริบทได้จดจำ
เป็นลำนำหวานหวานไล้ผ่านใจ

ดั่งใบไม้ต้องสายลม
พัดเกลียวกลมโรมรันจนสั่นไหว
ถึงสะท้านในทรวงด้วยห่วงใย
จะกอบเก็บรักษาไว้ไปชั่วกาล

1188

love

comment

14 พฤศจิกายน 2550 14:39 น.

สายลมพัดใบไม้

ก้าวที่...กล้า

สายลมพัดใบไม้
อ่อนไหวเคว้งคว้างอยู่กลางป่า
ร่วงหล่นพรมพื้นมองผืนฟ้า
ห่างไกลหนักหนาเวลานี้

ใบไม้ที่อ่อนไหว
โยงใยปรายปนจวบล้นที่-
กอบเก็บความหวังเหนี่ยวรั้งฤดี
รองรับแสงสีแห่งชีวิต

ผ่านกาลเวลา
ทับซ้อนย้อนมาทุกคราปลิด-
พ้นจากขั้วใบเพื่อใกล้ชิด
หยัดย้ำเนืองนิตย์อยู่นิรันดร์

สายลมพัดใบไม้
อ่อนไหวเคว้งคว้างบนทางฝัน
บ่งบอกวิถีแห่งชีวัน
ฟ้านั้นแค่ไหนเมื่อใจรู้

1598

love

comment

12 พฤศจิกายน 2550 12:27 น.

อีกครั้ง

ก้าวที่...กล้า

เธอหลบซ่อนหัวใจหรือไหวหวั่น
หาเหตุผลจนละกับตะวัน
เข้าเขตแดนภพฝันเก็บกั้นไว้

เมื่อสับสนวนอยู่ไม่รู้จบ
คือพานพบจริงแท้เพื่อแก้ไข
หรือกลกาลแอบเร้นความเป็นไป
ติดค้างอยู่ภายในจนไหวย้อน

วันนี้
ทุกทุกที่กลับพบเธอหลบซ่อน
ในรู้สึกลึกล้ำอยู่ซ้ำซ้อน
เหมือนรุมร้อนซอนอยู่ไม่รู้แล้ว

อีกครั้ง
ที่วาดหวังยินเสียงแม้เพียงแผ่ว
ผ่านผืนน้ำผืนดินผ่านถิ่นแนว
ผ่านดวงดาววาวแววบนแนวฟ้า

1788

love

comment

30 ตุลาคม 2550 14:10 น.

ขาว-ดำ

ก้าวที่...กล้า


หากเธอคือสีขาว
ฉันจะก้าวสู่สีดำ
หากแม้นยามเธอขำ
ฉันจดจำใจเจ็บจม

ให้รู้ว่าชาตินี้
ฉันไร้ที่ให้รื่นรมย์
ให้รักเธอชื่นชม
อย่างเหมาะสมอย่างกลมกลืน

หากเธอนั้นคือฟ้า
คู่ดาราที่ยั่งยืน
ฉันคือดินฉ่ำชื้น
ไห้สะอื้นอยู่กับกาล

เธอรู้ว่าชีวิต
ได้ลิขิตเป็นตำนาน
ฉันรู้คืนวันผ่าน
นั้นจดจารให้ใจจำ

ถ้วนทั่วย่อมเช่นนี้
ในวิถีมีขาว-ดำ
ทุกข์-สุข ฤๅ กระทำ
เมื่อลำนำนั้นเนานาน

1374

love

comment

9 ตุลาคม 2550 16:35 น.