22 พฤศจิกายน 2548 19:39 น.

ถึงตัวไกล.แต่ใจใกล้กัน

ฝากฟ้าฝั่งนู้นเป็นไงบ้าง
หวังว่าคงไม่อ้างว้างเหมือนคนทางนี้
กอดหมอนเฝ้าเหม่อมองทุกนาที
ขีดฆ่ารอทุกเสี้ยววินาทีที่ห่างไกล

ฝากนู้นหนาวบ้างหรือยัง
ฝากนี้ค่อนข้างสั่น.ไร้คนเคียงใกล้
ฝากนู้นเวลาต่างกัน.แต่ว่าคงไม่ต่างใจ
เฝ้ารอวันกลับเคียงใกล้.เมื่อไหร่คนของใจจะกลับมา

คิดถึงทุกเวลาเมื่อมองไปยังที่เดิม
ฝากความคิดถึงไปเพิ่มอีกหนึ่งใจ.ผ่านฟากฟ้า
ระยะทางไกลกันแต่หัวใจยังใกล้แค่ประสานตา
ไกลกันแต่ใกล้ใจแม้คนละฟ้า
แต่ยังรอเธอกลับมา.ผ่านฟากฟ้าที่เดิม

1151

love

comment

21 พฤศจิกายน 2548 18:20 น.

หนาวๆ เหงาๆ..

ก้อนเนื้อที่รักเธอ

ลมหนาวผัดผ่าน..เหงาใจ
กอดผ้าห่มผืนใหญ่.ไม่ลดไปความเหงา
ลมผัดผ่านตัวเราไปเบาๆ
เสียงใบไม้ปลิวไหวแสนเศร้า.คิดถึงกัน

อยู่ไหนหนอคนดีของหัวใจ
ลมหนาวพัดเย็นไป.ถึงเธอไหมนั่น
เพียงลมกระซิบแผ่วๆ.คนทางนี้นับรอวัน
ยิ่งหนาวยิ่งใจสั่น.กลัวเธอนั้นจะลืมไป

หนาวๆม่นๆ.คิดถึงเธอ
ฝากลมกระซิบแผ่วเพ้อ.ไปใกล้ๆ
ลองเงี่ยหูฟังซิคนดี.เสียงลมนี้ผ่านไป
รักน่ะ.กระซิบใกล้ๆ.หัวใจเราใกล้กัน

หนาวเนาะ.^____^

1661

love

comment

18 พฤศจิกายน 2548 18:28 น.

คนโชคไม่ดี

ก้อนเนื้อที่รักเธอ

ยืนมองผู้คนหมุนเวียนเปลี่ยนไป
ดูเหมือนโลกใบใหญ่มีเรื่องมากมายรออยู่ข้างหน้า
เปลี่ยนแปลงมากมายตลอดเวลา
เหมือนเข็มนาฬิกาที่ยังวิ่งวน.หมุนไป

ในโลกใบใหญ่ที่วุ่นวาย.วกวน
มุมเล็กๆยังมีบางคน..นั่งร้องไห้
อ่อนล้าสับสนวุ่นวาย
ไม่มีโอกาศดีๆเหมือนใครที่เค้ามีกัน

คนโชคร้ายต้องหนาวเหน็บอยู่คนเดียว
ไม่มีใครแลเหลียวยื่นความรักมาให้ฉัน
ฝันไว้ว่าวันนึงอยากจะบินไปยังดวงจันทร์
แต่หากทุกอย่างยังคงเงียบงัน.ฝันนั้นก็คงไม่เป็นจริง

เงียบเหงาอ่อนล้าไปทั้งใจ
ได้แต่กอดเข่ามองโลกใบ่ใหญ่หมุ่นวิ่ง
พยายามตะโกนให้ใรสักคนหันมามอง.ให้ไอพักพิง
แต่โลกก็ยังคงไม่หยุดนิ่ง.ไม่มีเสียงให้ได้ยิน.ยังหนาวใจ

ได้แค่นั่งภาวนากับฟ้ากับพระจันทร์
ขอเพียงใครมาฉุดรั้งออกจาฝันร้าย
ให้อุ่นไอ.พักพิง คู่คิดแนบกาย
ช่วยให้คนโชคร้ายไม่หนาว..เพียงลำพัง

คนโชคร้ายขอเพียงใครสักคน

ให้ไออุ่น หายหนาวใจ

854

love

comment

5 พฤศจิกายน 2548 14:06 น.

ผีเสื้อ

ก้อนเนื้อที่รักเธอ

โบยบินอยู่ท่ามกลางดอกไม้มากมาย
ฝันไว้สักวันจะเติบใหญ่ แข็งกล้า
จะออกล่าฝันบินไปในท้องนภา
ชื่นชมเหล่าดอกไม้งามตา.ตลอดไป

แต่แล้วความฝันของผีเสื้อก็เริ่มเลือนลาง
ไม่สามารถฝ่าพายุฝน.ผ่านไปได้
ค่อยๆหุบปีก หลบหนาวอยู่บนยอดไม้ไกล
หวาดกลัว หวั่นไหว.ไม่รู้ตอนนี้อยู่ที่ใด.ทำอย่างไรดี

โอ้ฝันที่เคยวาดไว้งดงาม
ฝันที่จะได้ท่องโลกกว้าง.แต่ก็ต้องติดอยู่ตรงนี้
ฝันเอย.โลกกว้างใหญ่อาจไม่มีโอกาศได้โบยบิน
ปีกที่ร้าวรานค่อยๆหักลงสิ้น.ผีเสื้อไม่สามารถออกบิน
น้ำตาค่อยๆหยดริน..ผีเสื้อเอยไม่เหลืออะไร