30 กันยายน 2546 23:12 น.
ก้อนหินละเมอ
... อันสตรีมีมากมั่งดั่งฝูงแย้ หาใช่แม่ต้องสมยอมน้อมวิสัย
คุณไม่รักผมไม่จำจะทำไม ถ้าเจ็บใจไปฟ้องพ่อก็แล้วกัน
มาบอกรักแล้วหักอกให้ตกจิต ในใจคิดอะไรอยู่ไม่รู้ฉัน
ผมรักคุณคุณยังทำทำร้ายกัน แต่สักวันคุณก็ยานปานแม่คุณ
30 กันยายน 2546 03:17 น.
ก้อนหินละเมอ
...หากกายชิดจิตใกล้เคียงเพี้ยงเดินคู่ จิตหดหู่มิรู้ใจไม่วายหาย
ความฝันใฝ่ในจิตใจใกล้มลาย หากมิวายต้องใกล้ชิดสนิทกัน
อันความรักสมัครใจมิไร้ว่าง จำต้องห่างกันออกไปใจวสันต์
เพื่อให้จิตมิตรคู่ใจไกลห่างกัน เพื่อเดินตามความใฝ่ฝันฉันและเธอ
30 กันยายน 2546 02:58 น.
ก้อนหินละเมอ
....แม้นไร้ฐานมิไร้ยอดตลอดฝั่ง ฐานแม้พังแต่ยอดยังยั้งคงอยู่
แม้นฐานไปบรรลัยเฝ้าเอาใจดู ยอดคงอยู่ยั้งยืนยงคงไม่วาย
หากเจ้าล้มลงบนพื้นยืนไม่ไหว จะรีบไปเหยียบซ้ำให้ใจมิหาย
กระทืบซ้ำให้จมดินให้สิ้นวาย แม้นมิตายจะกลบฝังทั้งยังเป็น
30 กันยายน 2546 02:39 น.
ก้อนหินละเมอ
.... ในความฝันฉันพบเธอเพ้อทุกภพ ไม่ขอจบความฝันไปในวิสัย
แม้นแค่ฝันก็พอเพียงเพี้ยงแก่ใจ ขอฝันไปไม่ยอมตื่นฟื้นไม่เอา
ในความจริงเธอกับฉันนั้นไกลห่าง เพราะแตกต่างต้องร้างไกลให้ใจเหงา
ไม่ได้พบไม่เจอเธอเพ้อเพียงเรา ขอเพียงเฝ้าหลับฝันถึงคะนึงพอ
30 กันยายน 2546 02:13 น.
ก้อนหินละเมอ
...ถึงสุดหล้าสุดฟ้าเขียวไม่เกี่ยวข้อง สุดหน้าน้องแม้นต้องใจไม่ใฝ่ถึง
หนีไปสุดขอบฟ้าไกลไร้คะนึง ไม่คิดถึงหน้าสุดาแก้วตาใจ
แม้นยามยากมิเอ่ยปากหากใจถึง แม้นคะนึงมิปริไปให้สงสัย
แม้นพบน้องอยู่ใกล้ตาหาใกล้ใจ ไม่บอกไปแม้นอาลัยในแก้วตา
หน้าส่วนตัว
1935
