2 พฤศจิกายน 2546 00:15 น.
ก้อนหินละเมอ
...ย้อนคิดถึงคืนและวันที่สันต์สุข...............แม้มีทุกข์ยังมีเธอละเมอฝัน
ถึงทุกข์มากหรือทุกข์น้อยคอยโรมรัน.........ยังมีเธอคอยปลอบขวัญทุกวันคืน
แต่วันนี้ไม่มีเธอฉันเพ้อพก.........................คิดวนวกถึงดวงใจไร้แรงฝืน
ความทุกข์มาพาใจเศร้าเรากล้ำกลืน............ไร้เธอยืนคอยปลอบใจให้คลายเอย
2 พฤศจิกายน 2546 00:06 น.
ก้อนหินละเมอ
... แม้ท้องฟ้านภาดำช้ำมืดมิด..............ก็ยังมีแสงน้อยนิดพาจิตผัน
แม้เมฆหมอกคลุมครอบฟ้านภาครัน....ยังมีวันเปิดฟ้าแจ้งแรงฤทธิ์ตา
คล้ายชีวิตจิตคนเราเคล้าสุขทุกข์..........แม้ล้มลุกยังมีวันผันขึ้นหนา
ถึงทุกข์โศกเสียใจเศร้าเคล้าน้ำตา.......ยังมีวันจิตเบิกฟ้าหน้าเบิกบาน
1 พฤศจิกายน 2546 21:25 น.
ก้อนหินละเมอ
...สกุณามาไร้คู่ดูแล้วเศร้า................. เหมือนตัวเราไร้สุดาพาใจหาย
แม้นรักน้องรักที่ใจใช่เพียงกาย........ แต่มิวายต้องพลัดพรากจากกันพลัน
อันความรักรักเพียงน้องปองเพียงจิต.. ไฉนคิดจะตีห่างจางความฝัน
อยากเห็นหน้าขวัญสุดามาทุกวัน......... แต่เป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้นเอย
1 พฤศจิกายน 2546 20:57 น.
ก้อนหินละเมอ
... มองไปไกลที่สุดปลายท้ายฟ้ากว้าง......สุดเวิ้งว้างบนนภาพาใจหาย
ดวงดาราเปล่งแสงส่องมองมิวาย.............แม้นใกล้ตายขอได้ยลจนบรรลัย
มองไปไกลที่สุดปลายท้ายฟ้ากว้าง...........ไขกระจ่างทั้งจิตใจคลายสงสัย
ได้แต่มองได้แต่เพ้อละเมอไป.................แต่สุดท้ายมิได้ยลสักหนเดียว
30 กันยายน 2546 23:12 น.
ก้อนหินละเมอ
... อันสตรีมีมากมั่งดั่งฝูงแย้ หาใช่แม่ต้องสมยอมน้อมวิสัย
คุณไม่รักผมไม่จำจะทำไม ถ้าเจ็บใจไปฟ้องพ่อก็แล้วกัน
มาบอกรักแล้วหักอกให้ตกจิต ในใจคิดอะไรอยู่ไม่รู้ฉัน
ผมรักคุณคุณยังทำทำร้ายกัน แต่สักวันคุณก็ยานปานแม่คุณ
หน้าส่วนตัว
575
